Event: Hospital → Epilogue
เด็กชายดาราตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องคนไข้
เหตุเป็นเพราะว่าความทรงจำล่าสุดก่อนที่จะตื่นมาอีกครั้งคือการหลบหนีจากโรงพยาบาลที่ดูไม่น่าไว้ใจ ทำให้เด็กชายรู้สึกหวั่นๆว่าเขาจะถูกจับมาที่โรงพยาบาลอีกแห่งที่คล้ายๆแบบที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้าหรือเปล่า แต่ไม่นานนักเด็กชายก็สลัดความคิดนั่นทิ้ง เพราะสภาพรวมๆของที่นี่เป็นเพียงห้องคนไข้ธรรมดาๆเท่านั้น
แต่ถ้าอย่างนั้น...โรงพยาบาลแห่งนี้นี่คือที่ไหนกัน?
หากย้อนความทรงจำไปมากกว่านั้นละก็...ก่อนหน้าที่จะตื่นขึ้นที่ห้องคนไข้น่ากลัวๆนั่น เขา....
"อ้าว...ตื่นแล้วล่ะ~"
"ดีจังเลยนะคะดารา"
ระหว่างที่เด็กชายกำลังคิดอยู่ เสียงพุดของเด็กสาวสองคนก็ดังขึ้นมาข้างๆเขา ดาราจึงหยุดคิดแล้วหันไปทางที่มาของเสียงนั้น...
แล้วพบกับเพื่อนทั้งสองนั่งเฝ้าอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ
"อ๊ะ...คุณประกายแสง...คุณเรย์..."
"ในที่สุดดาราก็ฟื้นแล้ว ดีใจจัง~ นึกว่าจะหลับไปตลอดกาลแล้วซะอีก~"
"นับแต่ที่ไปหาโกลด์ที่โลกนู้นแล้วก็เพลียจนหลับไปตลอด...ดีใจจังเลยค่ะ"
"อ๊ะ...ครับ" ดาราตอบรับอย่างมึนๆ แต่เพียงคำพูดของทั้งสองคนก็ทำให้เด็กชายสรุปเนื้อหาใจความทุกอย่างได้
"เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นคือความฝัน"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กชายฝันอะไรเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้เสียด้วย ดังนั้นดาราจึงไม่คิดอะไรต่อ เพราะยังไงเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นก็เป็นเพียงแค่ความฝันธรรมดาๆ เท่านั้นเอง
ระหว่างที่ดาราได้ข้อสรุปเช่นนั้น เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้นมา
"อ๊ะ คุณนางพยาบาลแวะเวียนมาแล้วล่ะ~" ประกายแสงหันมาทางเสียง
"เห็นว่าเป็นคุณนางพยาบาลคนใหม่ซะด้วยซี จะเป็นคนแบบไหนกันนะคะ?" เรย์เองก็หันมาตามประกายแสงเช่นเดียวกัน ทำให้ดาราเองก็มองตามไปด้วยความสนใจ แล้วก็พบว่า...
"คนไข้อาการเป็นยังไงบ้างคะ?" นางพยาบาลคนนั้น คือคนเดียวกับที่ดาราเคยพบใน "ความฝัน"
"อ้อ...ตอนนี้ฟื้นแล้วล่ะครั-"
"...อ๊ะ"
เจนนิเฟอร์เล่าเรื่องโรงพยาบาลมายาให้ดาราฟัง
ปกติแล้วเจนนิเฟอร์จะพูดแต่เพียงเรื่องที่จำเป็นเท่านั้น แต่ครั้งนี้เธอเล่าทุกอย่างให้ดาราฟังอย่างหมดเปลือก เหตุผลนั้นมาจากท่าทีของเด็กชายที่สับสนและซื่อบื้อสุดขีด หากเล่าไม่ละเอียดก็จะไม่เข้าใจ
เธอเล่าตั้งแต่เรื่องอาชีพในอดีตของเธอ จนไปถึงเรื่องที่ตัวเองตกงานเพราะดาราและคนอื่นๆหนีออกมาจากโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าจะโชคดีที่ได้พบกับสถานที่ทำงานใหม่ก็ตาม แต่ก็เป็นความจริงที่เธอไม่สามารถทำหน้าที่นางพยาบาลในโรงพยาบาลมายาได้อีกต่อไป
พอดาราได้ยินแบบนี้แล้ว เขาก็ลงไปกราบขอโทษคุณเจนนิเฟอร์ นางพยาบาลที่ตัวเองไปทำป่วนเขาเลยทีเดียว
"ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนคร้าบ"
"รู้สึกผิดได้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ" เจนนิเฟอร์ว่าจะกำชับว่าอย่าทำอีก แต่ก็หยุดพูดเพียงเท่านั้น เพราะเมื่อคิดดูแล้วก็เป็นเรื่องธรรมดาที่คนไข้ในโรงพยาบาลแห่งนั้นจะรู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งแวดล้อมจนอยากจะหลบหนีออกมา และเด็กชายก็ไม่ใช่คนแรกที่คิดจะออกไปจากที่แห่งนั้น
"ว่าแต่ดาราตืนแล้วแบบนี้...จะทำยังไงต่อเหรอคะ...?" เมื่อจบช่วงบรรยายของคุณเจนนิเฟอร์ เรย์ก็ตั้งคำถามกับคุณนางพยาบาล
"ตรวจเช็คร่างกายและให้อยู่อีกสักวันก็พอแล้วล่ะค่ะ" เจนนิเฟอร์ให้คำตอบไปตามเรื่องตามราว แล้วหันหน้ามาที่เด็กผู้หญิงผมชมพู
"...? หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่เหรอ?" เด็กสาวผมชมพูถามด้วยรอยยิ้มที่ดูบ้องตื้น
"..." เจนนิเฟอร์รู้สึกว่าเด็กคนนี้หน้าตาเหมือนกับนางพยาบาลระดับสี่ที่เข้ามาใหม่เมื่อก่อนหน้านี้ บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นคนเดียวกันกับนางพยาบาลคนนั้น แล้วการที่เธอมาอยู่ที่นี่แล้วหมายความว่าเธออาจจะ "ตาย" เพราะถูกคนไข้เข้าทำร้ายแล้วหลงมาที่นี่ก็เป็นได้ และด้วยความสงสัยนั้นเอง...
"...เธอก็ 'ถูกไล่ออก' เหมือนกันเหรอ?" เจนนิเฟอร์เข้าไปกระซิบถามกับเด็กหญิงประกายแสง
หากการที่เด็กคนนี้หน้าคล้ายกับนางพยาบาลเป็นเรื่องบังเอิญ เธอคงจะงงๆว่าพูดเรื่องอะไรกัน หรือหากบังเอิญว่าเธอคนนี้คืออดีตนางพยาบาลในโรงพยาบาลมายาจริง เด็กคนนี้คงจะยอมรับไม่ก็ร้อนตัว
นั่นคือสิ่งที่อดีตหัวหน้าพยาบาลแห่งโรงพยาบาลมายาคิดไว้ แต่...
"บทบาทคุณพยาบาลในโลกนั้นน่ะ...สนุกดีนะ" ปฏิกริยาของเด็กสาวอยู่เหนือความคาดหมายของเจนนิเฟอร์ เธอกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก เจ้าตัวตอบไม่ตรงคำถามก็จริง แต่คำพูดของเธอสามารถตีความได้ว่าเธอคืออดีตนางพยาบาลของที่โรงพยาบาลมายาจริง เพียงแต่ว่า....
เธอเห็นงานนางพยาบาลเป็นเพียงบทบาทสมมติเท่านั้นเจนนิเฟอร์ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกอันหลากหลายเข้ามาถาโถมพยาบาลสาว ทั้งโกรธที่เด็กสาวเห็นงานอันทรงเกียรติเป็นแค่บทบาท ทั้งตกใจกับท่าทีของเด็กสาวที่เปลี่ยนไปทันทีทันใด ทั้งสับสนกับความหมายของคำตอบอันแสนพิลึกพิลั่นนั่น
แต่สุดท้ายแล้ว นางพยาบาลสาวก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น เพราะจะตีโพยตีพายไปก็ไม่มีประโยชน์
เจนนิเฟอร์ตั้งสติแล้วเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าว
"...ขอตัวก่อนค่ะ หากมีอะไรก็ขอให้เรียกนะคะ" หล่อนพูดเพียงเท่านี้ แล้วออกจากห้องไปอย่างเรียบเฉย โดยเก็บความรู้สึกอันหลากหลายเอาไว้ลึกๆในใจ
"..."
ความเงียบงันปกคุลมเข้ามาในห้องคนไข้ของเด็กชายดารา
เป็นเรื่องธรรมดาที่บางครั้งวงสนทนาจะเงียบอย่างมิได้นัดหมาย แต่ก็เป็นบรรยากาศที่อึดอัดพอดู
"...เมื่อกี้คุณพยาบาลเขาถามอะไรกับคุณประกายแสงเหรอครับ?" เด็กชายเริ่มที่จะทำลายความเงียบนั้นก่อนเป็นคนแรก
"อ้อ....เค้าเห็นว่าหน้าตาชั้นมันคุ้นๆล่ะนะ~ เลยถามว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าล่ะ"
"เหรอคะ...อย่างที่เขาว่ากันว่าคนที่คล้ายๆกันจะมีอย่างน้อยๆสามคนล่ะค่า"
"เห....แปลกดีนะครับนี่....ว่าแต่ระหว่างที่ผมหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอครับ?"
"มีอาณาจักรใกล้ๆแห่งหนึ่งล่มสลายไปล่ะ~ แล้วก็มีหุ่นยนต์ตัวนึงหลุดออกจากอาณาจักรนั้นมาที่หอคอยนี้ด้วย"
"จริงด้วย ที่คล็อคกับนานะเก็บได้ในสภาพโทรมๆแล้วช่วยกันซ่อมแซมจนอยู่ในสภาพดีสินะคะ แต่เจ้าตัวดูไม่มีชีวิตชีวาเลยล่ะค่ะ"
"เดี๋ยวนะครับ? หุ่นยนต์ดูไม่มีชีวิตชีวาก็ปกตินี่ครับ?"
"ไม่น้า~ เหมือนคนๆนี้จะเป็นหุ่นที่มีชีวิตจิตใจ แต่อารมณ์ดูหม่นๆ... อ๊ะ ต้องบอกว่าดูซึมๆนี่เอง"
"อ๊ะ ลืมพูดไปเลย เจ้าตัวชื่อว่าบลังก์น่ะค่ะ ภาษาฝรั่งเศสแปลว่าขาวล่ะ เข้าคู่กับแบล็คเลยเนอะ"
"อ๋า....ขาวกับดำเหรอ.... อ๊ะ แล้วไหงเจ้าตัวถึงซึมๆล่ะครับนั่น?"
"เหมือนจะพรากจากจากคุณแฟนในอาณาจักรเก่าล่ะ เหมือนคุณแฟนเขาจะชื่อดอตโต้ แล้วก็นะ..."
บทสนทนาเรื่อยๆเปื่อยๆยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และคงจะไม่หยุดจนกว่าจะจบวันนี้
มาคิดๆดูแล้วหากไม่มีเพื่อนๆที่พาเด็กชายมารักษาตัวที่โรงพยาบาล และคุณพยาบาลกับคุณหมอที่คอยดูอาการระหว่างที่เด็กชายนอนอยู่
บางที....เด็กชายอาจจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยเรื่อยๆแบบนี้ก็เป็นได้
เพราะฉะนั้น ลึกๆในใจของเด็กชายจึงขอบคุณ...
ขอบคุณทุกๆคนที่คอยค้ำจุนเขาเสมอมา...
ขณะเดียวกัน หน้าห้องผู้ป่วย
"คนๆนั้น ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเจออยู่นะครับ"
"นั่นสิเนอะ นั่นสิเนอะ ชั้นเองยังอยากเจอเลย ที่ผ่านๆมาก็แค่ได้ยินคำบอกเล่าจากนานะเท่านั้นเอง"
"แต่เหมือนคล็อคจะส่งเขามาที่นี่แล้วนี่คะ?"
"...." เครื่องจักรกลที่ดูเหมือนตุ๊กตา ร่างทั้งร่างของตนมีเพียงสีขาว ยืนอยู่หน้าห้องคนไข้ รับฟังบทสนทนาในห้องนั้นไปเรื่อยๆ แล้วสักพักก็เดินออกไป
ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วตนจะเป็นผู้ที่ถูกพาดพิงในบทสนทนาเมื่อครู่ก็ตาม...
END
