[BoL] ♥ ห้อง 2 ::: Pamelia ♥

• lostlance: งี้นี่เองงง
  July 21, 2023, 07:09:04 PM
• Qiao: อยากเล่นแนว fear and hunger 1-2 ก็ได้
  August 28, 2023, 10:56:33 PM
• lostlance: ผมว่าเกมมันหลอนไป
  August 31, 2023, 10:47:07 AM
• Johan: สลัดทั้งงานราษฎร กับงานหลวงไม่ออก น่าจะมาต่อสักใกล้ๆปลายปีนะครับ
  September 29, 2023, 06:48:36 PM
• Bloody Rabbits: รออยุ่ว
  September 29, 2023, 10:01:26 PM
• lostlance: ที่โพสใหม่นั้นสแปมหรืออะไรน่ะ
  October 05, 2023, 02:12:26 PM
• Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ
  December 02, 2023, 01:55:59 AM
• Johan: สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกคนยุ่งๆงานเยอะๆ
  January 01, 2024, 11:30:01 AM
• Johan: อยากมาต่อ แต่เคลียรืเวลาไม่ลงตัวเลย
  January 01, 2024, 11:30:18 AM
• Johan: Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ <<< ตอบแล้วๆ (เกมบ้าอะไรฟระ โพสละครึ่งปี)
  January 01, 2024, 11:35:44 AM
• lostlance: สวัสดีปีใหม่ครับบ
  January 01, 2024, 08:58:21 PM
• Qiao: มาลักข้อมูลบอร์ดเกม
  June 09, 2024, 12:51:10 PM
• duek duen: จะยังมีใครใช้เว็บนี้อยู่ไหมนะ —
  July 29, 2024, 10:00:23 PM
• Game Master: เจ้าของยังไม่ค่อยเข้าเล้ย
  August 01, 2024, 08:35:21 PM
• duek duen: Damn
  August 04, 2024, 04:42:50 PM

[Johan]

Takayama Pamelia (ทาคายามะ พาเมเลีย)
ข้อมูลปกปิด

[Star]

พาเมเลียรู้สึกว่าเธอเคยเจอคำถามนี้มาแล้ว...ไม่สิ

ถึงแม้ฉันจะลงไปยังก้นนรกก็จะยังตามฉันไปหรือเปล่าล่ะคะ

คำถามเมื่อตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันนิดหน่อย

แต่ไม่ว่ายังไง คำตอบของเธอก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

"มันก็ต้องตามมาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฉันจะตามไปหาเธอเพื่อฉุดลากเธอออกมาจากนรกนั่น เพราะฉันอยากจะกอดเธอ จูบเธอ หรือทำเรื่องที่ยิ่งกว่านั้นกับเธอ"

"ฉันจะไม่ทอดทิ้งเธอ...เพราะฉันรักเธอ"

[Johan]

Battle of Love


เมื่อโครนิเคิลเลือกพวกเขาเข้าสู่แบทเทิลการต่อสู้เพื่อหาผู้ผ่านการตัดสินก็เปิดฉากขึ้น

Spoiler for Hiden:

เที่ยงคืนแล้วนะ


แกร๊งง แกร๊งงงง


ฉันเป็นหญิงสาวอ่อนแอที่ถูกรังแก

[Star]

"นั่นเป็นคำโกหกที่ใช้ตามหาคนรัก แต่คนที่รักเธอกลับหลงเชื่อคำโกหกโดยไม่ทันเอะใจ"

พาเมเลียบุกรุกเข้าไปโดยระแวดระวังสิ่งรอบข้าง เธอหวังแค่ว่าจะเข้าระยะประชิดอีกฝ่ายให้ได้

[Johan]

ดนตรีบรรเลง ปรากฎขั้นบันไดนับหมื่นนับแสนขั้นที่ปูด้วยพรมสีดำเบื้องหน้าของซาเพมิล่า

[Star]

เพลงนี้รึเปล่า

Rick Astley - Never Gonna Give You Up

"นั่นเป็นการเชิญชวนอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเป็นกับดักกันแน่?" ซาเพมิล่าตั้งคำถาม แต่ถึงจะตั้งคำถามไว้แบบนั้น เธอก็ยังบุกเข้าไป เป้าหมายของเธอคือคนตรงหน้า

ฉันมาหาแล้วนะ

[Johan]

ซาเพมิล่าเดินขึ้นไปได้ร้อยขั้นก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะถึง

[Star]

ซาเพมิล่าเข้าใจแล้วว่าเป็นกับดัก...ที่จริงก็เดาได้มาตั้งแต่แรกแล้ว เธอต้องการจะรับรู้ว่ามันคือกับดักอะไรมากกว่า

"ถ้าจะลงเอาตอนนี้ก็คงจะเป็นกับดักที่ดักทางไว้อย่างนั้น" เธอคาดการณ์แล้วตรงไป ไม่หยุด

[Johan]

10000 ขั้นแล้ว ซาเพมิล่าไม่เหนื่อยเพราะใช้พลังของออราเคิลวิ่งขึ้นมา แต่มันก็เสียเวลามาก
เธอได้ยินเสียงของมุตสึมิขอให้ช่วยจากเบื้องล่าง

[Star]

ซาเพมิล่ามั่นใจว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์ถูกต้อง

มุตสึมิจะมาเข้าแบทเทิลได้ยังไงกัน หรือต่อให้มุตสึมิจะเข้ามา เธอก็ควรจะเข้ามาในฐานะออราเคิลที่จะมาช่วยเหลือเธอ ไม่ใช่คนที่จะมาขอความช่วยเหลือ เหมือนกับที่เธอเคยขอเข้าแบทเทิลเพื่อช่วยเหลือมุตสึมิ

ซาเพมิล่าขึ้นบันไดต่อไป

[Johan]

"ฉันน่ะน้า ถูกแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งทุกวันเลย" มุตสึมินั่งถูบันไดขวางทางขึ้นอยู่

[Star]

พลันภาพในอดีตก็ปรากฏในหัวของเธอ

มืดจังเลยน้า อยากรวมไปกับความมืดแล้วหายไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเลย

อยากรู้ก็ถามสิ ถามมาสิ ทำไมไม่ถามมาตั้งแต่แรก

ถึงเวลานี้เธอจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อมันไม่มีประโยชน์

ความเห็นใจของเธอมันทำให้ฉันมองเห็นได้หรือไง

มันทำให้ฉันเดินได้หรือไงกัน

ภาพของมุตสึมิที่พาเมเลียเห็นดูบิดเบี้ยวผิดรูป ดวงตาโบ๋ดำสนิทกลวงลึกเข้าไปดูโกรธแค้น
รอยยิ้มฉีกกว้างจนถึงหูไม่ได้บ่งบอกชัดเจนนักว่าอยู่ในอารมณ์ใด เสียงหัวเราะดังระงมทั้งที่เธอก็ไม่ได้หัวเราะ

ได้ยินเสียงระฆังแว่วอยู่ไกลๆคล้ายจะเข้ามาใกล้

โกหก

ฉันน่ะไม่ได้เป็นใบ้ ไม่มีใครรังแกฉันหรอกค่ะ

ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมา


ฉันเป็นคนหลอกลวง

ซาเพมิล่าใช้พลังของออราเคิลกระโดดข้ามมุตสึมิไปโดยไม่แม้แต่จะทักทาย แล้วออกตัววิ่งขึ้นบันไดไปต่อ

[Johan]

มุตสึมิคนเดิมยืนรออยู่ที่บันไดขั้นที่ 30999 "อ๊ะ เจอแล้ว เธอขโมยมันไปนี่เอง"

แม้จะยิ้มแย้มแต่การกระทำของเธอไม่สัมพันธ์กับใบหน้า เธอถอดรองเท้าแก้วที่สวมอยู่ข้างหนึ่งออกมาขว้างปาลงกับพื้นจนแตกละเอียด
แก้วที่แตกละเอียดก่อตัวขึ้นเป็นกริชแก้ว มุตสึมิหยิบมันมาถือในมือขวา "เกลียดจังเลยค่ะ ฉันไม่ยอมใช้ของร่วมกับเธอหรอกนะ"

แล้วก็พุ่งเข้าใส่หวังดับลมหายใจพาเมเลีย

[Star]

ซาเพมิล่าไม่ลังเล เธอปัดมืออีกฝ่ายออกแล้วเตะขัดขามุตสึมิตรงหน้าแบบกะให้ตกบันไดไปเลย แล้วค่อยลุยต่อ

[Johan]

มุตสึมิปลิวตกไปจากบันได เธอกรีดร้องโหยหวน เสียงนั้นค่อยๆห่างไกลและจางหายไป

จนมาถึงด้านบนสุดที่เป็นลานกว้าง มีพระราชวัง เห็นรถฟักทองวิ่งวนไปรอบลาน มีพลุหลากสี
และเจ้าชายไร้หน้าที่ยืนนิ่งอยู่กลางลานถูกดาบของเล่นเสียบพรุนทั้งตัว ข้างกายเจ้าชายมีรองเท้าแก้วข้างหนึ่งที่ส้นหักแตก



หมดเวลาของฉันแล้วหรือคะ

[Star]

ซาเพมิล่า ไม่สิ พาเมเลียยืนนิ่ง เธอมองเจ้าชายไร้หน้าอย่างนิ่ง ๆ

"เวลาของเธอที่ว่านี่คืออะไรกันล่ะ?"

"ถ้าหมายถึงเวลาที่เธอจะโดดเดี่ยวละก็ มันคงใกล้หมดแล้ว เพราะต่อจากนี้คือเวลาของพวกเรา"