[BoL] ♥ ห้อง 2 ::: Pamelia ♥

• lostlance: งี้นี่เองงง
  July 21, 2023, 07:09:04 PM
• Qiao: อยากเล่นแนว fear and hunger 1-2 ก็ได้
  August 28, 2023, 10:56:33 PM
• lostlance: ผมว่าเกมมันหลอนไป
  August 31, 2023, 10:47:07 AM
• Johan: สลัดทั้งงานราษฎร กับงานหลวงไม่ออก น่าจะมาต่อสักใกล้ๆปลายปีนะครับ
  September 29, 2023, 06:48:36 PM
• Bloody Rabbits: รออยุ่ว
  September 29, 2023, 10:01:26 PM
• lostlance: ที่โพสใหม่นั้นสแปมหรืออะไรน่ะ
  October 05, 2023, 02:12:26 PM
• Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ
  December 02, 2023, 01:55:59 AM
• Johan: สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกคนยุ่งๆงานเยอะๆ
  January 01, 2024, 11:30:01 AM
• Johan: อยากมาต่อ แต่เคลียรืเวลาไม่ลงตัวเลย
  January 01, 2024, 11:30:18 AM
• Johan: Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ <<< ตอบแล้วๆ (เกมบ้าอะไรฟระ โพสละครึ่งปี)
  January 01, 2024, 11:35:44 AM
• lostlance: สวัสดีปีใหม่ครับบ
  January 01, 2024, 08:58:21 PM
• Qiao: มาลักข้อมูลบอร์ดเกม
  June 09, 2024, 12:51:10 PM
• duek duen: จะยังมีใครใช้เว็บนี้อยู่ไหมนะ —
  July 29, 2024, 10:00:23 PM
• Game Master: เจ้าของยังไม่ค่อยเข้าเล้ย
  August 01, 2024, 08:35:21 PM
• duek duen: Damn
  August 04, 2024, 04:42:50 PM

[Johan]

Takayama Pamelia (ทาคายามะ พาเมเลีย)
ข้อมูลปกปิด

[Star]

"ไม่หรอกค่ะ เพราะคราวนี้เป็นแค่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ (สำหรับฉัน) เท่านั้นเอง" พาเมเลียเสริมด้วยว่าคราวนี้ถูกกว่าหนังสือที่เคยให้เยอะเลย แต่ก็ไม่ได้บอกราคาเป็นตัวเลขหรอกนะ

[Johan]

ตัดสินใจอยู่พักหนึ่งเธอก็รับมา



"ขอบคุณนะคะ" แล้วก็รับมา

แต่ Ally ก็ไม่เพิ่มเพราะอะไรสักอย่าง พาเมเลียรู้สึกได้ว่ามุตสึมิไม่ได้ปลื้มใจอะไรมากนักกับคำยินดี หรือไม่ก็คงคิดไปเอง... ไม่สิ...
เหมือนกับ... มันมีอะไรขาดไป ข้ามไป

[Star]

"..." พาเมเลียยิ้มค้างไปพักหนึ่ง เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ว่างเปล่าเหมือนตอนที่เคยคุยกับลิเซล็อตเต้เมื่อตอนนั้น

"......." พาเมเลียยิ้มให้ลิเซล็อตเต้อย่างเงียบงัน ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากพูด

"ในที่สุดก็ตื่นเสียที...โล่งอกไปทีนะคะ" พาเมเลียกล่าวเพียงเท่านั้น
แล้วหยดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตา แต่พาเมเลียก็ยังพูดต่อไปทั้งรอยยิ้มและน้ำตา

"ฉันบอกแล้วนะคะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่ทอดทิ้งคุณ..."
"สิ่งที่ฉันทำอาจจะเป็นเพียงความเอาแต่ใจของฉันก็ได้ แต่ฉันไม่อยากจะเสียคุณไป...ฉันไม่อยากจะเสียเธอไป"

"เพราะฉันอยากอยู่เคียงข้างเธอต่อไป"
"เพราะฉันอยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้"
"เพราะฉันอยากทำให้เธอมีความสุข"

"เพราะฉัน...อยากจะมอบความหวัง...มอบความรักให้เธอ"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว หยดน้ำใส ๆ จากดวงตาก็หยุดหลั่งไหล

แต่ความรู้สึกของพาเมเลียไม่ได้หยุดลงเหมือนน้ำตา

พาเมเลียเห็นอีกฝ่ายที่ตาลอยๆคลี่ยิ้มออกมาคล้ายจะเป็นคำขอบคุณที่แสนจะอ่อนระโหย คล้ายเส้นด้ายที่ขึงจนตึงพร้อมจะขาดได้ตลอดเวลา
ราวกับเธอคาดหวังอะไรบางอย่างมากกว่านั้น... ความรู้สึกของพาเมเลียบอกออกมาอย่างนั้น

เธอยังต้องการอะไรที่พาเมเลียไม่ได้บอกกล่าวออกมา... อย่างนั้นเหรอ?

แล้วลีเซ่ก็พักอยู่ที่นี่อีก 2 วันถึงกลับห้องได้ แต่หลังจากนั้นพาเมเลียกลับไม่เคยเห็นเธอยิ้มอีก...

เธอในตอนนี้ยังเข้าไปในหัวใจของมุตสึมิไม่ได้อย่างนั้นสินะ
ถึงแม้พาเมเลียจะอึดอัดใจกับฝ่ายตรงกันข้ามที่ยิ้มไม่หุบแม้ในใจจะไม่ได้ยินดีอะไร แต่สิ่งที่เธอทำได้เห็นจะมีเพียงการยอมรับความจริงว่ามุตสึมิเป็นคนแบบนี้
เธอเริ่มคิดว่าสิ่งที่เธอทำในตอนนี้ก็คงไม่ต่างไปจากพวกผู้ชายที่เคยตามจีบมุตสึมิเมื่อก่อนที่เธอจะถูกรถทับ และต่อให้ชวนไปทำอะไรต่อมิอะไร ก็คงจะไม่ได้สนิทขึ้นหรอก

แต่มันก็เป็นแค่เรื่องของ ณ ตอนนี้เท่านั้นแหละนะ

"ขอบคุณนะที่ตอบรับคำขอของฉัน" พาเมเลียโค้งให้มุตสึมิ ก่อนจะขอตัวแยกไป
เธอตั้งใจจะไปหาลิเซล็อตเต้บ้าง ว่าแล้วก็ส่งข้อความไปหาด้วย

ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ? ฉันจะไปหา ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไปคนเดียว

[Johan]

ข้อความไม่ถูกตอบรับพาเมเลียจึงโทรไปแทน

ดาดฟ้าของอาคารเรียนวิทยาศาสตร์ค่ะ

 เสียงตามสายตอบกลับมา

[Star]

พาเมเลียรีบไปที่ดาดฟ้าของอาคารเรียนวิทยาศาสตร์ทันที เธอสังหรณ์ไม่ดียังไงก็ไม่รู้

[Johan]

ไปเห็นภาพที่คล้ายภาพเดิม แต่ต่างกันที่อีกฝ่ายไปยืนบนรั้วขอบของดาดฟ้าแล้วกางแขนออกในท่ายืนหันหลังให้พาเมเลียที่เพิ่งขึ้นมา

[Star]

พาเมเลียรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปราวกับฟ้ากับเหว
เธอค่อย ๆ เดินไปหาลิเซล็อตเต้ที่ยืนอยู่บนรั้ว

"เอ่อ...ฉันไม่รู้นะคะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ช่วยลงมาคุยกันก่อนจะได้ไหม"

[Johan]

"การที่ไม่ได้ในสิ่งที่หวังนี่มันปวดร้าวนะคะ" เธอพูดโดยที่ไม่ได้หันมาแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น

"ถ้าสองแขนของฉันคือปีกมันคงพาฉันบินขึ้นไป หนีไปจากทุกสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวด"

[Star]

บ้าจริง แผนสร้างฮาเร็มคนพิการพังพินาศหมดเลย

เพลงมา (หลุดพ้นจากเพลงดันกันรอนปะ 3 สักที)

Rewrite OST - Scattered Flowers(散花)

"..." พาเมเลียอึ้งไปครู่หนึ่งที่เห็นลิเซล็อตเต้พูดต่อหน้าต่อตา แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาห่วงเรื่องนั้น

พาเมเลียคาดว่าลิเซล็อตเต้ในตอนนี้อาจจะอยากตาย แต่...ถ้าเธออยากตายจริง ๆ จะบอกพาเมเลียว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนไปทำไมล่ะ?
ถ้าเธออยากตายจริง ๆ เธอไม่จำเป็นที่จะต้องบอกพาเมเลียด้วยซ้ำว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน แค่ปิดกั้นการสื่อสารแล้วฆ่าตัวตายเงียบ ๆ เหมือนเมื่อครั้งที่ผ่าน ๆ มาก็พอ
เธอคิดว่าการที่ลิเซล็อตเต้บอกพาเมเลียว่าตนอยู่ที่ไหนอาจเป็น "ความหวัง" เล็ก ๆ ท่ามกลาง "ความสิ้นหวัง"

สาวน้อยตัดสินใจปีนรั้วบ้าง เป้าหมายของเธอคือการพาลิเซล็อตเต้ลงมา ไม่สิ ต่อให้ต้องลากก็คงต้องทำ

"ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอหวังคืออะไร แต่ถ้าเธอจากไป ฉันจะเจ็บปวดมาก...เป็นความเจ็บปวดที่ต่อให้ฉันมีปีกก็หนีไม่พ้น"

"ดังนั้น...ช่วยลงมาและบอกเล่าถึงความผิดหวังและความเจ็บปวดของเธอที เพราะฉันอยากจะเข้าใจเธอให้มากกว่านี้...เพระาฉันต้องการยื่นมือมาช่วยเหลือเธอ"

[Johan]

"ไม่อยากรู้เลยหรือคะว่าทำไมฉันถึงพูดได้ หรือว่า..." เธออมยิ้มน้อยๆหลังจากค่อยๆหมุนตัวหันมา

"มันไม่จำเป็น ไม่มีค่าอะไรที่จะรับรู้"

"แค่แกล้งเล่นเป็นเพื่อนกัน"

"ทำทีเป็นเพื่อน"

[Star]

คำตอกกลับของลิเซล็อตเต้ทำให้พาเมเลียเจ็บปวดเหลือทน

แค่แกล้งเล่นเป็นเพื่อนกัน?

ทำทีเป็นเพื่อน?

เธอกำลังจะบอกว่าทุกคำพูดที่พาเมเลียพูดออกมา และทุกความช่วยเหลือที่พาเมเลียยื่นมาให้เป็นเพียงป่าหี่อย่างนั้นหรือ?

ใจร้าย...พาเมเลียคิด แต่ก็โยนความคิดนั่นทิ้งไป




"ไม่ใช่ค่ะ ฉันตกใจก็จริงที่เธอพูดได้ แต่ฉันห่วงเธอที่กำลังยืนบนที่อันตรายแบบนี้มากกว่าอีก" พาเมเลียตอบคำถามของลิเซล็อตเตโดยที่มือก็ปีนต่อไปจนถึง แล้วเธอก็ยื่นมือมาหาลิเซล็อตเต้

"ถึงฉันจะมาถามเอาตอนนี้ มันก็เป็นเพียงการเอาใจเท่านั้น ดังนั้น ฉันจะถามคำถามอื่น..."

"เธอไปเข้าร่วมแบทเทิลออฟเลิฟมาแล้วใช่ไหม"
"หรือว่า...เธอพูดได้มาตั้งแต่แรกแล้วกันแน่"

[Johan]

พาเมเลียเห็นอีกฝ่ายที่ตาลอยๆคลี่ยิ้มออกมาคล้ายจะเป็นคำขอบคุณที่แสนจะอ่อนระโหย คล้ายเส้นด้ายที่ขึงจนตึงพร้อมจะขาดได้ตลอดเวลา
ราวกับเธอคาดหวังอะไรบางอย่างมากกว่านั้น... ความรู้สึกของพาเมเลียบอกออกมาอย่างนั้น

เธอยังต้องการอะไรที่พาเมเลียไม่ได้บอกกล่าวออกมา... อย่างนั้นเหรอ?

ครั้งนั้นกับครั้งนี้เหมือนกันแม้ว่าจะแตกต่างกันในเรื่องของสถานการณ์ พาเมเลียจะรู้ไหมนะ




"อย่าเข้ามานะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะกระโดดลงไป"

[Star]

"......." พาเมเลียยิ้มให้ลิเซล็อตเต้อย่างเงียบงัน ก่อนจะเริ่มเอ่ยปากพูด

"ในที่สุดก็ตื่นเสียที...โล่งอกไปทีนะคะ" พาเมเลียกล่าวเพียงเท่านั้น
แล้วหยดน้ำใส ๆ ค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตา แต่พาเมเลียก็ยังพูดต่อไปทั้งรอยยิ้มและน้ำตา

"ฉันบอกแล้วนะคะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็จะไม่ทอดทิ้งคุณ..."
"สิ่งที่ฉันทำอาจจะเป็นเพียงความเอาแต่ใจของฉันก็ได้ แต่ฉันไม่อยากจะเสียคุณไป...ฉันไม่อยากจะเสียเธอไป"

"เพราะฉันอยากอยู่เคียงข้างเธอต่อไป"
"เพราะฉันอยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้"
"เพราะฉันอยากทำให้เธอมีความสุข"

"เพราะฉัน...อยากจะมอบความหวัง...มอบความรักให้เธอ"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว หยดน้ำใส ๆ จากดวงตาก็หยุดหลั่งไหล

แต่ความรู้สึกของพาเมเลียไม่ได้หยุดลงเหมือนน้ำตา

พาเมเลียหวนคิดถึงสิ่งที่เธอยังไม่เคยพูด แล้วก็นึกเรื่องที่เธอยังไม่ได้พูดกับลิเซล็อตเต้ในตอนนั้นได้
แม้ว่าสิ่งที่เธอคิดจะเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา แต่สำหรับลิเซล็อตเต้แล้ว มันอาจจะเป็นสิ่งที่ "จำเป็น" ต้องพูดออกมาตรง ๆ เพื่อสื่อถึงสิ่งนั้น

สิ่งที่พาเมเลียคิดจะถูกต้องไหมนะ

เพลงมา

Time Gear - Pokémon Mystery Dungeon: Explorers of Time & Darkness Music Extended

"ฉันเป็นเพื่อนของเธอ และเธอก็เป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน" พาเมเลียกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันก็จะเป็นเพื่อนของเธอต่อไป"

ข้อมูลปกปิด

[Johan]

(เต๋าไม่ช่วยอะไร เธอต้องการคำตอบที่ต้องการเพียงเท่านั้น)



"ขอบคุณนะคะ เราจะเป็นเพื่อนกัน... ตลอดไป" แล้วเธอก็โล้ตัวไปข้างหน้าตีลังกาทิ้งดิ่งจากดาดฟ้าประหนึ่งเธอคิดว่าตนเองเป็นสมาชิกภาคีนักฆ่า

ฉันน่ะไม่ได้เป็นใบ้ ไม่มีใครรังแกฉันหรอกค่ะ

ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมา


ฉันเป็นคนหลอกลวง




ตุ้บ

ข้อมูลปกปิด

https://www.youtube.com/watch?v=cH6NB2F-Jcw

[Star]

ข้อมูลปกปิด