[BoL] ♥ ห้อง 2 ::: Pamelia ♥

• lostlance: งี้นี่เองงง
  July 21, 2023, 07:09:04 PM
• Qiao: อยากเล่นแนว fear and hunger 1-2 ก็ได้
  August 28, 2023, 10:56:33 PM
• lostlance: ผมว่าเกมมันหลอนไป
  August 31, 2023, 10:47:07 AM
• Johan: สลัดทั้งงานราษฎร กับงานหลวงไม่ออก น่าจะมาต่อสักใกล้ๆปลายปีนะครับ
  September 29, 2023, 06:48:36 PM
• Bloody Rabbits: รออยุ่ว
  September 29, 2023, 10:01:26 PM
• lostlance: ที่โพสใหม่นั้นสแปมหรืออะไรน่ะ
  October 05, 2023, 02:12:26 PM
• Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ
  December 02, 2023, 01:55:59 AM
• Johan: สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกคนยุ่งๆงานเยอะๆ
  January 01, 2024, 11:30:01 AM
• Johan: อยากมาต่อ แต่เคลียรืเวลาไม่ลงตัวเลย
  January 01, 2024, 11:30:18 AM
• Johan: Chao: ยังแอบมาต่อนะเออ <<< ตอบแล้วๆ (เกมบ้าอะไรฟระ โพสละครึ่งปี)
  January 01, 2024, 11:35:44 AM
• lostlance: สวัสดีปีใหม่ครับบ
  January 01, 2024, 08:58:21 PM
• Qiao: มาลักข้อมูลบอร์ดเกม
  June 09, 2024, 12:51:10 PM
• duek duen: จะยังมีใครใช้เว็บนี้อยู่ไหมนะ —
  July 29, 2024, 10:00:23 PM
• Game Master: เจ้าของยังไม่ค่อยเข้าเล้ย
  August 01, 2024, 08:35:21 PM
• duek duen: Damn
  August 04, 2024, 04:42:50 PM

[Johan]

Takayama Pamelia (ทาคายามะ พาเมเลีย)
ข้อมูลปกปิด

[Johan]

"เค้าคนนั้นโชคดีจังเลยน้า" มุตสึมิตอบกลับไปอย่างไร้เดียงสาทั้งที่อีกฝ่ายหมายถึงเธอนี่แหละ

พวกเขาต่างก็มีความคิดต่างกันไป บ้างก็มองว่าต้องแข่งกันแย่งชิงหัวใจเธอ บ้างก็เข้าใจไปเองว่าตนเองนำหน้าและเหนือกว่าทุกคน มีบางคนที่หลงเข้าใจผิดคิดว่ามุตสึมิตอบรับความรู้สึกของเขาไปแล้ว ซึ่งเรื่องแบบนี้เป็นปกติมาก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเขาเองก็ไม่ต่างจากคนที่พยายามรดน้ำลงบนทราย รอวันที่ผืนทรายจะเปลี่ยนเป็นดินและมีดอกไม้ที่ตนหมายปองงอกโผล่ขึ้นมา

แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันหรอกนะว่าดอกไม้ดอกนั้นโผล่ขึ้นมาเพราะน้ำที่รดลงไป มันอาจจะโผล่ขึ้นมาเพราะแสงแดดที่สาดส่องและเม็ดฝนตามธรรมชาติก็ได้

เช่นนั้นแล้วไซร้ความเพียรพยายามที่ผ่านมาของพวกเขาจะมีค่าอันใดกัน




"นี่ พาเมเลียคิดว่าตัวเองมีข้อเสียอะไรบ้าง"

[Star]

อุหวา...พลาดไปอีกรายแล้ว พาเมเลียรู้สึกบอกไม่ถูกเหมือนกันกับภาพตรงหน้า จะว่าเสียดายก็เสียดายแทน แต่จะโล่งใจก็โล่งใจนิดหน่อย...ทำไมกันนะ?

แม้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะมีความคิดที่แตกต่างกันออกไป แต่ความคิดที่แตกต่างนั้นเกิดมาจากการตีความที่ปราศจากการค้นหาความจริง หากเปรียบการพยายามสานความสัมพันธ์ของพวกเขาเหล่านั้นแล้วละก็คงจะเหมือนกับการวิ่งไปเรื่อย ๆ ในเขาวงกตด้วยความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าจะออกจากเขาวงกตได้ในสักวัน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้พิจารณาเรื่องเส้นทางเลยแม้แต่น้อย

การมุ่งจะจีบคนคนหนึ่งไม่ใช่ปัญหาหรอก ปัญหาคือการไม่เข้าใจคนที่จะจีบต่างหาก

ความพยายามที่ไร้ค่าก็คือความพยายามที่ผิดทิศผิดทาง จะว่าไปก็เหมือนการเคลื่อนไหวอันไร้ค่าของคนโง่กระมัง

เพลงมา

Danganronpa 3: The End of Hope's Peak Academy OST 1 - 10. Until the two people fall in love

"เอ๋...ข้อเสียอย่างนั้นหรือคะ?" พาเมเลียแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ มุตสึมิก็ถามเรื่องนั้น...แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เต็มใจตอบนัก ไม่ว่ายังไง มุตสึมิก็เป็นเพื่อนไม่กี่คน...และเป็นเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเธอในรั้วโรงเรียนนี้

"หากจะให้พูดถึงข้อเสียของฉันแล้วละก็..."

"ที่จริงแล้วฉันเป็นคนที่เลื่อนลอยค่ะ จนถึงตอนนี้แล้วตัวฉันยังไม่มีสิ่งที่ต้องการทำเป็นพิเศษเลย ที่เลือกชมรมศิลปะนี่ก็เป็นเพราะว่ามีความถนัดนิดหน่อยจากสมัยม.ต้นเท่านั้นเอง ไอ้ครั้นจะนึกอยากเข้าชมรมอื่นบ้างก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรดี จนสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เลือกไป" เธอหวนนึกถึงตอนตัดสินใจเลือกชมรมที่ช่างใจอยู่นานว่าจะเลือกอะไรดี

"แล้วบางครั้งก็ตัดสินใจอะไรบุ่มบ่าม แม้เหตุการณ์ตรงหน้าจะอันตรายก็ยังจะรุดหน้าเข้าไปตรง ๆ จนบางครั้งก็เจ็บตัวเพราะการตัดสินใจแบบนั้น" เธอหวนนึกถึงเมื่อคืนก่อนที่โดนนักเลงรุมล้อมแล้วตัดสินใจเข้าต่อสู้แม้อีกฝ่ายจะมากันตั้ง 5-6 คน ถ้ารุ่นพี่ริชาร์ดไม่เข้ามาช่วยตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"นอกจากนี้ก็..." พาเมเลียค้างไปครู่หนึ่งคล้ายลังเลว่าจะพูดออกไปดีไหม ลงท้ายก็ส่ายหน้าเหมือนไม่พูดดีกว่า แล้วถามกลับไป

"ทำไมถึงถามหรือคะ?"

[Johan]

"เพราะหัวข้อวาดรูปในวันนี้คือ ความอ่อนแอของเราเอง" มุตสึมิกำลังหาแรงบันดาลใจในการวาดภาพน่ะ

"ความเลื่อนลอยเหรอ เอ๊ จะวาดออกมายังไงดีน้า"

"ฉันน่ะมีข้อเสียเยอะแยะเลยค่ะ ก็เลยไม่รู้จะหยิบเอาอะไรมาวาดดี แต่ถ้าจะวาดทั้งหมดมันก็เยอะไปเนอะ" พูดแล้วเธอก็หัวเราะร่วน

ลองบอกข้อเสียของเธอมา 3 อย่าง

[Star]

อุหวา...พาเมเลียรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยกับความอ่อนแอ เรื่องแบบนี้เธอมีอยู่แล้ว แต่ถ้าจะเอาให้เป๊ะที่สุดมันก็ต้องเรื่องความลับที่ไม่กล้าเปิดเผยนั่นละ...ถึงจะเกือบ ๆ ไปเพราะการแซวนั่นแล้วก็เถอะ
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ภาพแบบนั้นคงจะไม่น่าวาดตรง ๆ เท่าไรนัก

ภาพที่เธอวาดก็น่าจะเป็นภาพประตูที่ถูกล็อกไว้ท่ามกลางอวกาศกระมัง



"อา...ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ แต่ฉันคิดว่า..."

- มุตสึมิใสซื่อเกินไป ทำให้ไม่ทันคนและไม่เข้าใจความคิดของคนรอบข้างในบางครั้ง ถึงจะบอกว่าพวกคนที่เข้ามาจีบไม่เข้าใจมุตสึมิก็เถอะ แต่ในทางกลับกัน เธอก็ไม่เข้าใจคนที่เข้ามาจีบเหมือนกัน
- มุตสึมิถ่อมตัวมาก จนบางครั้งก็มากเกินไป อาจขนาดถล่มตัว หรือถึงขั้นดูถูกตัวเองด้วยซ้ำ
- มุตสึมิเป็นคนช่างคุย...จนบางครั้งก็พูดมากเกินไป อาจทำให้ผู้ฟังลำบากใจได้

"...ก็ ราว ๆ นี้ละค่ะ"

[Johan]

"เอ๋~ ใสซื่อ ดูถูกตัวเอง แล้วก็พูดมากเหรอคะ จะวาดออกมายังไงดีน้า" มุตสึมิไม่ได้มีความเห็นหรือโต้แย้งเลยกับสิ่งที่ว่ามา ราวกับเธอก็คิดอย่างนั้น หรือยอมรับในทุกๆอย่างที่คนอื่นคิดว่าเธอเป็น

"ฉันอยากลองสเก็ตซ์ภาพดู ขอเวลาสักเดี๋ยวนะคะ" แล้วเธอก็กุลีกุจอเอาอุปกรณ์ออกมานั่งสเก็ตซ์ริมทางนี่แหละ

ระหว่างนี้จะคุยอะไรก็ได้ก่อนที่...

[Star]

"..." พาเมเลียมองมุตสึมิเตรียมของแล้วก็สงสัย ท่าทีเมื่อครู่ของเธอดูไม่ยี่หระกับเรื่องข้อเสียที่พาเมเลียเพิ่งจะพูดไปเลย อย่างกับว่าจะยอมรับว่าตัวเองเป็นแบบนั้นกันง่าย ๆ อะไรอย่างนั้นแหละ

"มุตสึมิซังเนี่ย ไม่คิดอะไรกับข้อเสียของตัวเองเลยหรือคะ?" เธอออกปากถาม
"จะว่าไงดี เรื่องข้อเสียอะไรพวกนี้ ฉันลำบากใจกับมันอยู่...แต่คุณกลับเหมือนจะน้อมรับจุดด้อยมันทุกอย่างเลย แล้วถึงฉันจะพูดข้อเสียของคุณที่เป็นเพียงความเห็นของฉันเท่านั้น แต่คุณก็น้อมรับไว้อย่างง่ายดาย ราวกับว่าจะยอมเป็นแบบที่ทุก ๆ คนคิดยังไงยังงั้น..."

"อะไรที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้หรือคะ?"

[Johan]

"ฉันอาจจะความรู้สึกช้าเลยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำติชม แต่ฉันคิดว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะคิดและพูดนะคะ" เธอตอบด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเช่นทุกครั้ง
"ถึงแม้ในโลกนี้จะมีคนที่แย่หรือโชคร้ายกว่าฉัน ถึงจะมีคนที่เก่งหรือโชคดีกว่าฉัน แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมนี่คะ"

"คุณยายเคยบอกไว้ว่า เมื่อมีเป้าหมายที่เข้มแข็ง ฉันจะยิ่งแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เป็นอย่างนี้เสมอ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป"

- ชวนเธอไปเดท
- ชวนเธอไปเที่ยวในเมือง

[Star]

"...เข้าใจแล้วค่ะ" พาเมเลียแอบรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายตอบไม่ตรงคำถามนิด ๆ แต่ก็พอเข้าใจว่าเธอคนนี้หนักแน่นมาก

จะว่าไปก็เริ่มมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวแฮะ แต่ไว้ก่อนก็แล้วกัน

- ชวนเธอไปเที่ยวในเมือง

[Johan]

เมื่อปั่นจักรยานลงจากเนินเขาไปเป็นระยะทางร่วมสิบกิโลเมตรก็จะมาถึงเมือง ทั้งสองปั่นจักรยานไปด้วยกัน



เมืองนี้เป็นเมืองขนาดใหญ่ มีทุกอย่างพร้อมสรรพ จะไปเที่ยวที่ไหนดี ระบุ 1 ที่ซึ่งมันน่าจะมีและมุตสึมิน่าจะสนุก

[Star]

เอา Esp ไถ

[Johan]

เธอรู้แค่ว่า มุตสึมิไม่น่าที่จะไม่ชอบอะไรเลย

[Star]

"มุตสึมิซังดูแค่ภาพยนตร์ในห้องโสตใช่ไหมคะ?" พาเมเลียกล่าวถามเป็นการลองเชิง "การดูภาพยนตร์เก่า ๆ เป็นเรื่องที่น่าสนใจก็จริง แต่ฉันคิดว่าถ้าเราดูเรื่องใหม่ ๆ ก็น่าจะเป็นการดีเหมือนกันนะคะ?"

- ไปโรงภาพยนตร์

[Johan]

ระหว่างที่กำลังเดินข้ามถนนก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งเบรกแตกวิ่งเหินข้ามเนินเตี้ยมา

ทั้งสองที่เดินจูงมือกันหันมองไปทางเดียวกัน

ฉันจะยิ่งแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เป็นอย่างนี้เสมอ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป

[Star]

"!!" นี่มันบ้าอะไรกัน

พาเมเลียกระชากตัวเองไปด้านหลังพร้อม ๆ กับมุตสึมิด้วยมือที่จับอยู่เพื่อให้พ้นจากรถที่วิ่งเข้ามา

[Johan]

มาดูกันว่าโชคชะตาจะช่วยพวกเธอไหม

โอกาสเท่ากับ Rea