เรแกนเป่าขลุ่ยเพื่อเรียกครูอังคนา เธอคิดว่าขลุ่ยจะมีเสียงดังกว่าเสียงของเธอ เธอเข้าใจว่าขลุ่ยกับนกหวีดนั้นคล้ายๆกัน
หรือเธออาจจะเคยเห็นในหนังสือขายหัวเราะที่แขกเป่าเรียกงู... นั่นมันปี่!
ดูและจำเอาไว้นะ นี่แหละคือผลของการไม่ตั้งใจเรียน ดูปากน้องณัชชาแล้วพูดตามนะ.... ไม่ฉลาด
"ว้าย หนู เรแกน เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ!?!" ครูอังคนาตาโตทิ้งกระเป๋าที่ตกอยู่ใต้ฝุ่นลูกรังที่ตลบแล้วตะเกียกตะกายไปดูเรแกนที่นอนแผ่เพราะเกือบโดนรถทับเมื่อเธอวิ่งมาดึงให้ครูสาวหลบ
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เป็นอะไรนะ แค่กินดินลูกรังเข้าไปหลายคำ ไม่รู้ล้มอีท่าไหน ลุงรปภ.เห็นเข้าก็รีบวิ่งมาช่วยพยุงและพาไปพักที่ป้อมยามซึ่งมีม้านั่ง
เรแกนคุยกับครูว่าทำไมเหม่อลอยจึงได้รู้ว่าครูอังคนาถูกปฏิเสธซะแล้วล่ะ แหะๆๆ
ก็ครูน่ะชอบครูวินัยนะ สนิทกันมากเลย คิดว่าเขาไม่น่าจะมีคนที่ชอบ แต่พอบอกรักไปเขากลับบอกว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ทำเอาครูอังนาช็อคไปเลย
ครูนี่อาภัพรักมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมยังโชคร้ายมาตลอด เธอพูดกับตัวเองหลังเล่าให้เรแกนฟัง เธอบอกว่าผู้หญิงคนนั้นโชคดีนะ ครูวินัยน่ะเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลยล่ะ
พูดแล้วก็เห็นครูวินัยเดินออกมาพอดี ทั้งที่คิดว่าเขากลับไปแล้ว นี่คงอยู่เตรียมข้อสอบจนเย็นค่ำอีกตามเคย
ภาพตัดเป็นขาวดำแล้วย้อนกลับเหมือนเทปวิดีโอ หากเรแกนมาช่วยไม่ทัน คนที่มาช่วยครูอังคนาจะเป็นครูวินัย
ทั้งสองจะประสานสายตากัน จากนั้นครูวินัยจะพากลับไปโรงเรียนแล้วใช้ห้องพยาบาลทำแผล
โดยมีครูมิสุกิที่ไปยืมหนังสือจากห้องสมุดมาแอบเห็นทั้งสองเดินออกมาจากห้องพยาบาล
ในสภาพที่ทั้งสองแต่งตัวรุ่มร่าม และครูอังคนามีรอยช้ำที่ซอกคอพอดิบพอดี (ตอนล้มเพราะรถเฉี่ยว)
