Mysterious Tower
Floor : 8th
"สายแล้ว! สายแล้ว!" เด็กชายดาราวิ่งฝ่ากลุ่มผู้คนอย่างรีบเร่งในเมืองที่ฉายตะวันยามเย็น เหตุที่เขารีบร้อนขนาดนั้นก็เพราะว่าในอีกไม่นานก็จะมีทัวร์นาเมนต์แข่งขันของดูเอลลิสต์ ณ พื้นที่หนึ่งของเมืองแห่งนี้ และดาราต้องการจะไปที่นั่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่ถึงจะบอกว่ารีบร้อนมากมายก็ตาม จริงๆแล้วดาราไม่ใช่ดูเอลลิสต์ที่คิดจะไปแข่งขันในทัวร์นาเมนต์ ไม่สิ ไม่ได้แม้แต่จะไปดูการดูเอลในทัวร์นาเมนต์เสียด้วยซ้ำ
สาเหตุที่ดาราจะไปที่นั่นก็เพราะว่าเขาตั้งใจจะไปมอบของขวัญแก่
เพื่อนๆของเขาที่เป็นดูเอลลิสต์ต่างหาก
ในกลุ่มเพื่อนๆของดารานั้นมีคนที่เป็นดูเอลลิสต์อยู่สามคน คนหนึ่งเป็นผีที่ได้รับการชุบชีวิตมาเป็นมนุษย์ คนหนึ่งเป็นไอดอลที่มีผู้จัดการเป็นนักล่าแม่มด อีกคนหนึ่งเป็นอดีตหนึ่งในสมาชิกกลุ่มองค์กรลี้ลับที่ทำตามเจตนารมณ์ของฟาโรห์ ...สรุปก็คือเพื่อนๆของเขาไม่ใช่คนธรรมดานั่นแหละ แต่ดาราเองก็คงจะว่าใครเขาไม่ได้ เพราะเด็กชายเองก็มีพลังปริศนาอยู่ในตัวเหมือนกัน บางทีการที่ตัวเขามีพลังประหลาดอาจจะเป็นสาเหตุที่ดึงดูดคนที่ประหลาดเหมือนกับตัวเขาก็เป็นได้
แต่เรื่องนั้นพักเอาไว้ก่อน เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าภูมิหลังของดาราก็คือปัจจุบันของดาราที่กำลังวิ่งฝ่าคนเพื่อไปงานดูเอลการ์ดอย่างเอาเป็นเอาตาย
เท่าที่ดาราจำได้ ในทัวร์นาเมนต์ครั้งนี้จะเป็นการแข่งขันกันแบบทีมสามคน และหากเริ่มทัวร์นาเมนต์แล้ว จะแข่งขันดูเอลแบบแทบจะนอนสต๊อป ซึ่งนั่นหมายความว่าหากทัวร์นาเมนต์เริ่มต้นไปแล้ว ดาราจะไม่สามารถเข้าไปหาเพื่อนๆของเขาได้เลย รึก็คือต้องรีบไปให้ทันก่อนเริ่มแข่งนั่นแหละ
'แต่อีแบบนี้...ไม่ทันแหง...' ถึงอย่างนั้นก็ตาม จากถนนเส้นที่ดาราวิ่งอยู่นั้น สถานที่จัดทัวร์นาเมนต์อยู่ค่อนข้างไกลเอาการหากเดินเท้า หรือพูดในทางกลับกันก็คือ หากเดินทางด้วยยานพาหนะแล้วการเดินทางจะสะดวกมากโข ...แต่โชคร้าย ที่ดาราไม่มียานพาหนะ ไอ้ครั้นจะไปใช้บริการแท็กซี่หรือรถเมล์ก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหนเพราะที่นี่เป็นถนนคนเดิน
'แบบต้องคงบอกได้แค่ว่า ซวยจริงๆเลย...' เด็กชายคร่ำครวญในใจ
ในที่สุด...ดาราก็มาถึงสุถานที่แข่งดูเอลทัวร์นาเมนต์จนได้ ที่นั่นเป็นลานประลองกลางแจ้งขนาดใหญ่ โดยที่พวกกลุ่มเพื่อนๆของดาราอยู่ในสวนใกล้ๆลานประลองนั่น เมื่อดาราเห็นแล้วก็ไม่รีรอที่จะวิ่งไปหาทันที แต่ว่า...
"โชคดีจังที่นายมาทัน ตอนนี้พวกเราสามคนกำลังขึ้นรอบสุดท้ายอยู่น่ะครับ"
"มาช้าแบบนี้ทำไมไม่มาเอาหลังจบทัวร์ฯ เลยล่ะคะ?"
"อ่อนส์ค่ะ"
ดาราเจอความเป็นจริง, คำประชดแดกดัน และคำด่าเข้าตัวเข้าไปเต็มๆแล้วถึงกับจุก แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะก็เป็นความจริงที่ดารามาสายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ใจจริงของเขาอยากจะกล่าวโทษวินมอเตอร์ไซค์ขี้เก๊กที่เจอหลังจากผ่านถนนคนเดิน ดาราในตอนนั้นหลงนึกไปชั่ววูบว่าได้พบกับโชคดีในความโชคร้ายที่ได้เจอคนที่จะช่วยให้ไปถึงงานทัวร์ฯได้อย่างรวดเร็ว โดยหารู้ไม่ว่าวินมอเตอร์ไซค์คนนั้นพาดาราหลงตลอดทาง ขนาดดาราชี้ทางไปให้พี่แกก็พาไปผิดทิศผิดทาง เล่นเอาเสียเวลาไปมากมายก่ายกอง ทำเอาดาราแทบอยากจะร้องเพลง For the first time in forever เมื่อถึงงาน
แต่ยังไงก็คงจะต้องบอกว่าโชคดีในความโชคร้ายจริงๆ ที่วินมอเตอร์ไซค์พาดารามาถึงที่ในเวลาช่วงก่อนเข้ารอบสุดท้ายพอดิบพอดี ในช่วงนั้นจะให้ผู้เข้าร่วมพักผ่อนเพื่อวอร์มอัพก่อนจะถึงศึกจริง และนั่นคือเหตุผลที่ดาราได้มีโอกาสได้มาคุยกับเพื่อนๆในตอนนี้
"อา...ก็ไม่เถียงหรอกครับว่าไม่รักษาเวลา ว่าแต่พวกคุณทั้งสามคนเป็นทีมเดียวกันสินะครับนี่?" ดารากล่าวถาม อันที่จริงแล้วเขาก็พอจะเดาได้ หากแต่ต้องการคำยืนยันให้ชัดเจน
"ครับ ก็เพราะว่าซิลเวอร์และซายูริเป็นเพื่อนของนายนี่นา และเพื่อนของนายก็เป็นเพื่อนของผม และการที่เพื่อนร่วมกันสู้เป็นเรื่องปกติล่ะครับ!" เด็กชาย(?)ผู้หาญกล้าอธิบายอย่างมุ่งมั่น เขาคนนี้ชื่อสมคิด เป็น
อดีตหนึ่งในสมาชิกกลุ่มองค์กรลี้ลับที่ทำตามเจตนารมณ์ของฟาโรห์ แต่ดูเหมือนจะความจำเสื่อมและไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง อันที่จริงตอนนี้สมคิดก็ไม่ได้สนใจเรื่องตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้ว
"สรุปก็คือเอาคนที่รู้จักกันก่อนมาสู้ร่วมกันมันสะดวกกว่าน่ะคะ" หญิงสาวช่วยสรุปความ เธอคนนี้ชื่อซายูริ เป็น
ผีที่ได้รับการชุบชีวิตมาเป็นมนุษย์ ซึ่งดาราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชุบชีวิตมาได้อีท่าไหน แต่ดูเหมือนว่าชีวิตใหม่ของเธอจะนำพาตัวเธอไปสู่หนทางแห่งดูเอลลิสต์ ปกติแล้วหญิงสาวเป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยน แต่เหมือนพักนี้จะปากจัดกับดาราเหลือเกิน
"...อื้มๆ...อย่างนี้นี่เอง...จะว่าไปผมก็มีเรื่องสงสัยมาได้สักพักแล้วล่ะ..." ดารากอดอกรับคำพูดของทั้งสองแล้วเอ่ยต่อ ระหว่างนั้นเด็กชายมองไปที่เด็กสาวอีกคนในกลุ่ม เธอใส่ชุดกระโปรงสวยๆที่ดูโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ และดูมีออร่าสีเงินเปล่งประกายอย่างชัดเจน
"?"
"...คุณเป็นไอดอลไม่ใช่เหรอครับ? แล้วไหงผมถึงไม่เห็นวี่แววของแฟนคลับเลย หรือว่าคุณในตอนนี้น่ะยังเป็นไอดอลโนเนมกันครับ?"
ดาราโดนเด็กสาวต่อยหน้าหัน"ปากนี่ใช่มั้ยคะที่พูดอะไรหมาๆแบบนี้ ฉันมีผู้จัดการส่วนตั๊วส่วนตัวคอยดูแลค่ะ" เด็กสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่มือกำหมัดเตรียมต่อยอีกครั้งด้วยความหงุดหงิดเหลือทน เธอชื่อซิลเวอร์ เป็น
ไอดอลที่มีผู้จัดการเป็นนักล่าแม่มด ในอดีตเธอเป็นเด็กสาวธรรมดาๆที่วันดีคืนดีก็ถูกนักล่าแม่มดเอาปืนจ่อหัวแล้วเชิญชวนให้ไปเป็นไอดอล แต่นั้นก็ทำให้เด็กสาวได้พบเจอกับประสบการณ์มากมายเหลือคณานับจนได้มาเป็นไอดอลชื่อดังในที่สุด โดยพื้นฐานแล้วเป็นคนที่ว่าง่าย(ยกเว้นกับดารา)
"...เอะ...ผู้จัดการ งั้นก็แปลว่า..." เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว ดาราก็หันซ้ายหันขวาเพื่อนมองหาคน ซึ่งคนที่เขามองหาตอนนี้ผมสั้นๆสีแดงๆ หน้านิ่งๆ ใส่เสื้อสีขาวๆ ตอนนี้น่าจะพกปืนเตรียมสอยชาวบ้านให้ร่วง
"ใครมาเจ๋อการพักผ่อนของซิลเวอร์ แม่จะสอยให้ร่วง" ใช่เลย แบบเดียวกับหญิงสาวคนนี้ที่กำลังถือปืนเตรียมซุ่มยิงอยู่บนต้นไม้แถวนี้เด๊ะๆ
พอเห็นแบบนี้แล้วดาราก็ถึงบางอ้อ
ผู้จัดการของซิลเวอร์เป็นคนเดียวกันกับผู้หญิงผมแดงชื่อฟุโยที่ดาราเคยคุยด้วยก่อนหน้านี้ เจ้าหล่อนเป็นประธานบริษัทเล็กๆที่ตอนนี้มีงานนักล่าแม่มดเป็นงานรอง และเพราะบริษัทของฟุโยนั้นเป็นขนาดเล็ก ประธานคนเดียวจึงต้องทำงานหลากหลาย ซึ่งหนึ่งในงานนั้นคือทำหน้าที่ทั้งผู้จัดการส่วนตัว ที่ปรึกษา และบอดี้การ์ดผู้คุ้มครองซิลเวอร์ หนึ่งในไอดอลในสังกัด เรื่องความโหดร้ายของเจ้าตัวนับได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งในหมู่เพื่อนๆของดาราที่เขารู้จัก และเจ้าความโหดร้ายนั่นแหละที่เป็นเหตุผลที่ทำให้ซิลเวอร์ไม่มีแฟนคลับมารวมกลุ่มกันทำอะไรประหลาดๆ เพราะขืนทำแบบนั้นจะโดนคุณผู้จัดการกระทืบเอา
"อ๊ะ...เกือบลืมไปเลย ผมเอาของมาฝากพวกคุณด้วยล่ะครับ" ว่าแล้วดาราก็เอามือเข้าไปในผมทรงดาว ดูเหมือนเขาจะเก็บอะไรต่อมิอะไรเอาไว้ในผมทรงดาวที่แสนแปลกประหลาด
"...?" ทั้งสามคนดูจะงุนงง ไม่ใช่เพราะว่าดาราทำท่าพิลึกพิลั่น หากแต่สงสัยว่าดาราจะเอาอะไรมาให้
"...เอ้า นี่ครับ การ์ดแรร์สำหรับเอาไปดูเอล" ว่าแล้วดาราก็หยิบการ์ดออกมาสองใบ "ใบนี้ของคุณซายูริ ใบนี้ของคุณสมคิด" แล้วยื่นการ์ดสองใบออกมาให้ทั้งสามคนดู
"อ๊ะ...ครับ.....ว้าววววววววววววววววววววว!!! นี่มันสุดยอดดาบในตำนานนี่นา!" สมคิดรับการ์ดมาแล้วก็ได้แต่ร้องยินดีด้วยเสียงอันกึกก้องตามประสาไอ้บ้า เมื่อพบว่าการ์ดที่ตนได้รับคือการ์ดระดับแรร์ที่หายากมาก
"....โอ้โห ส่วนทางฉันก็ได้การ์ดอัศวินระดับสูง...ให้การ์ดแรร์แบบนี้จะดีเหรอคะ...? ...ไปหามาจากไหนกันคะเนี่ย?" ทางซายูริที่รับการ์ดมาแล้วก็ได้แต่อึ้งๆ เธอกล่าวถามเด็กชายที่มอบของขวัญสุดแสนพิเศษนี้ให้แก่เธอ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ การ์ดที่ดีควรอยู่กับดูเอลลิสต์ที่คู่ควรกับการ์ดใบนั้น" ดารากล่าว "ส่วนวิธีการได้การ์ดเหล่านั้นมานี้ ผมขอปิดเป็นความลับ" เขาจุ๊ปากราวกับว่าวิธีการได้มาของเด็กชายนั้นช่างลี้ลับ ...อันที่จริงคือดาราบอกไม่ได้ว่าบังเอิญไปเจอขณะคุ้ยขยะเพื่อหาของไปให้เป็นของขวัญแก่พวกเขา
"............................." ซิลเวอร์หน้ามุ่ย "...แล้วของฉันล่ะคะ?" อันที่จริงแล้วซิลเวอร์ไม่ได้อิจฉาอะไรมากมายที่คนอื่นๆได้การ์ดแรร์ เพราะเธอเองก็มีการ์ดโปเกมอนในตำนานที่ชื่อลูเกียอยู่ในครอบครองอยู่แล้ว แต่เห็นเด็กชายให้ของดีแค่กับคนอื่นๆแล้วมัน
หมั่นไส้"....ถ้าเป็นของๆคุณละก็..." ดารารู้สึกเหมือนปลายกระบอกปืนของฟุโยจะหันมาหาตนชอบกล แต่ยังไงก็นิ่งไว้ก่อน "ผมมีภาพวาดที่จะเอามาให้คุณอยู่นะครับ" ดาราหยิบภาพวาดออกมาจากหัวดาวแล้วมอบให้แก่ซิลเวอร์
"อ๊ะ....นี่มัน......................................." ซิลเวอร์ที่รับภาพวาดมาได้แต่ผงะ เพราะมันเป็นรูปวาดที่ดูอภิมหาโคตะระจะอัปมงคล กลิ่นอายแห่งคำสาปโชยออกมาจากรูปภาพอย่างเด่นชัด "อะไรวะคะ"
"อ้อ....ภาพวาดต้องสาปที่ไปเจอในกองขยะน่ะครับ" ดาราตอบให้แบบซื่อๆ "พอดีเห็นภาพวาดนี่แล้วมันนึกถึงหน้าคุณขึ้นมาเลยคิดว่าเหมาะ"
ดาราโดนซิลเวอร์เอาภาพวาดตีหัวรัวๆ ลงไปนอนกองกับพื้น"...สาวๆตอนโกรธนี่น่ากลัวจริงๆด้วยล่ะครับ" สมคิดได้แต่เงิบกินกับความโหดร้ายของซิลเวอร์
"ก็รู้สึกขอบคุณอยู่นะคะที่ได้การ์ดแรร์ แต่เห็นแบบนี้แล้วรู้สึกสมเพชมากกว่าอะค่ะ" ซายูริให้ความเห็นไปตามเรื่องตามราว
ปิ๊ง~ ป่อง~ ปัง~ ป่อง~"อ๊ะ...ประกาศศึกรอบชิงมาแล้วล่ะค่ะ ขอตัวล่ะค่ะ" ซิลเวอร์หันหลังให้กับดาราแล้วเดินออกไป มุ่งสู่สนามรบของดูเอลลิสต์
"โดยทำร้ายขนาดนั้น นอนพักฟื้นไปตรงนั้นก่อนก็ได้นะคะ" ซายูริทิ้งท้ายคำพูดที่มีความใจดีเจือปนเล็กน้อยแล้วเดินตามซิลเวอร์ไป
"มาดูพวกเราดูเอลให้ได้เลยนะครับ! " สมคิดกล่าวทิ้งท้ายให้กับดารา แล้ววิ่งตามทั้งสองไป
โดยที่ทิ้งเด็กชายเอาไว้ที่เบื้องหลัง
"..................." ดารานอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นคนเดียวหลังจากที่ทุกๆคนออกไปดูเอลชิงแชมป์ เขารู้สึกปวดไปทั้งตัวทั้งๆที่โดนตีแค่หัว บางทีอาจจะเพราะว่าเคล็ดวิชาอะไรบางอย่างที่ซิลเวอร์ได้เรียนมาจากฟุโย หรือไม่ก็อาการปวดจากการที่ตะลอนๆไปทั่วเพื่อตามหาของมาให้เพื่อน
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตามแต่ ดาราลุกไม่ขึ้น
ไม่ว่าจะพยายามขยับตัวให้มากเท่าไร เขาก็ทำได้แค่ขยับแขนขยับมือ ยืดออกมาได้ระดับหนึ่งเท่านั้น
'สงสัย...จะหมดแรงแล้วสิ...'
หมับ
จู่ๆก็มีมือยื่นเข้ามาจับมือของดารา
เด็กชายไม่รู้ว่าใครเป็นคนจับ นอกจากรับรู้ว่ามือที่เข้ามาสัมผัสนั้นอ่อนนุ่ม และมีกลิ่นอายที่คุ้นเคย
ด้วยความสงสัย เด็กชายจึงพยายามเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็พบกับ...
"อะฮะฮะ...ซวยหน่อยนะดารา เกือบหล่อแล้วสิ~" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่คุ้นหน้าเลยกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนเจิดจรัส
"อะ...คุณเป็นใครน่ะครับ...?" เด็กชายเอ่ยถามมาด้วยความงุนงง
"!! ...ซะ...ซวยเลย....สงสัยจะจำไม่ได้เพราะเปลี่ยนไปเยอะสิน้า... แฮะๆ แต่เอาไว้ก่อน ลุกขึ้นมาให้ดีๆก่อนเถอะนะ~" เด็กสาวค่อยๆดึงดาราให้ลุกขึ้นมายืนดีๆ ถึงจะลำบากอยู่สักหน่อยที่เด็กชายดูเซๆ แต่ก็ยังถือว่าพอถูไถ
"....อ่ะ....ขอบคุณครับ.....เอ๊ะ?" ในขณะที่ดารากล่าวขอบคุณ เขาก็ได้ชะงักไปชั่วครู่
เหตุผลนั้นไม่ใช่อะไรมากมาย นอกจาก...
"คุณประกายแสง!?"เด็กชายรู้ตัวตนของเด็กสาวตรงหน้าแล้วนั่นเอง
ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าหน้าผมอะไรหลายๆของเจ้าหล่อนจะมีการเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย แต่บรรยากาศของคนซื่อๆที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอย่างไม่มีอะไรแอบแฝงแบบนี้ ดาราไม่มีทางลืมโดยเด็ดขาด
"อ๊ะฮะฮะฮะ~ ดาราจำได้แล้ว ดีใจจัง~" เด็กสาวยิ้มดีใจจากใจจริง
ชื่อของเธอคือประกายแสง เธอเป็นเพื่อนคนแรกของดารานับแต่หลุดเข้ามาในที่แห่งนี้ นอกจากนั้นแล้วดาราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตัวเด็กสาว หากแต่ถ้าจะถามว่าใครเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของดารา เธอคนนี้จะได้เป็นหนึ่งในคำตอบนั้นอย่างแน่นอน
"มาทำอะไรในที่แบบนี้เหรอครับเนี่ย...?" ดาราเอ่ยถามด้วยความตกใจที่จนเจือไปด้วยความดีใจเล็กๆ
"ก็มาดูเพื่อนๆเล่นไพ่กันล่ะจ้า~! ดาราเองก็เหมือนกันใช่ไหมล่ะ!?" ประกายแสงให้คำตอบด้วยรอยยิ้มใสซื่อ
"อะ...จริงๆแล้วผมก็มาแค่ให้ของขวัญกับเพื่อนๆน่ะครับ เสร็จแล้วก็ว่าจะไปหาคนอื่นต่อแล้ว" ดาราตอบกลับ "เพราะว่าไม่ได้เจอนานแล้ว ผมก็เลยอยากจะมาหา และทำอะไรดีๆให้กับพวกเขาล่ะน้า..."
"งั้นเหรองั้นเหรอ!? เป็นความคิดที่ดีนะ!" เมื่อประกายแสงได้ยินคำตอบแล้วก็ยิ้ม "แต่แค่แวะมาให้ของแล้วจากไปมันน่าเสียดายออก! ตามไปดูกันเถอะ!" ประกายแสงคว้ามือดาราแล้วลากไปอย่างไม่รีรออีกฝ่าย
"หวะหวะหวะหวาา--" ดาราถูกประกายแสงลากไปแบบแทบจะล้ม ยิ่งเดิมทีดาราตอนนี้ก็ทรงตัวไม่ดีอยู่แล้ว "การแข่งผ่านไประยะหนึ่งแล้ว เดี๋ยวก็จบแล้วนี่ครับ!?"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะ
Better late than never ไงล่ะ!" เด็กสาวกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มที่สว่างไสว เธอพาเด็กชายเข้าไปในสนามแข่งทัวร์นาเมนต์รอบชิงชนะเลิศ ณ โซนผู้ชมที่มีผู้คนยืนมองการแข่งอยู่ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการทัวร์นาเมนต์ขนาดเล็กถึงกลาง จำนวนคนจึงไม่ได้มากมายก่ายกองอะไร และนั่นทำให้พวกดาราเข้ามาถึงบริเวณด้านหน้าของโซนผู้ชมได้
"...อ๊ะ"
และภาพแรกที่ดาราได้เห็นก็คือแผ่นหลังของดูเอลลิสต์ทั้งสามที่เป็นเพื่อนของเขา
แม้จะมีพื้นเพพิลึกกึกกือ แม้จะมีนิสัยขาดๆเกินๆ แต่พวกเขาก็คือผู้ก้าวเดินอย่างมุ่งมั่น และเหนือสิ่งอื่นใด...ไม่ว่าอย่างไร ทั้งสามก็ยังเป็นเพื่อนของเขา...เพื่อนคนสำคัญ
"เทิร์นของฉัน! ดรอว์!"
