บนโลกที่สงบสุข บนดวงดาวที่สงบสุข ในกาแลกซี่ที่สงบสุข...
"จะว่าดีมันก็ดีนะโป้ย แต่..." ยูดาจินั่งหาวอยู่ในอวกาศ เธอกลายเจ้าของจักรวาลแห่งใหม่ไปแล้ว หลุดพ้นจากคำสาปของ Rexus อย่างสิ้นเชิง ไม่สิ... ถ้าเป็นเธอในตอนนี้จะทำให้มันเป็นอย่างไรก็ได้ ก็เพราะเธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง กำหนดได้ทุกเรื่องราวแล้วนี่นา แม้แต่ตัวตนของทุกคนเธอก็กำหนดได้อย่างสบายๆ
แต่เพราะแบบนั้นแหละมันถึงได้น่าเบื่อ...
ยูดาจิมองเพื่อนๆ ของเธอล่ามอนสเตอร์หาไอเทมในเกมเสมือนจริง ตั้งปาร์ตี้กัน ตั้งกิลด์กัน ร่วมแรงร่วมใจกันทำภารกิจต่างๆ มากมาย ซึ่งบางครั้งยูดาจิก็แทรกแทรงความทรงจำลงไปร่วมเล่นกับพวกนั้นด้วย มันก็สนุกดีนั่นแหละที่ได้อยู่กับทุกคนอีกครั้ง แต่ยูดาจิก็ยังรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง
"เพราะเป็นพระเจ้าถึงได้น่าเบื่อใช่ไหมล่ะ?"
"โป้ย!?" ยูดาจิสะดุ้งตกใจที่จู่ๆ คนแปลกหน้าก็โผล่ออกมา ใครเนี่ย? ผู้ชาย? ทำไมผมยาวจัง?
"นายเป็นใครน่ะโป้ย?" ยูดาจิถามแล้วระมัดระวังตัว
"ผมน่ะเหรอ?" ก็เจ้าของจักรวาลอีกคนยังไงล่ะ แต่ไม่ใช่ที่นี่หรอกนะ" ชายหนุ่มว่าแล้วหันมามองยูดาจิที่กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ
"หมายความว่ายังไงน่ะโป้ย แล้วนายมาที่นี่ทำไม?"
"มาเที่ยว... มาเยี่ยม... แล้วก็มาสอนให้คุณรู้ด้วยว่าการเป็นเจ้าจักรวาลที่ไม่น่าเบื่อน่ะต้องทำอย่างไร" ชายหนุ่มบอกกับเธอ ยูดาจิพยายามจับผิดในคำพูดของเขาแต่ก็ไม่อาจหาความผิดปกติได้ เธอจึงยอมเชื่ออย่างง่ายดาย
"หมายความว่ายังไงน่ะโป้ย ที่ว่ามาสอน?" ยูดาจิยังคงไม่เข้าใจ แต่แล้วชายหนุ่มข้างๆ ก็ยื่นแขนออกไป พลันประตูมิติก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้า
"อยากรู้ก็ตามมาสิ... จะพาเพื่อนคนอื่นมาด้วยก็ได้นะ" เขาพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินหายวับเข้าไปในประตูมิติ ทว่าประตูนั้นก็ยังคงลอยค้างอยู่ในอวกาศเช่นเดิม ราวกับจะรอให้เธอก้าวตามเข้าไป แน่นอนว่ายูดาจิในตอนนี้รู้จักคิดเป็นแล้ว แต่เพราะอาร์ติแฟกซ์สาวยังคงขี้เกียจอยู่ ก็เลยใช้พลังจักรวาลเร่งกระบวนการคิดให้กับตัวเองเพื่อหาคำตอบว่าควรจะทำอย่างไร แน่นอนว่าเธอได้คำตอบกลับมาภายในเสี้ยววินาที
"เอาก็เอาโป้ย..." ยูดาจิถอนหายใจแล้วตัดสินใจเดินเข้าประตูบานนั้นไป และแล้วชะตากรรมของเธอก็ผันเปลี่ยนอีกครั้ง...
"งั้นเหรอ มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?" ว่านหางจระเข้เอ่ยขึ้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวซึ่งเต็มไปด้วยความน่าสนใจ แต่สีหน้าของเธอบ่งบอกได้เลยว่าไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว
"ใช่แล้วล่ะโป้ย มันเป็นแบบนั้นจริงๆ" ยูดาจิพยายามอธิบายให้กับว่านหางจระเข้ฟัง
"ให้ตายเถอะยูดาจิ แค่บอกว่าเจ้าเป็นพระเจ้าข้าก็ไม่อยากเชื่อแล้ว" ว่านหางจระเข้ตอกกลับ
พระเจ้าที่ไหนพูดโป้ยกัน"งืม... งั้นยูดาจิทำให้เชื่อละกัน" พูดจบยูดาจิก็จับบ่าของว่านหางจระเข้ พร้อมกันนั้นความทรงจำมหาศาลก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างของอีกฝ่าย ว่านหางจระเข้รู้สึกปวดหัวราวกับจะระเบิด แต่แล้วก็กลับโล่งสบายอย่างคาดไม่ถึงเพราะยูดาจิลบความทรมานนั้นออกไป ไม่นานนักยูดาจิก็ถอนมือออก
"แปปนะยัยเพื่อนสมัยเด็ก..." ว่านหางจระเข้เซไปเล็กน้อย เธอค่อยๆ นวดขมับตนเองช้าๆ เพื่อให้ความคิดเข้าที่
"ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ใช่แค่เพื่อนสมัยเด็กของข้าแล้วสิยูดาจิ"
"นึกออกหมดแล้วสินะโป้ย" ยูดาจิยิ้มแล้วโผเข้ากอดว่านหางจระเข้ที่ได้เป็นว่านหางจระเข้จริงๆ ไม่ใช่ตัวตนอื่นที่ถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นไปตามที่ยูดาจิต้องการ
"โฮ่ย ใจเย็นๆ สิ ข้ายังมึนหัวอยู่เลยนะ" ว่านหางจระเข้กล่าวสวน ส่วนยูดาจิที่ดีใจมากไปก็ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วหัวเราะแหะๆ ตอบกลับอย่างร่าเริง
"แปลว่ามีคนมาเยี่ยม? แล้วเจ้าก็ตามเขาไป จากนั้นก็ได้รู้เรื่องการคืนความทรงจำกับปรับปรุงธรรมชาติอย่างงั้นสิ?" ว่านหางจระเข้ที่ดูจะกลับเป็นคนเดิมแล้วกล่าวขึ้น
"ใช่แล้วล่ะโป้ย" ยูดาจิตอบรับหน้าซื่อ
"แล้วเขาต้องการอะไรล่ะ? คงไม่ได้มาสอนฟรีๆ ใช่ไหม?" ว่านชี้ประเด็น ซึ่งทำเอายูดาจิสะดุ้งเลยทีเดียว เธอหน้าแดงก่ำแล้วหันหน้าหนี ไม่ยอมตอบว่าเพราะอะไร นั่นทำให้ว่านถอนหายใจแล้วเขกกะโหลกพระเจ้าของจักรวาลนี้ทีหนึ่ง
"โป้ย!"
"เอาเป็นว่า... ทำไมถึงทำให้ข้ากลับไปเป็นตัวตนดั้งเดิมดีกว่า"
"ยูดาจิ... เหงาน่ะโป้ย แล้วก็เป็นเจ้าจักรวาลที่ตัดสินทุกอย่างได้ด้วยตัวเองมันก็น่าเบื่ออ่ะโป้ย ยูดาจิเลยจะปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ แล้วไปเที่ยวจักรวาลอื่นน่ะโป้ย" ยูดาจิอธิบายออกมาอย่างง่ายๆ
"..." ว่านหางจระเข้กุมขมับ ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น เธออยู่กับยูดาจิมานานจนไม่ต้องอธิบายอะไรก็เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายได้โดยง่ายแล้ว
แม้ว่าจะเป็นพระเจ้า แต่ยูดาจิก็ยังเป็นยูดาจิสินะ และเพราะเป็นแบบนั้น เธอถึงได้รักอีกฝ่ายเช่นเดิม
"ฮึๆ เอาสิ ไปเที่ยวดูจักรวาลกับโลกอื่นๆ บ้างก็ดีเหมือนกัน ให้ข้าทายนะ เจ้าหมอนั่นคงอยากให้พวกเราไปหาก่อนเป็นอันดับแรกใช่ไหม?"
"เก่งจัง ว่านรู้ได้ยังไงน่ะ?" ยูดาจิถามกลับอย่างแปลกใจ
"เจ้าคิดว่าภรรยาเจ้าฉลาดขนาดไหนกัน" ว่านหางจระเข้กล่าวยกหางตัวเองอย่างไม่อาย แต่กลับกลายเป็นยูดาจิที่อมยิ้มแก้มแดงอย่างมีความสุขแทน
"...ยูดาจิ ข้าเคยบอกเจ้าว่าข้ามีเซอร์ไพรส์อะไรสักอย่าง จำได้ไหม?" จู่ๆ ว่านหางจระเข้ก็เปลี่ยนประเด็น
"จำได้สิโป้ย ตั้งแต่เมื่อครั้งนั้น ทำไมหรือโป้ย?" ยูดาจิถามว่านแล้วตั้งหน้าตั้งตารอ แต่รอจนพักใหญ่ว่านก็ยังไม่ตอบอะไรกลับมา ทำให้ยูดาจิเริ่มแปลกใจ เอ... หรือเราทำอะไรผิดหว่า
"การที่เจ้าแสดงสีหน้าแบบนั้นแปลว่าไม่ได้ใช้พลังให้ล่วงรู้หรือแก้ไขทุกอย่างให้เป็นไปตามที่อยากเป็นสินะ" ว่านหางจระเข้ยิ้มตอบการแสดงออกของยูดาจิ เธอแค่ทดสอบอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง
"ก็เขาบอกว่าอย่าใช้พลังฟุ่มเฟือยหรือทำอะไรตามใจชอบ ไม่งั้นมันจะน่าเบื่อนี่โป้ย" ยุดาจิรับคำซื่อๆ ซึ่งว่านหางจระเข้ก็พยักหน้ารับง่ายๆ เช่นกัน
"เช่นนั้นก็..." ว่านหางจระเข้ใช้สองมือจับใบหน้าของยูดาจิ ก่อนจะโน้มลงไปประกบปากกับอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่ายูดาจิเองก็ตอบสนองกลับมาอย่างชำนาญเช่นกัน ทั้งคู่สัมผัสกันอยู่เช่นนั้นเกือบนาทีก่อนจะผละออกจากกันในที่สุด
"เซอร์ไพรส์ของข้าในตอนนั้นคือข้าจองสถานที่ฮันนีมูนที่เจ้าชอบได้แล้ว เป็นวันครบรอบแต่งงานของเราพอดี แต่ถ้าเป็นตอนนี้ การไปฮันนีมูนที่จักรวาลอื่นคงน่าสนใจกว่า ใช่ไหมยูดาจิ?" ว่านขยิบตาให้ ยูดาจิจึงพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม
"โป้ย! แปลว่าว่านจะไปกับยูดาจิใช่ไหมโป้ย?" ยูดาจิถามกลับอย่างยินดี และยิ่งยินดีมากขึ้นอีกเมื่อว่านหางจระเข้ตอบเธอกลับ
"ข้ายินดีไปในทุกๆ ที่ที่มีเจ้าอยู่... แม้ว่ามันจะเป็นจักรวาลอื่นก็ตาม"
