"การหาอาจารย์หรือแบบอย่างให้กับคุณชายน้อยก็ถือเป็นหน้าที่หนึ่งเหมือนกันละนะ ถึงโอกาสจะน้อยแต่ก็ดีกว่าไม่ลองเสี่ยง เพราะงั้น.." มาริยะว่าก่อนที่จะเป็นคนอาสาเป็นคนไปขอร้องหญิงเล็กเอง
- งั้นจะลองหาทางพาหญิงเล็กไปด้วยนะ
(สอบถามเรื่องผู้เล่นคนอื่นที่ไม่มีบทหรือ AFK จะกลายเป็น NPC หรือเปล่า ? ถ้ากลายเป็น NPC ก็)
ลองไปขอร้อง ผึ้ง น้ำหวาน หรือไม่ก็ โรส ที่สนิทกับหญิงเล็ก (แต่ยังไม่เลือกเส้นทางที่แน่นอน) ให้ช่วยคุยและพาหญิงเล็กที่ถนัดในเกมธุรกิจไปช่วยในเส้นทางธุรกิจของบ้านปูนทอง
(ผู้เล่นที่ไม่อยู่แล้ว จะนั่งกินนอนกินไปวัน ๆ ทำอะไรไม่ได้ และไม่ยอมทำอะไร ชวนหรือสั่งให้ทำงานแทนไม่ได้)
เนื่องจากไม่มีเวลามากนักก่อนถึงกำหนดประชุม ราตรีเลยบอกว่าเธอจะขับรถพาชายน้อยไปที่บริษัทก่อน ส่วนมาริยะเมื่อชวนหญิงเล็กไปด้วยสำเร็จก็ให้ตามไปด้วยรถอีกคันที่นายส่งขับให้เลย
"ยังไงก็รีบตามไปนะคะ" ราตรีบอกก่อนจะพาชายน้อยไป
หญิงเล็กนั่งอ่านหนังสือแฟชั่นไป จิบชาไป อยู่ที่โต๊ะกลางสนามหญ้านอกเรือนใหญ่ มีแจ๋วที่โดนจิกใช้ให้ไปหยิบหนังสือใหม่บ้าง เติมน้ำชาบ้าง พัดบ้าง อยู่ใกล้ ๆ
มาริยะจะใช้วิธีไหนดี
- เข้าไปขอให้ช่วย
- เข้าไปอุ้มขึ้นรถ
- อื่น ๆ
"นงค์เชื่อว่า การช่วยคุณน้าวาณี จะช่วยทำให้พวกเขาคืนดีกันได้จ๊ะ" 
- ปล่อยไปก่อน ทุ่มเทกับการฟื้นความจำของแม่วาณีก่อนเถอะ
สมหญิงตกลงและชวนมารตีไปพบวีณา มารตีเหลือบตาไปมองทางห้องของเจ้าย่ามาลีแล้วพยักหน้าเงียบ ๆ ก่อนจะตามสมหญิงไปที่กระท่อมกลางสวน วันนี้สมหญิงทำอาหารมาด้วย เธออยากให้แม่ของเธอชิมอาหารฝีมือเธอ
เมื่อมาถึงกระท่อม อนงค์และคณะเห็นบั้นท้ายของใครสักคนคาอยู่ที่หน้าต่าง ที่พื้นมีบันไดไม้ไผ่ล้มขวางอยู่ จากการที่บั้นท้ายนั้นยังดุ๊กดิ๊กได้และขายังพยายามขยับ อย่างน้อยก็แสดงว่ายังไม่ตาย
"โจรร้าย! ฆาตกร!" สมหญิงตกใจร้องลั่น
"ม..ไม่ใช่นะ นี่ฉันเอง สุดใจไง" เสียงจากเจ้าของบั้นท้ายทำให้รู้ว่านั่นคือสุดใจ
"หัวขโมย! พวกสอดรู้!"สมหญิงยังร้อง
"..ถ้าจะหลอกด่าก็ช่วยฉันลงไปก่อนเถอะ" สุดใจตอบแบบปลง ๆ เมื่ออนงค์ช่วยเอาบันไดพาดให้ใหม่และสุดใจลงมาได้ เธอก้สารภาพว่า เพราะเธอสงสัยตัวกระท่อมนี้มาก เลยอยากจะแอบเข้าไปสำรวจ แต่ประตูล็อคเลยเอาบันไดมาพาดจะปีนเข้าทางหน้าต่าง แต่พลาดซุ่มซ่ามจนเสียหลักบันไดล้ม ส่วนตัวเธอก้ล้มไปพาดอยุ่กับขอบหน้าต่าง จุกจนขยับไม่ไหว
มารตีคิดว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ เรื่องวีณาเองก็ไม่น่าจะเป็นความลับแล้ว เลยยอมให้สุดใจเข้ามาในกระท่อมด้วย จะได้ไม่แอบมาตอนไม่มีใครอยู่อีก
พอเข้ากระท่อม สมหญิงก็รี่ไปหาวีณา ส่วนมารตีก็จัดอาหารใส่จาน ไม่มีใครสนใจสุดใจอีก อนงค์คิดว่า....
- ลากสุดใจไปทำความรู้จักวีณา
- ปล่อยสุดใจให้สำรวจกระท่อม
- อื่น ๆ
เจ๊บุษเขาเกลียดผมอ่ะครับพี่กลาง ผมก็เป็นหลานปู่คนนึง เรื่องนำตำรวจไปไม่น่ายาก
- อาสานำสุวัจนีและตำรวจตามไปเอง
"งั้นก็ฝากด้วยนะ" ชายกลางตบไหล่บารอนน้อยแล้วคว้าของประจำตัววิ่งหายลงไปในทางลับ
"ตาย...ตายแน่" สุวัจนีพึมพำคอตก ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ได้เด็กตัวกระเปี๊ยกมานำขบวน
อย่างไรก็ตาม เมื่อคณะตำรวจเตรียมการเรียบร้อย ทั้งหมดก็เคลื่อนย้ายลงไปในทางลับใต้ดิน
เส้นทางช่วงแรกนั้นได้รับการสำรวจไปแล้วตั้งแต่แรก ส่วนที่ยังไม่ได้สำรวจคือส่วนที่ลึกลงไป ทางหนึ่งคือเส้นทางที่ดูออกว่าขุดและทำขึ้นโดยฝีมือมนุษย์ อีกทางคือเส้นทางที่แม้จะมีร่องรอยการดัดแปลงอยู่บ้าง แต่ก็ดูออกว่าเป็นถ้ำธรรมชาติ
และในปากเส้นทางถ้ำธรรมชาตินี้ ที่พื้นถ้ำมีรอบขีดที่ชายกลางน่าจะเป็นคนทำไว้เพื่อบอกว่าเขาเข้าไปทางนี้
ว่าแต่บารอนน้อยจะนำทางสุวัจนีและเหล่าตำรวจไปทางไหนดีล่ะ
- เส้นทางถ้ำธรรมชาติ
- เส้นทางมนุษย์สร้าง
- อื่น ๆ
อารมณ์แบบนี้
เปิดประตูให้แล้วตบสักที
"ทำบ้าอะ..อุ๊บ"
โดนเข้าเต็มหน้าเลย แต่คนโดนไม่ใช่เหินฟ้านะ วชิระนั่นแหละ พอเปิดประตู เจ้าเหินฟ้าก็ประเคนก้อนหินเข้าเต็มหน้าวชิระจนลงไปนอนนับดาว จากนั้นก็ลากเขาเข้าห้องแล้วปิดประตู
"คนอย่างนาย...คนอย่างนาย" เหินฟ้าหน้าเครียดแบบทีไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน เขาเอาเชือกที่พกมามัดข้อมือวชิระไพล่หลังก่อนที่วชิระจะฟื้นตัวจากความมึนงง
เขาเล่าว่าส้มแป้นเป็นเด็กดี เธอเคยฝึกสอนในโรงเรียนกลางสลัมที่เหินฟ้าอาศัยอยู่ เธอเคยช่วยปฐมพยาบาลเขาที่พลาดตกลงมาจากหลังคา เอาข้าวให้กินด้วย แต่ดันจำเขาไม่ได้ แน่ล่ะ เหินฟ้าก็แค่คนอีกคนในจำนวนคนมากมายที่ส้มแป้นมีน้ำใจให้ตอนที่เธอไปฝึกสอน อันที่จริง ที่เขาขึ้นไปตะโกนบนหลังคาทุกวันก็เพราะเผื่อว่าส้มแป้นจะจำเขาได้ ตอนนี้เขาเสียใจมากที่เขินจนไม่กล้าเลือกพักเรือนไทย แต่ไปพักไกลถึงเรือนชมดาว แต่ที่เสียใจที่สุดคือปล่อยให้ตัวร้ายกาจอย่างวชิระเข้าใกล้ส้มแป้นและทำให้เธอต้องตาย
"นายต้องชดใช้"
เหินฟ้ากัดกรามจ้องวชิระอย่างกินเลือดกินเนื้อ
จะทำยังไงดีนะ
