พอได้ยินคำตอบของมุตสึมิแล้ว พาเมเลียก็นิ่งไปพักหนึ่ง
มุตสึมิไม่ได้นึกโทษพาเมเลียเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่าเธอจะเป็นคนออกปากชวนมุตสึมิไปเที่ยวข้างนอกก็ตาม
การที่มุตสึมิไม่โทษพาเมเลียก็คงจะเป็นเพราะความใจดีของเธอ ซึ่งอาจจะสิ่งที่ถูกต้องก็ได้
เพราะแม้พาเมเลียจะเป็นคนชวน แต่มุตสึมิก็ไม่ปฏิเสธหรือเตือนเธอเรื่องกฎเลยแม้แต่น้อย และผู้ไม่รู้ก็ย่อมไม่ผิด
...แต่ความใจดีแบบนั้นน่ะ
ช่าง
ใจร้ายเหลือเกิน
"อย่ามาพูดเหมือนกับทุกอย่างเป็นความผิดของคุณสิคะ!!"พาเมเลียตะโกนเสียงดังลั่นโดยไม่สนใจว่าที่นี่ที่ไหน
"คุณอาจจะผิดก็ได้ที่ออกไปเที่ยวนอกเมือง แต่ฉันที่เป็นคนชวนก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไรเลยนะคะ!"
"คุณมันก็เอาแต่มองตัวเองในแง่ลบแบบนี้อยู่เรื่อย! คิดว่าตัวเองไร้เสน่ห์บ้างละ คิดว่าตัวเองกระจอกบ้างละ คิดว่าเรื่องแย่ ๆ ที่พบเป็นเพราะตัวเองบ้างละ!"
"ฉันรู้ว่าตัวคุณมีจิตใจที่เข้มแข็งแค่ไหน! แต่การพร่ำถึงด้านลบของตัวเองมันทำให้ฉันปวดใจนะคะ!"
หญิงสาวต่อว่ามุตสึมิเป็นชุด
ทุกคำพูดนั้นเจือปนไปด้วยความโกรธและความเศร้า
พาเมเลียรู้ดีว่าสิ่งที่เธอพูดช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน
แต่เธอทำได้เพียงระเบิดมันออกมาเท่านั้น
"...แล้วการอยู่ที่นี่ต่อไป...จะทำให้ทางเปิดออกยังไงกันคะ?"
พาเมเลียเอ่ยถามมุตสึมิหลังจากที่สงบอารมณ์แล้ว
