[BoL] ♥ ห้อง 2 ::: Pamelia ♥

• lostlance: งี้นี่เองงง
  July 21, 2023, 07:09:04 PM
• Qiao: อยากเล่นแนว fear and hunger 1-2 ก็ได้
  August 28, 2023, 10:56:33 PM
• lostlance: ผมว่าเกมมันหลอนไป
  August 31, 2023, 10:47:07 AM
• Johan: สลัดทั้งงานราษฎร กับงานหลวงไม่ออก น่าจะมาต่อสักใกล้ๆปลายปีนะครับ
  September 29, 2023, 06:48:36 PM
• Bloody Rabbits: รออยุ่ว
  September 29, 2023, 10:01:26 PM
• lostlance: ที่โพสใหม่นั้นสแปมหรืออะไรน่ะ
  October 05, 2023, 02:12:26 PM
• Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ
  December 02, 2023, 01:55:59 AM
• Johan: สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกคนยุ่งๆงานเยอะๆ
  January 01, 2024, 11:30:01 AM
• Johan: อยากมาต่อ แต่เคลียรืเวลาไม่ลงตัวเลย
  January 01, 2024, 11:30:18 AM
• Johan: Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ <<< ตอบแล้วๆ (เกมบ้าอะไรฟระ โพสละครึ่งปี)
  January 01, 2024, 11:35:44 AM
• lostlance: สวัสดีปีใหม่ครับบ
  January 01, 2024, 08:58:21 PM
• Qiao: มาลักข้อมูลบอร์ดเกม
  June 09, 2024, 12:51:10 PM
• duek duen: จะยังมีใครใช้เว็บนี้อยู่ไหมนะ —
  July 29, 2024, 10:00:23 PM
• Game Master: เจ้าของยังไม่ค่อยเข้าเล้ย
  August 01, 2024, 08:35:21 PM
• duek duen: Damn
  August 04, 2024, 04:42:50 PM

[Johan]

Takayama Pamelia (ทาคายามะ พาเมเลีย)
ข้อมูลปกปิด

[Johan]

"ก็ได้นะคะ" คำพูดแบบนี้น่าจะตีความได้ไม่ยาก คือเธอคงไม่อยากทำ

วาดรูปเหมือนไม่ใช่อยู่ดีๆอยากให้วาดก็มีอารมณ์วาดได้ทันทีนะ โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้รักการวาดรูปเป็นพิเศษนี่เหมือนบอกให้เด็กกินผักเลย
แต่มุตสึมิก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอไปจัดแจงเตรียมของในชมรมที่ไม่ค่อยมีคน

[Star]

"......" พาเมเลียยิ้มค้าง เธอรู้สึกอึดอัดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะขอให้หยุดก็ไม่ดีต่อมุตสึมิเพราะเจ้าตัวก็ไปเตรียมของแล้ว...จะให้ทำต่อก็เป็นการฝืนใจมุตสึมิซึ่งไม่เข้าท่าอีก...

ไม่สิ ถ้าดึงความสนใจมุตสึมิได้ละก็...

"จะว่าไปแล้ว...การพับกระดาษเป็นยังไงบ้างหรือคะ....?" พาเมเลียเปิดประเด็นเรื่องการพับกระดาษเพื่อกระตุกความสนใจจากมุตสึมิ เพราะเธอชอบเรื่องนี้มากกว่า

[Johan]

"ฉันน่ะคิดว่าจะเปิดโรงเรียนสอนพับกระดาษค่ะ แต่ก็ยังไม่ทิ้งความฝันที่จะเป็นหมอน้า" เธอตอบแล้วนั่งลงเตรียมวาด
"แต่ตอนนี้คงต้องตั้งใจเรียนให้จบ แล้วก็...." พูดไปแล้วก็นิ่งค้างคล้ายจะไปต่อไม่ถูก ผิดวิสัยของเธอ

"ต้องตั้งใจเรียนให้จบให้ได้เลยค่ะ"

[Star]

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้วพาเมเลียก็ยิ้ม ถึงมุตสึมิจะไม่ได้ละความสนใจจากภาพวาดที่ไม่ได้อยากวาด แต่พอได้ยินความฝันของเธอแล้วก็รู้สึกดีใจ
แค่ฟังที่มุตสึมิพูด พาเมเลียก็เริ่มเข้าใจแล้ว เธอเป็นคนที่มีความฝันเต็มไปหมด ผิดกับเธอที่ไม่ได้ที่ไม่ได้มีความฝันอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีสิ่งที่ผู้ไร้ความฝันอย่างเธอทำได้อยู่
ถึงเอาเข้าจริงแล้วจะเป็นประโยคที่เธอเคยพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เธอก็ยังจะพูด



"ถ้าอย่างนั้นละก็ ฉันจะขอเป็นศิษย์หมายเลขหนึ่งของเธอนะ แล้วก็จะช่วยให้เธอเรียนจบให้ได้เลย"

"เพื่อให้ความฝันของเธอเป็นจริง..."

หลังจากที่สเก็ตภาพจบไปแล้วก็ขอให้ช่วยสอนพับกระดาษหน่อย

[Johan]

"เอ๋ อย่างนั้นก็เหมือนฉันเบียดฝันของพาเมเลียน่ะสิคะ"
"พาเมเลียก็ต้องฝันด้วยสิ"

[Star]

เพลงมา

Danganronpa 3: The End of Hope's Peak Academy OST 1 - 10. Until the two people fall in love

พออีกฝ่ายพูดเพียงเท่านั้นแล้ว พาเมเลียก็หัวเราะเบา ๆ



"ความฝันของฉันคือการทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงน่ะสิ"
"ฉันบอกแล้วนะว่าฉันชอบเธอ...ชอบไปถึงขั้นรักเลยด้วย แต่เดิมทีที่เข้าหาก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกนะ" ใบหน้าของพาเมเลียแดงอ่อน ๆ
"และเพราะฉันคิดแบบนี้กับเธอนี่แหละ ถึงอยากให้เธอมีความสุข แม้ลงท้ายแล้วฉันจะคบเป็นแฟนกับเธอไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"

"อย่างน้อย ๆ ฉันก็อยากจะช่วยให้เธอทำฝันให้เป็นจริง"

[Johan]

"เอ๋---" มุตสึมินิ่งงันไป

[Star]

"ฉันจริงจังนะ" พาเมเลียพูดสั้น ๆ สีแดงของเธอแดงขึ้นมาอีก

"ถ้าจะบอกว่าความฝันของฉันคือการจีบเธอให้ได้ก็ใช่เหมือนกันละนะ~" เธอพูดติดตลกทั้ง ๆ สีแดง ๆ ที่หน้ายังไม่เปลี่ยนซ้ำยังเข้มขึ้นเรื่อย ๆ
"..." แล้วพาเมเลียก็เงียบไปโดยที่ไม่ทิ้งรอยยิ้ม

[Johan]

"รู้สึกลำบากใจจังเลยน้า" เธอน่าจะพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
เพราะพาเมเลียต้องยอมเอาความฝันของตัวเองมาช่วยเธอเลยนี่นา

[Star]

ไม่จำเป็นต้องลำบากใจหรอก พาเมเลียว่าจะพูดแบบนั้น แต่ก็ไม่พูดออกไป เพราะเธอเริ่มคิดว่ามันจะกลายเป็นการกดดันมุตสึมิให้ลำบากใจกว่าเดิมเปล่า ๆ จะว่าไปแล้วก่อนหน้านั้นก็มีกรณีที่คล้าย ๆ กันอยู่...อ้อ ใช่ เมื่อตอนที่มุตสึมิปฏิเสธจะรับหนังสือราคาแพงที่เธอตั้งใจจะมอบให้ (สำหรับเธอแล้วมูลค่าของมันไม่ได้มากมายอะไร แต่ดูเหมือนมุตสึมิและคนทั่วไปจะไม่ได้คิดอย่างนั้น)

"ตอนนี้ถือหนังสือกลับหัวนะ" พาเมเลียหัวเราะยิ้ม ๆ "ส่วนเรื่องเงินก็ไม่ต้องจ่ายก็ได้ เพราะฉันตั้งใจจะมอบเป็นของขวัญเธออยู่แล้วละ"

มุตสึมิส่ายหน้าและจ่ายคืน เธอบอกว่ามันดูไม่มีเหตุผลมากพอที่จะรับของที่มีราคาแพง



"นี่ค่ะ" งมๆคุ้ยเงินแล้วก็ส่งให้ผิดๆถูกๆ 5$

มุตสึมิคงไม่ได้ชอบให้ใครมาเสียสละให้ตัวเองนักหรอก
เหมือนเมื่อตอนนั้น...

"เธอจะรู้สึกว่าคุ้มค่าหรือเปล่า ถ้าจะกลับมาเดินและมองเห็นได้ดังเดิม แลกกับการหายตัวไปของเพื่อนหนึ่งคน..."

"เอ๋ ทำไมถึงต้องหายไปด้วยล่ะ" มุตสึมิไม่เข้าใจ "ถ้าแลกกับเรื่องแบบนั้นฉันก็ไม่ต้องการหรอกนะคะ"

(ถึงเอาเข้าจริงแล้วคนอื่นก็น่าจะคิดแบบเดียวกันก็เถอะ)

มุตสึมิเป็นคนเอาใจยากก็จริง แต่เคียวก็อุตส่าห์รู้ใจเธอได้...จะว่าไปแล้วมุตสึมิก็เคยนิยามเคียวไว้ว่าแบบนี้

"เอ... เขาดูแปลกกว่าคนอื่นๆ เป็นตัวของตัวเอง แต่ก็รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่"

การที่คน ๆ หนึ่งจะรู้ใจได้นี่คงไม่ง่ายนัก สงสัยเคียวจะใช้ความสามารถของซูเปอร์ออราเคิลอ่านใจมุตสึมิกระมัง จะว่าสกปรกหรือชาญฉลาดดีนะ เอาน่ะ มุตสึมิเป็นคนเอาใจยากนี่นา เพื่อจะเข้าใจมุตสึมิ ต่อให้ต้องเล่นตุกติกก็คงต้องทำละมั้ง?



"ถ้าอย่างนั้นฉันจะหยุดคิดเรื่องการสละความฝันให้เธอละกันเนอะ เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย" แน่นอนว่านั่นหมายความว่าเธอไม่ได้เลิกคิดซะทีเดียว...พูดไปแล้ว ถ้าพาเมเลียเห็นแก่ความรู้สึกของมุตสึมิจริง ๆ ก็ไม่น่าจะปล่อยให้เธอทำสิ่งที่ไม่อยากทำ ต่อให้มุตสึมิอาจจะไม่ชอบใจที่มาบอกว่าไม่ต้องวาดทั้ง ๆ ที่เตรียมของไปแล้ว ก็น่าจะยังแย่น้อยกว่าการปล่อยให้ทำสิ่งที่ไม่อยากทำ

"แล้วก็...ถ้าใจจริงเธอไม่ได้อยากวาดภาพละก็ไม่จำเป็นต้องวาดหรอกนะ เพราะฉันก็แค่อยากจะระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่าน ๆ มาในโรงเรียนนี้เท่านั้นเอง ขอโทษนะคะที่เมื่อกี้ขออะไรเอาแต่ใจ" เดี๋ยวพาเมเลียช่วยเก็บของให้ด้วย

"ถ้าจะให้เธอทำให้อะไรที่ไม่อยากทำละก็ สู้หาสิ่งที่เธออยากทำจะดีกว่า เนอะ?" ว่าแล้วก็ถามถึงสถานที่อยากไปหรือเรื่องที่อยากทำ INB4 มุตสึมิตอบว่าอยากอยู่คนเดียว
ถ้าได้คำตอบก็ไปโลด ถ้าไม่ได้คำตอบก็ชวนไปดูหนังก็แล้วกัน

[Johan]

ความจริงเพราะเคียวพยายามไปปรึกษาหารือกับเพื่อนต่างหากล่ะว่าจะจีบมุตสึมิยังไงดี ทั้งไปหาคนคุยปรึกษา ซื้อคู่มือ ค้นห้องสมุด ฝึกพูด นอนคิดหาคำตอบจนไม่ได้หลับ ฯลฯ

ฟังจบแล้ว เก็บของแล้วมุตสึมิก็บอกว่า




"ถ้าตอนนี้ล่ะก็ฉันคงอยากทำเรื่องที่ไม่ได้ทำมาเสียนานอย่างการเดินเล่นน่ะค่ะ"

มุตสึมิอยากไปเดินเล่นริมทะเล

[Star]

พอได้ยินแบบนี้แล้วพาเมเลียก็ยิ้มเล็ก ๆ การให้มุตสึมิได้ทำสิ่งที่ต้องการทำหลังจากที่ไม่ได้ทำมานานเพราะตาบอดเป็นเหตุผลหลัก ๆ ที่เธอชวนมุตสึมิเที่ยวเลย เพียงแต่เมื่อกี้เธอพลาดที่ไม่ได้ถามความรู้สึกของเธอว่าอยากทำอะไรกันแน่



"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ~" พาเมเลียพามุทสึมิไปเดินเล่นริมทะเลด้วยกัน

[Johan]

ทั้งสองไปเดินเล่นริมทะเล โดยที่มุตสึมิก็คุยเรื่องราวทั่วไปเท่าที่เธอจะคุยได้ ซึ่งไม่พ้นเรื่องรอบตัวเธอ พับกระดาษ วาดรูป ชมรม การเรียน การสอบ เพื่อนอีกสองคน ก็มีแค่นี้แหละชีวิตวัยเรียนของเธอ

[Star]

เพลงมา

Undella Town - Spring, Autumn & Winter - Pokémon Black & White Music Extended

เรื่องราวของมุตสึมิเรียบง่ายอย่างปฏิเสธไม่ได้ แต่ในอีกมุมหนึ่ง ความเรียบง่ายก็เป็นสิ่งที่แสนจะวิเศษ โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับโลกที่ฆ่าฟันกันอย่างโหดร้ายและไม่ปกติอย่างแบทเทิลออฟเลิฟ...

พาเมเลียฟังเรื่องราวของมุตสึมิไปด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อย ๆ เธอก็รู้สึกสบายใจกับโลกที่แสนเรียบง่ายของมุตสึมิ



"เรื่องราวของเธอนี่ เพียงแค่ฟังก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาแล้วนะ~" พาเมเลียหัวเราะเบา ๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตนมีของที่คิดจะให้มุตสึมิอยู่...

"อ๊ะ เดี๋ยวนะ..." เธอค้น ๆ ของในกระเป๋าแล้วหยิบโมบายน่ารัก ๆ ที่เคยซื้อมายื่นให้มุตสึมิ

"ของขวัญฉลองหายดีจ้า" เธอว่า

[Johan]

"น่ารักจังเลยน้า แต่ดูแล้วน่าจะราคาแพงหรือเปล่าคะ"