เพลงมา
"นั่นสินะคะ..." พาเมเลียยิ้มเศร้า ๆ ไปวูบหนึ่ง พลันความคิดลวง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ
ความเห็นใจของเธอมันทำให้ฉันมองเห็นได้หรือไง
มันทำให้ฉันเดินได้หรือไงกัน
ถึงจะเป็นความคิดลวง ๆ แต่ส่วนหนึ่งของมุตสึมิก็ปราถนาที่จะได้รับการรักษาจริง ๆ
มืดจังเลยน้า ถ้าได้เห็นแสงสว่างบ้างก็คงดี
แม้พาเมเลียจะรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย แต่สิ่งที่เธอพึงทำก็เห็นจะมีเพียงการยอมรับแล้วหาทางก้าวต่อไปเท่านั้น จริงอยุ่ที่มีทางเลือกหนึ่งที่เรียกว่าออราเคิล แต่เธอไม่ต้องการทางเลือกที่สุ่มเสี่ยงต่อการหายไปแบบนั้น
พาเมเลียคิดว่ามีสิ่งหนึ่งที่เธอพูดได้และควรพูด จึงพูดมันออกมา
"แต่อย่างน้อย ๆ เธอก็ยังสื่อสารกับฉันได้นะ" พาเมเลียนึกถึงลิเซล็อตเต้ที่เป็นใบ้ ทำให้พูดไม่ได้ ต้องสื่อสารด้วยกระดาษและปากกาที่ลำบากแสนลำบาก
"เธอบอกความปราถนาของเธอได้ทั้ง ๆ ที่หลายคนไม่กล้าบอกมันออกมา" พาเมเลียนึกถึงลิเซล็อตเต้ที่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือจากพาเมเลีย
"เธอมอบความหวังให้ฉันได้ผ่านคำพูดจากใจที่เข้มแข็งของเธอ" พาเมเลียนึกถึงตอนที่เธอพยายามให้กำลังใจลิเซล็อตเต้โดยนึกถึงมุตสึมิ
เอ๊ะ ทำไมถึงมีลิเซล็อตเต้อยู่ในห้วงความคิดด้วยล่ะ
แต่ช่างมันก่อนก็แล้วกัน
"ก่อนหน้านี้มุตสึมิบอกว่าอยากจะเรียนจบและช่วยเหลือผู้คนใช่ไหม?"
"ถ้าฉันเรียนจบจากที่นี่ ถึงฉันจะตาบอดไปจริงๆ แต่วิชาความรู้ที่ได้มาคงช่วยคนได้อีกมากเลยนะคะ"
"ถ้าพูดถึงอาชีพที่จะช่วยเหลือผู้คนได้มากมายแม้จะตาบอดไปละก็..."
"สนใจจะมุ่งเป็นนักพูดดูไหม...? คำพูดของเธอน่าจะจำเป็นต่อผู้คนหลายต่อหลายคนที่ต้องการมันนะ" พาเมเลียออกข้อเสนออย่างหนึ่ง
ในความเป็นจริงก็มีนักพูดที่ให้กำลังใจผู้คนด้วยคำพูดแม้จะพิการอยู่เหมือนกัน ถ้ามุตสึมิจะเป็นหนึ่งในนักพูดเหล่านั้นก็ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้
