"น้ำมาแล้ว รีบหนีเร็ว" ราชินีมักชอบพูดปดโกหกผึ้งเท็จ แล้วก็จะหัวเราะเอิ๊กๆชอบใจอยู่คนเดียวราวเด็กสติไม่ดี
ฝูงโดรนผึ้งนับล้านกำเนิดขึ้นมาจากอนูเล็กๆที่ประกอบเป็นร่างกายของเธอแล้วบินกระจายออกเป็นเมฆดำทะมึน
ไม่เพียงเท่านั้น ดวงตาของราชินียังตรวจจับหาวัตถุที่เป็นภัยได้อย่างแม่นยำ หน้าอกไข่ดาวเปิดออกเป็นช่องยิงสาดลำแสงนำวิถีออกมานับแสน
สายฟ้าที่ก่อตัวขึ้นจากอากาศก็สาดกระจายโจมตีทุกสรรพสิ่งในระยะ 100 กม. อย่างเกรี้ยวกราด
หากแต่สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ยกเว้นเพียงสายฟ้าที่เร็วมากจนฟูกและ Shihoti เองก็เกือบโดนเผาคาหุ่นรบของตนเอง
หุ่นทั้งสองบินตีวงอ้อม มุดหลบ และฉวัดเฉวียนดิ้นหนีสายฟ้าที่สาดออกมาอย่างไร้ทิศทางเหนือการวิเคราะห์กระทั่งเข้าไปถึงระยะโจมตี 10 กม.
ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นสีเขียว ไม่สิ ดวงตาของฟูกจดจำสีเอาไว้ แต่หากจะพูดให้ถูกล่ะก็.... ที่นี่เป็นโลกไร้สี
โลกแห่งจิตที่จะสื่อสารและเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย เพียงแค่ใช้หัวใจเท่านั้น
ฟูกในสภาพเปลือยเปล่าลอยอยู่ในพื้นที่กว้างไร้จุดสิ้นสุด เบื้องหน้าไกลออกไปเธอเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังขี่แกะและหัวเราะอย่างไร้เดียงสา
"หมาป่ามาทำอะไรที่นี่"
"หมาป่าที่ไหนเดินสองขา" ฟูกตอบแล้วรอคำตอบหรือคำถามต่อไป แต่อีกฝ่ายก็เงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นมา
"ไม่มีแกะเหลือแล้ว"
เมื่อได้ยินดังนั้นฟูกก็พบว่าแกะที่เด็กหญิงขี่ได้หายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบได้
"หมาป่ากินไปเหรอ" ฟูกเคยอ่านนิทานเรื่องเด็กเลี้ยงแกะมา เธอรู้ว่าหมาป่าน่ะจะมากินแกะไปหมดถ้าวันนั้นหนูน้อยหมวกแดงไม่โดนหมาป่ากิน
"ชาวบ้านไม่ชอบแกะ"
"ทำไมล่ะ"
"ชาวบ้านไม่ชอบแกะ"
"....." ฟูกนิ่งคิด
หรือหมายถึงแมดแมน แมดแมนที่ทำให้ชาวไอน์ต้องอพยพหนีออกไปจากดาวดวงนี้
ถ้าราชินีคือเด็กเลี้ยงแกะ แกะคือชาวไอน์ ชาวบ้านคือแมดแมน และผู้มาเยือนอย่างเราคือหมาป่า เรื่องก็บรรจบกันพอดี
"แกะไม่ต่อสู้ และหนีไปจนหมด"
"หมาป่าจึงกินชาวบ้านต่อ" ฟูกพยักหน้า
ใช่ พวกเราก็ล่าแมดแมนกันอย่างสนุกสนานเลย พวกเราคือหมาป่าจริงๆ
"แต่ตอนนี้ก็ไม่เหลือแกะแล้ว เราไปเล่นกันเถอะ"
ฟูกทำให้ราชินีเงียบไป ก้มหน้าลงนานสองนานแล้วก็เงยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
"เราจะเล่นอะไร"
