หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายจากพีธีสวนสนามร่วมของราชอาณาจักรไลรันและสาธารณรัฐที่สองได้หนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ทหารอาสาจากกองร้อยทหารอาสาที่สี่ถูกพาไปให้การกับทางตำรวจหลวงเป็นพัก ๆ ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ก็ลงถึงเหตการณ์ในวันนั้นอย่างอึกทึกครึกโครม มีผลตอบรับกับเหตุการณ์อย่างหลากหลาย บ้างก็ยินดีที่คนกระทำการถูกจับตัวได้ บ้างก็รู้สึกว่าทางการควรจะตรวจสอบและรักษาความปลอดภัยไม่ให้เกิดเรื่องพวกนี้ตตั้งแต่เนิ่น ๆ เสีย บางคนก็บอกว่ามีทหารตั้งมากมายอยู่ในการสวนสนาม แต่ไม่มีใครจับได้นอกจากทหารอาสาเสียเอง บ้างก็โยงเป็นทฤษฎีสมคบคิดไปว่าเป็นการจัดฉากของสาธารณรัฐเพื่อหาความชอบธรรมในการจู่โจมไลรันอีกรอบ ทั้งข่าวคราวและความคิดต่าง ๆ นา ๆ เริ่มซาลงจากกระแสสังคม หลังจากไม่กี่อาทิตย์ถัดมา
การสอบสวนเป็นไปอย่างไม่ราบรื่นเท่าไรนัก แม้หลาย ๆ มูลเหตจะบ่งชี้ว่ามความเป็นไปได้สูงที่การโจมตีในครั้งนี้ มีสหภาพโซเลียริสเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง แต่ทางทูตและสหภาพเองก็ต่างปฏิเสธการกล่าวหาในครั้งนี้ และมีท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อราชอาณาจักรไลรันอย่างมากที่นำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมากล่าวหาฝ่ายตน ประชาชนทั้งทางฝ่ายไลรันและโซเลียริสเริ่มมีความบาดหมางกันเล็ก ๆ จากเหตุการณ์ดังกล่าว แต่ถึงเช่นนั้น ไลรันก็ยังประกาศว่าราชอาณาจักรไลรันจะยังคงเป็นกลางในมหาสงครามครั้งนี้ต่อไป
เพื่อเป็นการประกาศเกียรติคุณให้กับกองทหารอาสา ทางสำนักราชวังได้เชิญตัวกองร้อยทหารอาสาที่สี่ นำโดยร้อยเอกลูเธอร์ อิลลอยส์ เข้าเฝ้าและรับพระราชทานเหรียญสวัสดิการกล้าหาญจากพระนางยอร์ดิน่าโดยตรง..
"...และในโอกาศนี้ ขอกราบเรียน สมเด็จพระนางเจ้ายอร์ดิน่า พระบรมราชินี ในสมเด็จพระเจ้าเอดินที่สี่ พระราชทานเหรียญรางวัลสวัสดิการแก่ทหารผู้ทำคุณอันเป็นประโยชน์ต่อราชอาณาจักร" เสียงของโฆษกราชสำนักประกาศก้องทั่วห้องโถงบัลลังก์กว้างที่มีทหารยืนเรียงเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ และพรมสีแดงปูยาวจากซุ้มประตูไปจนถึงสุดราวบันไดตรงหน้าพระราชบัลลังก์
องค์ราชินียืนอยู่ที่ปลายพรมสีแดง นายทหารในชุดทางการ 4 คนยืนเรียงแถวรับเด็จอยู่ ซึ่งสี่คนนั้นก็คือหัวหมู่ที่จะได้รับเหรียญกล้าหาญนี้เอง
"สิบเอกแกริสัน มัวร์" เสียงโฆษกประกาศชื่อของนายทหารคนแรก องค์ราชินี่หยิบเหรียญ์กล้าหาญออกมาจากกล่องกำมะหยี่ซึ่งมีนางสนองพระโอษถ์ถือไว้อยู่ และกลัดให้กับมัวร์ที่อกข้างขวา
"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเราในวันนั้น" เธอกล่าวกับเขาเบา ๆ และยิ้มให้ ก่อนจะเดินไปที่นายทหารคนต่อไป
"สิบเอกเซราห์" โฆษกประกาศอีกครั้ง องค์ราชินีค่อย ๆ หยิบเหรียญตราขึ้นมาไว้ในมือ
"ขอบคุณสำหรับความเด็ดเดี่ยวและความทรนง" เธอพูดกับเซราห์ ก่อนจะกลัดตราที่หน้าอกของเขาเช่นเดียวกับมัวร์
"สิบเอก ซิลเวเรีย ไลท์" โฆษกประกาศอีกชื่อระหว่างที่องค์ราชินีเดินไปที่หญิงสาวชาววินดัล
"ขอบคุณสำหรับความจงรักภักดีและความเสียสละ" เธอหยิบเหรียญขึ้นมาและกลัดเข็มตราที่อกขวาของซิลเวเรีย ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปที่คนสุดท้าย
"สิบเอก ไลท์นิ่ง" โฆษกประกาศชื่อของคนสุดท้าย ระหว่างที่องค์ราชินีกำลังหยิบเหรียญตรา
"ขอบคุณสำหรับความกล้าหาญและความมุ่งมั่น" องค์ราชินียอร์ดิน่าโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อติดเหรียญตราให้กับเด็กสาวที่ร่างเล็กกว่า
เมื่อพิธีการเสร็จสิ้น เธอก็ค่อย ๆ เดินกลับไปที่บังลังค์ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ผายมือทั้งสองข้างออก ในจังหวะเดียวกันนั้นเองทหารทุกคนในห้องก็ทำความเคารพกลุ่มทหารสี่คนตรงกลางห้อง
"
ขอให้ความภักดีต่อไลรันจงยั่งยืนและเบ่งบานตลอดไป"
ไลท์นิ่งตื่นขึ้นมาข้าง ๆ เตียงคนไข้ในโรงพยาบาล อากาศเย็นยามเช้าไหลผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพร้อม ๆ กับแสงแดดอ่อน ๆ เธอค่อย ๆ พยุงคอลุกขึ้นอย่างงัวเงียก่อนจะขยี้ตาและหาวหวอด เธอจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่และที่นี่ที่ไหน แต่ก่อนที่เธอจะเริ่มรื้อฟื้นความทรงจำขึ้นมา ก็มีเสียงทักเสียก่อน
"หาวอย่างนั้นเดี๋ยวแม่งมุมที่คลานเข้าไปในปากเมื่อคืนก็มุดออกมาหรอก" เบลแซวเล่น เธอนอนอยู่ในเตียงและมีผ้าพันแผลพันศีรษะส่วนบนเอาไว้
"ฮวาา วะ หวา! อย่าล้อกันเล่นอย่างนี้สิคะ" ไลท์นิ่งตอบกลับ
"ล้อเล่นอะไรกันล่ะ เมื่อคืนฉันเห็นแมงมุมตัวเท่านิ้วโป้งเข้าไปในปากเธอจริง ๆ นะ"
"...." ไม่ทันที่เธอจะได้กรีดร้อง ก็มีเสียงร้องเท้ากระทบกับพื้นกระเบื้องดังขึ้นและเดินเข้ามาหาพวกเธอ
"อย่าแกล้งผู้หมู่สิคะ เบล" เซน่าเดินเข้ามาหา วันนี้เธออยู่ในชุดพยาบาลเต็มตัว ไม่ใช่เครื่องแบบทหารเหมือนวันก่อน ๆ
"ในที่สุดก็ได้กลับมาใส่ชุดพยาบาลสักทีนะเธอน่ะ" เบลแซวอีกคน "แต่ชักจะคิดถึงสิบตรีในชุดทหารมากกว่านะ"
"พูดไปเถอะค่ะ วันนี้วันออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ โนเอลกับทาเลียก็เอารถมารอที่หน้าโรงพยาบาลแล้วน่ะ" เซน่าบอกกับเบล "ว่าแต่สิบเอกนอนอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยเหรอคะ?"
"ค่ะ" ไลท์นิ่งพยักหน้าตอบเซน่าอย่างภูมิใจ ซึ่งเอาจริง ๆ ก็ไม่ค่อยมีเรื่องให้น่าภูมิใจเท่าไหร่
"จะว่าไปนี่ก็ใกล้ออกเวรแล้ว เดี๋ยวฉันพาทุกคนไปเลี้ยงไอศกรีมแถว ๆ ในเมืองดีกว่า ส่วนเบลก็กลับบ้านไปนอนพักรักษาตัวนะคะ"
"ทำไมเป็นฉันคนเดียวล่ะ!"
จดหมายเหตุมหาสงคราม - มาตุภูมิ
..จบ..
