"เป็นไงบ้างที่นี่ พอจะเห็นอะไรเตะตาน่าสงสัยบ้างไหมลูก" หลวงพ่อแอบถามนักข่าวสาว
หลวงพ่อยังบอกให้จูเลียตต้าเดินไปดูทางปีกทั้งสองข้างที่จะแยกออกไปด้วย มองผ่านประตูออกไปว่าเห็นอะไร ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ บ้าง
นั่นเป็นรูปของ ไวส์เคานท์ วิลเลี่ยม ออร์ก้า ค่ะหลวงพ่อ
ทางซ้ายเป็นหอผู้ป่วยจิตเวช ทางขวามีคุก ครัว และ ห้องทำการรักษา
ระหว่างนั้น วินเซนต์ก็กลับมาพร้อมกับชายอีกคน
ชายคนนั้นสวมแว่นตาและเสื้อกาวน์ แต่ท่าเดินของเขาเหมือนนักเลง
ในปากคาบบุหรี่ เขาแนะนำตัวเองกับหลวงพ่อ
"ผมคือ ดอกเตอร์ ซามูเอล บล็อค รองผู้อำนวยการของที่นี่ ยินดีที่ได้พบ"
"ท่านผ.อ.อยู่เวรกะดึก ตอนนี้กำลังพักผ่อน คงมาพบพวกคุณได้ช่วงอาหารเย็น"
"ระหว่างนี้ผมจะพาหลวงพ่อและคณะเยี่ยมชมรอบๆเอง"
"ก่อนอื่นผมขออนุญาติพาผู้ป่วยไปส่งที่วอร์ดก่อน"
ดอกเตอร์พาพวกเขาเดินไปทางปีกซ้าย ที่นั่นมีหอผู้ป่วยอยู่สองด้านของทางเดิน
แต่ละหอมีเตียงอยู่ยี่สิบเตียง
"เนื่องจากการมาของหลวงพ่อค่อนข้างกระทันหัน เลยยังไม่ได้เตรียมห้องไว้ต้อนรับ"
"ต้องขอโทษด้วย แต่โชคดีที่เรามีเตียงผู้ป่วยว่างพอดี ที่นี่เป็นหอผู้ป่วยหนัก"
ดอกเตอร์บล็อคชี้ให้ดูวอร์ดหมายเลขสอง ข้างในมีเตียงว่างอยู่สิบเตียง
เตียงที่เหลือมีผู้ป่วยนอนให้น้ำเกลืออยู่
"ผู้ป่วยที่นี่ต้องให้ยาสลบตลอดเวลา คงไม่มีใครรบกวนหลวงพ่อแน่นอน"
"ห้องน้ำก็มีให้ใช้ครบครัน ส่วนนี้ ป้ามาร์ธา พยาบาลประจำหอผู้ป่วยหนัก"
ดอกเตอร์บล็อคแนะนำให้พวกเขารู้จักกับหญิงวัยห้าสิบ
เธอกำลังฉีดยาเข้าไปในสายน้ำเกลือ
สวัสดีจ๊ะ ลำบากหน่อยนะจ๊ะ
