"อย่างแรกรุ่นพี่ต้องไปออกกำลังกายเยอะๆบ้างแล้วนะคะ" เธอพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี่ที่เอลวาพารุ่นพี่มาที่นี่
เขาเดินได้ช้า ปีนป่ายก็หวั่นๆว่าจะตก
"ถ้าเกิดรุ่นพี่โดนคนร้ายวิ่งไล่ หรือโดนลักพาตัวไปอยู่บนเขาจะลำบากนะ!" เด็กหญิงสมมติสตอรี่อย่างขึงขัง
"แต่ปัญหาหลักใหญ่ๆจริงๆก็คือ...."
"นอกจากการพูดคุยเรื่องงาน ..รุ่นพี่อาจไม่รู้ตัวว่าตัวเองใช้มือถือหรือเขียนใส่กระดาษพูดแทนสิ่งที่คิดมากขนาดไหน"
"อย่างข้อความแชทที่ชวนฉันมาวันนี้.. ความจริงตอนแรกที่เจอกัน.. ไม่เห็นจะต้องส่งข้อความยาวๆมาชวนเลย"
"จะบอกฉันตรงๆตอนนั้นก็ได้นี่คะ (' ^ ' ,, ยังไงฉันก็อยากชวนรุ่นพี่กับคนอื่นๆมาอยู่แล้ว"
"สิ่งที่อยากบอกคือรุ่นพี่พูดน้อย และไม่ค่อยกล้าแสดงออกค่ะ"
"มันไม่ใช่สิ่งที่แย่ขนาดนั้น แต่มันจะทำให้รุ่นพี่กลายเป็นคนที่ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใคร"
"มันเป็นกำแพงใหญ่ที่กั้นรุ่นพี่กับคนอื่นๆไว้โดยไม่รู้ตัว..."
"ความรู้สึกอายนั้นไม่ผิด.. ฉันก็เคยเป็นบ่อยค่ะ..ต แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปรุ่นพี่จะขาดโอกาสในการสื่อสารกับคนทั่วไปนะ"
"ฉันอยากเห็นรุ่นพี่แสดงความเห็นของตัวเอง โดยที่ไม่ต้องอ่านมันจากข้อความหรือตัวหนังสือบนโน้ต..
"ฉันอยากรู้ความรู้สึกและสีหน้าของรุ่นพี่ที่สือออกมา โดยที่ไม่ต้องจ้องมองอีโมติค่อนจากมือถือ"
"ฉันน่ะ... อยากรู้สิ่งที่รุ่นพี่คิดอยู่ จากปากของรุ่นพี่เองมากกว่าค่ะ" เอลวาพยักหน้าย้ำประโยคนี้อีกครั้ง
หนูอยากได้ยินเสียงพี่เยอะๆ-- /ชิอะเสริมเองค่ะ"ส่วนข้อเสียเรื่องอื่นๆ ฉันยังมองไม่เห็นมัน.. อาจเพราะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เห็นรุ่นพี่ในหลายๆด้านมากพอ"
"ต แต่ถ้าหากได้รู้จักรุ่นพี่มากกว่านี้คงบอกได้ค่ะ..! (. . ;;"
"ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้ข้อเสียด้านอื่น.."
"แต่.. เรื่องข้อดีของรุ่นพี่สเตฟาโน่น่ะ ฉันรู้เยอะแยะเลยนะคะ ,,"
เอลวากำมืออย่างมุ่งมั่น
