"
เจอกันใหม่โลกหน้านะ คุเรตะคุง”
"
...อ่อ ถ้ามีโอกาสละก็นะ"
ในสถานที่ที่เงียบสงบ สีขาวโพล้น ไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่มีอะไรอยู่เลย
...ยกเว้นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันสองคน ความสูงไล่เลี่ยกัน หน้าตาคล้ายคลึงกัน สีตาเหมือนๆกัน
พวกเขาทั้งคู่พูดคุยกันอยู่… อย่างสันติ อย่างสงบ อย่างสบายใจ
อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่มีห่วงอะไรอีกแล้ว และพวกเขาก็รู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน
ตอนนี้สิ่งเดียวที่พวกเขาควรสนใจคือกันและกัน
"
นายก็รู้นี่นะว่าฉันเป็นคนยังไง ฮ่ะๆๆๆ" อาม่อนกำลังพูดถึงความดื้อร้นของตนเองนั่นเอง
"
คิดจะตามมาไกลขนาดนั้นเลยรึไง?"
"
ก็ไม่ลำบากอะไรนี่นา อยู่กับคุเรตะคุงแล้วสนุกดีด้วยล่ะ"
"
งั้นเหรอ...." ในตอนนี้ คุเรตะจะกำลังยิ้มอยู่ รึเปล่านะ
"
ขอบใจนะ ที่ผ่านมาสนุกมากจริงๆ ต่อจากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยล่ะ"
นั่นมันเป็นน้ำเสียงที่...จริงใจ ต่างกับตอนที่อาม่อนต้องการกวนประสาทใคร อย่างสิ้นเชิง
"
เฮ่อ~ ให้ตายเถอะ... ครั้งหน้าผมจะเอาชนะให้ได้จริงๆนะ? ตอนนี้ก็ เจ๊ากันไปก่อนละกัน"
เช่นเดียวกันกับอาม่อน น้ำเสียงของคุเรตะก็มีความอบอุ่นแฝงอยู่ ไม่เหมือนกับตอนปกติเอาซะเลย
อาม่อนได้แต่คิดว่ารอยยิ้มของอีกนั่นหาได้ยาก- ไม่สิ ไม่คิดว่าจะหาได้เจอในชีวิตนี้(ที่ดับไปแล้ว)เลย
"
จะรอก็แล้วกัน ฉันพร้อมเสมอ แต่มีเวลาอีกเยอะแยะ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก เนอะ?"
เขาอยากจะแหย่อีกคนเหลือเกิน แต่เขาทำมาตลอดชีวิตแล้วนี่นะ? เก็บเกี่ยวรอยยิ้มนั่นไว้จะดีกว่านะ
"
แน่นอน... ไม่รีบหรอก" อีกคนพูดในขณะที่มองออกไปในความว่างเปล่าขาวโพล้น
เหมือนกับนิสัยของเขาตอนยังมีชีวิต เขามักชอบเก็บอะไรๆไว้คิดเพียงคนเดียว
ปกติแล้ว อาม่อนเป็นคนพูดมากช่างจ้อ แต่ครั้งนี้เขาสงบกว่าทุกที
"
...เคยคิดว่ามันจะมืดและหนาว ทั้งเหงาและน่ากลัว แต่เจอจริงๆแล้วคนละเรื่องเลยแฮะ"
พอเขาพูดเสร็จก็หยุดคิดอะไรๆก่อนจะพูดต่อ "
แบบนี้ก็ไม่เลวล่ะ"
"
ผมไม่เคยคิดเรื่องหลังตายแล้วจะเป็นยังไง" คุเรตะพูดอย่างเรียบๆ
ตรงข้ามกับลูกพี่ลูกน้องของเขา คุเรตะนั่นไม่ค่อยกลัวอะไรเท่าไหร่ รวมไปถึงเรื่องเจ็บตัวหรือการตาย
"
...แต่ถ้าให้พูด มันก็อาจจะไม่ได้เลวร้ายจริงๆล่ะนะ" เขากล่าวต่อ เห็นด้วยกับอีกคน
อาม่อนไม่ตอบอะไร เพราะอยากทิ้งตัวดื่มด่ำไปกับความสงบของบรรยากาศ อีกฝ่ายก็คงไม่ต่างกัน
เขาเอนตัวสบายยกแขนทั้งสองมารองหัวต่างหมอน พอไร้กายเนื้อแล้วจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
คุเรตะก็แค่มอง ในเมื่ออีกคนไม่พูดอะไรมาเขาก็ไม่ตอบอะไร เขาไม่ใช่พวกเริ่มบทสนทนาอยู่แล้วด้วย
...แล้วทุกอย่างก็เงียบงันลงในความว่างเปล่า แต่มันไม่ใช่ปัญหา ไม่ใช่เรื่องใหญ่
ตลอดเวลามานี้ พวกเขาได้พูดคุยกันมามากพอแล้ว อาจจะไม่เต็มที่ แต่ก็เพียงพอ
หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน มันเป็นเพียงห้าวัน แต่เหมือนมันยาวกว่านั้นในความรู้สึกของทั้งสอง
มันมีอะไรๆเกิดขึ้นมากมาย... และอาจจะไม่ได้มีใครคิดเหมือนกับเจ้าโรคจิต(?)สองคนนี้
แต่พวกเขาต้องยอมรับเลยล่ะว่ามัน
สนุกมากๆ...บางที นี่อาจจะเป็นเพียง
การพักยกของพวกเขาก็เป็นได้ ใครจะไปรู้?
