"คิดว่ามันเป็นความผิดของใครที่บันดาลเรื่องบัดซบนี่ขึ้นมา?"
... นั่นสินะ ...Laurence คิดตามเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามนั้น เพราะมัวแต่จ้องข้าวของในมือ
กระทั่งออกจากตัวคฤหาสน์พร้อมคนอื่นๆจนถึงสถานีรถไฟเพื่อเข้าเมือง เขาก็ยังจ้องไม่เลิก..
ตรีศูลทองคำ... โล่ทองคำ...
....พิณทองคำ...
ชายหนุ่มนักศึกษายิ้มมองสมบัติทั้งสามชิ้นที่หยิบออกมาจากคฤหาสน์ด้วยดวงตาวาววับ มันคงช่วยไม่ได้
ใครจะทนไม่ต้องมนต์สะกดจากประกายสีทองอร่ามชวนให้เคลิ้มฝันนี่ได้กันล่ะ
ไม่คิดมาก่อนเลยว่าข้อความสั้นๆในจดหมายของท่านเอิร์ล จะนำพาเขาให้มาพบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย
แถมได้ชมสมบัติโบราณที่เลอค่าตามที่จดหมายนั่นบอกมาจริง ถึงจะมีของแถมอย่างอื่นที่อันตรายอย่างคำสาปและพวกปีศาจจนแทบเอาชีวิตไม่รอดก็เถอะ
แม้จะน่าเสียดายที่หยิบคว้าสมบัติออกมาได้ไม่ทั้งหมด แต่เพียงได้เห็นสมบัติที่ล้ำค่าเหล่านั้นชายหนุ่มก็พอใจแล้ว
เขาหมายมั่นว่าจะเก็บภาพความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนำกลับไปวาดลงบันทึกเก็บไว้
"หืม.. ของพวกนี้คงไม่ติดสาปแน่นะ"
เป็นเสียงของ Kieran ที่เดินตามหลังมาหยุดยืนหน้าโบกี้ขบวนสุดท้ายก่อนจะจงใจพูดหยอกเล่น
ให้ Laurence ขวัญผวาหันควับกลับมามองตรีศูลทองคำในมือที่ถูกห่อในผ้าไว้อย่างดี เพื่อไม่ให้เด่นสะดุดตามากเกินไป
ไม่หรอกน่า.. มั้งนะ..อย่างน้อยอาวุธกับโล่พวกนี้ก็เคยช่วยเขาสู้กับซาตานมาแล้วเชียวนะ !
Laurence ล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทสีแดงประจำตัวขณะที่มองทิวทัศน์รอบข้างอันพลุ่งพล่าน รู้สึกโล่งใจที่จะได้กลับบ้านเสียที
ชายหนุ่มก้าวขาขึ้นขบวนรถไฟ กวาดสายตามองหาที่นั่ง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเสียงก้าวเดินของใครบางคนข้างหลังเงียบไป..
เขาหันกลับไปมองเห็น Kieran ที่ยังยืนส่งยิ้มมาให้อยู่ข้างล่าง
"..คงต้องลากันตรงนี้แล้ว"
เด็กหนุ่มวัยรุ่นเอ่ยเช่นนั้น ท่าทีของเขายังดูสบายๆเช่นเคย มือข้างหนึ่งหมุนควงที่สะเดาะห์กุญแจไปมา
"นายไม่เข้าเมืองด้วยกัน ?" Laurence เลิกคิ้วถาม เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายมีความคิดที่จะกลับบ้านไม่ต่างจากเขา
"ไม่ล่ะ.." Kieran ยักไหล่พลางยกยิ้มนิดๆ หันมองอีกทางหนึ่ง คล้ายจะเก็บงำบางอย่างไว้
"ฉันไม่มีที่ให้กลับ.. และอีกอย่างยังมีอีกหลายที่ที่ต้องไป"
Laurence กำลังจะพูดตอบอะไรรถไฟก็ส่งสัญญาณเตือนว่ากำลังจะออกจากชานชาลาแล้ว
"วันนี้สนุกมาก"
"ยังไงก็ขอให้โชคดีนะพี่ชาย โอ๊ะ ไม่สิ...."
"....ลอเรนซ์" Kieran เอ่ยก่อนจะยกมือขึ้นโบกแล้วละตัวออกห่างจากโบกี้
"! เดี๋ยว--" ไม่ทันที่จะได้บอกลากลับไป Kieran ก็หันหลังเดินตัวปลิวหายลับไปท่ามกลางผู้โดยสารที่เดินขวักไขว่อย่างรวดเร็ว
.
.
.
Laurence ได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ อยู่บนโบกี้
ก้มมองหนังสือวาบหวิวที่เจ้าหนุ่มนั้นยัดใส่กระเป๋าเขาก่อนจะวิ่งฉิวจากไปพร้อมบอกให้เก็บไว้เป็นที่ระลึก......
... อาจมีสักวันที่จะได้เจอกันอีกล่ะมั้งนะ ...ชายหนุ่มในชุดโค้ทสีแดงพิงกับผนังขบวนรถคิดเช่นนั้น ถอนหายใจเล็กน้อยขณะที่สายตาเหม่อมองวิวด้านนอกหน้าต่างที่เคลื่อนผ่านไป
เขาเริ่มหวนคิดเรื่องราวที่ผ่านมา... คำสาปของคฤหาสน์ ... กลไกของรูปหล่อสำริด.. สัตว์ประหลาด.. สมบัติของท่านเอิร์ล
และซาตานที่เขาพร้อมคนอื่นๆร่วมกันปราบได้
Laurence ขยับหมุนตรีศูลสีทองในมือ สายลมปะทะใบหน้าขณะที่รถไฟแล่นขบวนออกห่างไปจากสถานี ไปเรื่อยๆ...
เพื่อเข้าสู่เมือง และเส้นทางกลับไปยังบ้านของเขา
.
.
.
