เสียงของหัวใจและเวลาที่ไม่หมุนกลับซ่า ซ่า เสียงดังระงมไปทั่วเกาะฝนที่ตกลงพื้นคงไม่มีทีท่าจะหมดไปจากฟ้าในเวลาอันใกล้นี่แน่
ณ ชั้น 2 ของบ้านหลังกลางในหมู่บ้าน มีร่างของชายหนุ่มบางคนที่ดูดีและหล่อเหลาพอดู
ร่างนั้นกำลังหายใจรวยริน เสื้อของเขาเต็มไปด้วยเลือด และ ร่องรอย การโดนยิงจนพรุน
กระสุนทะลุปืนทะลุจุดสำคัญหลายจุด อุณหภูมิของเขากำลังลดลงเรื่อย ๆ
คำพูดที่เอื่อยจากปากอันสั่นเทาของเขาก่อนเอ่ยออกมา
"อ..า..ค..า..เน...ะ.. อ.. ยา...ก... เจ....อ"
"อ...า...ค...า.. เ...น ... ะ"
เสียงของเขาแผ่วเบาลง
"....ร....ั....ก....เ.....ธ....อ "
แล้วทุกอย่างก็มืดมิดลงตามด้วยเสียงระเบิดอันดังสนั่นทั่วเกาะ ร่างของเขาอยู่ที่นั่น
ถึงแม้ตราบวินาทีสุดท้ายของชีวิต ความปารถนาของเขา ก็ไม่อาจเป็นนจริง
ความในใจบนผืนน้ำท่ามกลางความหนาวเหน็บของฝนที่ตกและเสียงอันดังสนั่นดั่งนรกของเกาะ
เรือลำน้อยล่องแล่นออกไปในทะเล ในเรือนั้นมีร่างของชายหนุ่มที่ถูกยินทะลุจุดสำคัญหลายจุด
ร่างนั้นหายใจรวยริน หัวใจเริ่มเต้นอย่างแผ่วเบา
"อ..า..ค..า..เน...ะ..."
ร่างนั้นเริ่มพูดด้วยนั้นเสียงอันบางเบาดุจเสียงกระซิบของสายลมที่พัดผ่านสายน้ำอันสงบนิ่ง
"อ....อ.. ยา...ก... เ..จ....อ"
"...อ..า..ค..า..เน...ะ..."
ก่อนที่จะได้พูดต่อทุกอย่างก็มืดลง.....
สู่อนาคต"
!!!"
เขาลืมตาขึ้นอีกครั้งในที่ ๆ ซึ่งไร้สถานที่ ไร้สิ่งก่อสร้าง กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แต่กลับเต็มไปด้วยผู้คน
เป็นที่ ๆ ซึ่งส่องสว่าง สงบและดูอบอุ่น ทุกคนต่างมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม มีรอยยิ้มให้แก่กัน
"ในที่สุดก็ได้เจอแล้วนะ"
เมื่อเขาเหลียวหลังหันกลับไปมอง ภาพที่เขาเห็นนั้น ปรากฎเป็นคนที่เขาอยากเจอที่สุดก็ว่าได้
"เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกัน สองคนตลอดไป"
เสียงของนั้นบอกกับเขาด้วยใบหน้าที่ยิมแย้มเป็นใบหน้าที่เขาอยากเห็นมากที่สุดเลยก็ว่าได้
อยู่ในใจตลอดไปในความมืดมิด นานเท่าไรแล้วนะ 1 วัน 1 สัปดาห์ 1ปี หรือมากกว่านั้นไม่มีใครบอกได้
ไออุ่นเล็ก ๆ ที่เขาเริ่มรู้สึกถึง ไออุ่นเล็ก ๆ ทีสัมผัสกับตัวเขา
เปลือกตาที่ค่อย ๆ ถูกหรี่ึ้น อย่าง ๆ ช้า ๆ เผยให้เห็นถึงสายระโยงระยางไปทั่วตัวเขา
อุณหภูมิทั่วร่างเย็นเฉียบ แต่มีจุด ๆ ที่ยังอุ่นอยู่
มือที่เต็มไปด้วยสายของอุปการณ์ทางการแพทย์ของเขาถูกเลือนไปยังตำแหน่งหนึ่งที่เรียกว่าหัวใจ...
"ได้สติแล้วเหรอค่ะ"
นางพยาบาลคนหนึ่งสังเกตเห็นไรชินจึงไปรายงานหมอเจ้าของไข้
สักครู่มีหมอมาบอกกับเขาว่าเมื่อ 1 สัปดาห์ก่อนเขาถูกส่งตัวมาที่นี่ในสภาพที่เสมือนตายหัวใจล้มเหลว
แต่ยังเคราะห์ดีที่ เด็กสาวที่พามาได้บริจาคหัวใจให้เขา ความจริงเขารับบริจาคจากเธอไม่ได้หรอกนะเพราะยังไม่เขาเงื่อนไข
แต่เธอดันขู่หมอว่าไม่ำเธอจะฆ่าตัวตาย รู้สึกจะชื่อ อะไร อา ๆ นี่แหละ
ไรชินใช้ความคิดชั่วครู่นึกถึงเรื่องเก่า ๆจนสะดุดกับชื่อของอาคาเนะ
"อาคาเนะใช่ไหม"
เขาถามหมอ
"เอ่อ!! ใช่ อาคาเนะนั่นแหละ!!"
หมอตอบเขา
ไรชินได้ยืนดังนั้นหัวใจที่เขาได้รับมาจากอาคาเนะก็เหมือนแตกเป็นเสี่ยง ๆ
เพราะช่วยชีวิตเขาเธอจะต้องสละหัวใจของเธอให้เขาอย่างนั้นเหรอ
"เอ่อ.. ฉันขอตัวก่อนนะ"
หมอเจ้าของไข้ขอตัวเมื่อหมดเรื่องที่จะแจ้งกับเขาแล้ว ปล่อยให้เขาโศกเศร้ากับเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่นี้
"เอี๊ยด..."
เสียงประตูถูกเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับ ใบหน้าที่เขาคิดถึง ใบหน้าที่เขาคนึง
ใบหน้าที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกเสียแล้ว
"ตอนนี้หัวใจของฉันเป็นของเทียม(หัวใจเทียม)และว่างเปล่า อยากให้พี่ไรชินช่วยเติมเต็มหัวใจฉันด้วยหัวใจดวงนั้นจังเลย"
เด็กสาวพูกเย้าแหย่เขา
"ไม่ใช่แค่หัวใจหรอกนะ ทั้งร่างกายและชีวิตที่เหลืออยู่ฉันจะมอบให้เธอแต่เพียงผู้เดียว.."
ทั้งถู่ยิ้มให้แก่กัน ภาพสาวน้อยที่พิงประตูกับชายหนุ่มที่มีท่อมีสายทั้งตัวบนเตียงสารภาพรักกัน ดูโดรแมนติกพิลึก..
Another Worldหลังจากเกมบ้า ๆ อย่างB.R. จบลงอาคาเนะได้กลับมาใช้ชีวิตตามเดิม
ถึงแม้ว่าเธอยังคงเสียใจกับการจากไปของไรชินที่เปรียบเสมือนเจ้าชายของเธอ
ในวันหนึ่งที่ฝนตก อาคาเนะกำลังอาบน้ำ (มีหมอกศีลธรรมบังอยู่สำหรับ ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 13 ปี ถ้าเกินกรุณาจิ้นตามสำสะดวก)
"พี่ไรชิน..."
เธอรำพึง
จู่ ๆ เธอนึกถึงวันที่ไรชินจากไปที่เกาะ วันนั้นก็ฝนตกเหมือนกัน แต่ทำไมเธอถึงนึกถึงเขานะ
ขณะที่เธอขึ้นอยู่นั่นเอง
บึ้ม!! โครม!!! ฟู่!!!เสียงคล้ายระเบิดและอะไรบางอย่างตกลงพื้นใกล้กับที่เธออยู่.. แถมยังตกลงมายังอ่างที่เธอแช่น้ำอยู่เสียนี่
"....เจ็ทโฮเวอร์ก็พัง คลาวเฮดก็ใช้ไม่ได้ แล้วที่นี่ที่ไหนนี่..."
ชายหนุ่มบ่นงึมงำอะไรสักอย่างกับหันมามองอาคาเนะในชุดวันเกิดอย่าเต็มสองตา
"...."
"...."
".กก..."
"....กกร..ี.."
"
....ก...ริ๊.....ด..!!!!!"
หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง และ เรื่องราวหลังจากนั้นก็ไม่มีใครทราบได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาทั้งสอง
