ห้องเรียนดนตรีใช้เป็นห้องชมรมด้วย โดยจะเอาแผ่นผนังสำเร็จมากั้นพื้นที่เอาไว้ แต่ด้วยความที่เครื่องดนตรีค่อนข้างเก่า และหลักสูตรการเรียนไม่ได้มุ่งเน้นมากทำให้หลายอย่างก็ถูกทิ้งไว้
เมื่อถึงคาบเรียนขับร้องนักเรียนมักจะได้นั่งมองกระดานที่ครูมาเขียนเนื้อเพลงไทยเดิมและเพลงลูกกรุง เพื่อให้นักเรียนลอกลงสมุด ส่งในท้ายคาบเรียน
อาทิตย์หนึ่งจะมีเรียนเพียงคาบเดียว ในบางอาทิตย์ครูสอนขับร้องจะขาดสอน เด็กๆก็เล่นกันเอง หรือมีครูพละมาคอยดูแล
ด้วยความที่ไม่มีอุปกรณ์เพียงพอ สมาชิกส่วนใหญ่จึงใช้เวลาชมรมไปกับการเล่นหมากเก็บบ้าง โดดยางบ้าง จนกระทั่งชมรมนี้มีแผนจะถูกยุบ
มีวันหนึ่งที่โรสย้อนกลับมาเอากบเหลาดินสอที่ลืมไว้ที่ห้องดนตรีและได้ยินเสียงเพลงที่คล้ายกับเสียงเสียงของซอ
แต่น่าแปลกเพราะเครื่องสีทุกอย่างนั้นฝุ่นจับวางกองไว้ในกล่องทั้งหมด โรสรู้สึกขนลุก เธอตัดสินใจไม่เข้าห้องแล้วกลับบ้านเลย
แต่ความจริงแล้วเป็นเสียงสะอื้นไห้ของครูสอนดนตรี ครูสอนดนตรีที่เคยฝันอยากเป็นนักบัลเล่ต์
เธอมาสอนอย่างซังกะตาย ราวกับไม่มีวิญญาณ ทั้งที่เธอเป็นคนสวย และน่ารักมากแท้ๆ
กระทั่งเย็นวันนี้ที่ครูใหญ่มาที่นี่และหมายปลุกปล้ำเธอ
"อะแฮ่ม ไงตะเอง"
ครูใหญ่ เพศชาย อายุ 40 ปี สูง 205 ซม.
ต่อสู้กับครูใหญ่
- โอกาส -30%
- ความรุนแรง 1-10 Damage
