ย้อนความ...
ปัง!
เสียงลั่นไกดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างเงาที่สลายหายไป กระนั้นจำนวนของพวกมันก็ยังเหลืออยู่อย่างมากมาย ขบวนรบถูกจัดตั้งขึ้นอีกครั้งเพื่อล้อมและกำจัดศัตรูเพียงหนึ่งเดียวที่ยืนหอบอยู่ตรงกลางวงล้อมนั้น
"ชิ... ถูกล้อมเสียแล้วล่ะโป้ย" ยูดาจิพึมพำแล้วเริ่มหาทางเอาตัวรอด แต่กับศัตรูที่ล้อมหน้าล้อมหลังอยู่หมดเช่นนี้ทำให้เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดีถึงจะหาทางหลุดรอดออกไปจากสถานการณ์คับขันที่ซิมูเลเตอร์ฝึกฝนแบบสมจริงสร้างขึ้นมาได้
ใช่... สถานที่ที่ยูดาจิอยู่ตอนนี้คือห้องซิมูเลเตอร์ฝึกซ้อมที่เธอมาใช้งานแทบทุกวัน มันเป็นของราชการแต่ข้าราชการทหารอย่างยูดาจิยังไงก็มีสิทธิ์ใช้เพื่อฝึกฝนตนเอง เธอจึงใช้สิทธิ์นั้นในการฝึกตนให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ แน่นอนว่าเธอผ่านการฝึกระดับง่ายไปได้อย่างสบายๆ แต่นั่นไม่อาจสร้างความพอใจให้กับเธอได้เลยสักนิด ยูดาจิจึงตัดสินใจปรับระดับความยากเป็นระดับสูงสุด แน่นอนว่าเธอทำภารกิจล่มตั้งแต่เนิ่นๆ เลยทีเดียว แต่ความท้าทายนั้นก็ทำให้เธอฝึกมันไปเรื่อยๆ โดยไม่คิดจะลดระดับความยากลงเลยแม้แต่น้อย
"อึก..." ยูดาจิเผลอหลุดสมาธิไปวูบเดียว กระสุนโลหะก็เจาะเข้าที่ไหล่ของเธอในทันที แน่นอนว่าความเจ็บปวดนี้เป็นความเจ็บปวดที่เสมือนจริง แม้ไม่ได้เกิดบาดแผลกับร่างจริงแต่ก็สร้างความบอบช้ำและความรู้สึกเจ็บปวดได้เหมือนโดนยิงด้วยกระสุนจริง ดังนั้นหากเธอพ่ายแพ้หรือตายในซิมูเลเตอร์นี้ ยูดาจิก็จะน็อคสลบทุกรอบเพราะไม่อาจทนพิษบาดแผลได้ไหว
"กรอด" หญิงสาวกัดฟันแล้วกระโจนหลบการจู่โจมระลอกถัดไปก่อนจะใช้ปืนในมือยิงสวนกลับ ทว่าโล่พลังงานที่ปรากฎขึ้นมาทำให้เป้าหมายของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว ดูเหมือนว่าการจู่โจมซึ่งๆ หน้าจะต้องใช้อุปกรณ์ที่มีพลังสูงยิ่งกว่านี้จึงจะเจาะทะลุโล่ไปได้ ปัญหาคือเธอไม่มีอุปกรณ์ระดับนั้นน่ะสิ
"โป้ย!" ยูดาจิตะโกนแล้วขว้างระเบิดควันออกไป กลุ่มควันฟุ้งกระจายขึ้นในพริบตา บดบังทัศนวิสัยบริเวณรอบๆ จนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ ทว่าเหล่าทหารซิมูเลเตอร์พวกนั้นก็รับมือกับสถานการณ์นี้ได้อย่างรวดเร็ว แว่นตาอินฟาเรดปรากฎขึ้นที่ใบหน้าของพวกมันพร้อมๆ กัน และเริ่มทำงานโดยการตรวจจับหาวัตถุที่มีความร้อนซึ่งเป็นเป้าหมายที่พวกมันต้องกำจัด ซึ่งพวกมันใช้เวลาไม่นานนักในการค้นหาเป้าหมาย ปืนกลหนักถูกยกขึ้นเล็งไปยังจุดตายอย่างแม่นยำ พร้อมๆ กับนิ้วที่กดลั่นไกอย่างพร้อมเพรียง
ตูม!!
เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ว พร้อมๆ กับกลุ่มควันที่ปลิวฟุ้งกระจายและเศษโลหะจากผนังห้องที่ตอนนี้กลายเป็นทางเดินโล่งๆ ไปเสียแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เงาของทหารศัตรูแม้แต่คนเดียว
"ฟู่..." ยูดาจิถอนหายใจแล้วยื่นหน้าออกมาจากที่กำบังเพื่อดูผลงานของตน เธอจำได้ว่าหากพวกมันถูกบดบังทัศนวิสัยด้วยระเบิดควัน แว่นตาอินฟาเรดจะถูกใช้งานทันที ยูดาจิจึงใช้ทริกหลอกด้วยการปาระเบิดควันนำร่องเข้าไปจำนวนหนึ่ง ก่อนจะปาระเบิดจริงซ้อนเข้าไปในภายหลัง พวกทหารเหล่านั้นไม่ทันได้นึกถึงว่าเธอจะซ้อนแผนด้วยระเบิดอีกขั้นจึงทำให้วิธีนี้ใช้ได้ผลเสมอ กระนั้นมันก็ไม่ใช่วิธีที่ดีนักเพราะเธอต้องใช้ระเบิดจำนวนมากในการจัดการสถาณการณ์ที่ดูจะไม่จำเป็นขนาดนั้น มันอาจจะดูคอขาดบาดตายก็จริงแต่สำหรับยูดาจิแล้ว เธอก็แค่ไม่มีฝีมือมากพอที่จะผ่านไปโดยไม่ใช้ทริกแบบนี้เท่านั้น
"ทางปลอดภัย" ยูดาจิไม่ลดความระมัดระวังตัว เธอพกปืนขึ้นมาถือไว้ตลอดแล้วรีบฝ่ากลุ่มควันออกจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว เพราะเสียงระเบิดที่รุนแรงอาจจะดึงอะไรที่อันตรายกว่านี้มาก็ได้ ถึงแม้ว่าเป้าหมายหลักของเธอจะเป็นการทำลายก็ตาม แต่ไม่ใช่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า เพราะเป้าหมายที่เธอจะต้องกำจัดมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น...
กึง!!!
"!!" ยูดาจิสะดุ้งแล้วชะงักตัวเองให้ถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว คมดาบเลเซอร์จึงเฉี่ยวร่างของเธอไปนิดเดียวเท่านั้น กระนั้นเธอก็เผลอยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเป้าหมายที่เธอต้องกำจัดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
ฟุ่บ!
คมดาบตวัดใส่ความว่างเปล่าเพราะเป้าหมายของมันดีดตัวถอยกลับไป ยูดาจิได้โอกาสจากที่มันชะงักเพราะจู่โจมพลาดชักปืนขึ้นแล้วรัวกระสุนใส่มันไม่ยั้ง ซึ่งเจ้าหุ่นนั้นก็ตวัดคมดาบปัดทิ้งได้ทั้งหมด สมกับเป็นศัตรูคนละระดับกับพวกก่อนหน้านี้จริงๆ
"โป้ย!!" เธออาศัยจังหวะที่มันรับกระสุนใช้ปืนยิงระเบิดยิงแจมเข้าไป และเมื่อคมดาบเลเซอร์ฟันถูกกระสุนนั้น มันก็ระเบิดใส่หน้าของอีกฝ่ายเต็มๆ ทำให้ยูดาจิสบโอกาสรัวกระสุนจู่โจมเพิ่มไม่หยด แต่เธอยังไม่มั่นใจว่ามันจะถูกปราบลงได้ด้วยกระสนเพียงแค่นั้น ยูดาจิจึงจัดการหยิบระเบิดอีกลูกหนึ่งแล้วขว้างซ้อนจังหวะเข้าไปในทันที
ตูม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมๆ กับเศษโลหะที่ปลิวกระเด็นออกมาทำให้ยูดาจิร้องดีใจลั่นห้อง ในที่สุด... ในที่สุดเธอก็สำเร็จภารกิจที่ยากที่สุดได้แล้ว
"โป้ย! ยูดาจิทำสำเร็จแล้ว สำเร็จแล้วววว โป้ยยยย"
ฉึก!
เสียงร้องแห่งความปรีดาเงียบไปในทันที อาร์ติแฟคสาวสะดุ้งกับเสียงที่ได้ยินพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นปลาบไปทั่วทั้งร่างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว สายตาของเธอก้มลงมองหน้าอกของตนที่บัดนี้มีแท่งโลหะยาวแทงทะลุออกมาจากด้านหลังร่างของเธอ
"อ... อุ้ก..." ยูดาจิล้มลงกับพื้นทันทีพร้อมๆ กับที่คมดาบนั้นถูกชักกลับไป สายตาพลันเหลือบไปเห็นเงาของเป้าหมายที่น่าจะบาดเจ็บสาหัสจากการจู่โจมเมื่อครู่ ทว่าอีกฝ่ายไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนร่างกายเลยสักกระผีก นั่นทำให้ยูดาจิรู้ได้ว่าระเบิดที่รุนแรงของเธอนั้นไม่อาจระคายผิวโลหะของมันได้แม้แต่น้อย กลับกันกับคมดาบของมันที่แทงทะลุร่างเธอได้อย่างง่ายดาย
ประมาท... ความคิดที่แวบเข้ามาภายในหัวของยูดาจิทำให้เธอรับรู้ข้อผิดพลาดของตนอีกครั้ง เธอเรียนรู้และอยากจะแก้ไขมันให้ดียิ่งขึ้น แต่เหมือนว่าศัตรูของเธอจะไม่คิดปราณีแม้แต่น้อย คมดาบเลเซอร์นั้นถูกเลื่อนมาจ่อที่ลำคอของหญิงสาว ทำให้ยูดาจิรุ้ถึงชะตากรรมในอนาคตของตนเอง ทว่าบาดแผลที่ถูกแทงในตอนแรกนั้นเข้าจุดตายของร่างกายเธอ มันทำให้เธอไม่อาจจะขยับหรือกระดิกอะไรได้แม้แต่ปลายนิ้ว สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่มองนักรบเหล็กตรงหน้าที่กำลังจะตวัดดาบปลิดชีพตนเองอีกครั้ง พร้อมๆ กับซิมูเลเตอร์ที่กำลังจะจบลง
อา...เราพลาดอีกแล้ว... ยูดาจิค่อยๆ หลับตาลงเพื่อรับชะตากรรมของตน ภาพความทรงจำบางส่วนก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมาเป็นระยะๆ ราวกับให้เธอได้ทบทวนเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ซึ่งมันจะจบลงที่กลุ่มควันอันแสนดำมืดทุกครั้ง ยูดาจิเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่ามันคืออะไร แต่เพราะครั้งนี้เธอยังมีสติอยู่ ร่างในจิตใต้สำนึกของเธอจึงค่อยๆ เข้าใกล้มันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหมอกสีดำนั้นกลืนร่างของเธอ แล้วภาพของสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ก็เกิดขึ้น
ฉับ
คมดาบพิฆาตร่างของหญิงสาวไร้ทางสู้ในพริบตา ปิดฉากการต่อสู้และภารกิจสุดยากเย็นของอีกฝ่ายลงอีกครั้ง เจ้าเพชรฆาตเมื่อจบภารกิจของมันแล้วก็เตรียมเก็บดาบและสลายไปพร้อมๆ กับเครื่องซิมูเลเตอร์ที่กำลังจะดับลงอีกครั้ง
ตึก...
เสียงอะไรบางอย่างกระตุกทำให้ร่างโลหะนั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง โปรแกรมซิมูเลเตอร์กลับไปทำงานเต็มกำลังอีกครั้งเมื่อพบว่าผู้ใช้งานยังไม่หมดสภาพ ลำดับการกระทำและการวัดค่าพลังต่างๆ ทำงานอย่างหนักพร้อมกับส่งสัญญาณเตือนอันตรายออกมา เจ้าหุ่นเพชรฆาตตนนั้นเมื่อได้รับข้อมูลก็กระชับด้ามดาบแน่น และจดจ้องอยู่กับร่างไร้สติของยูดาจิ... เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ที่มีโอกาสเกิดขึ้นมากที่สุด
ตึก... ตึก...
เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับไอออร่าสีแดงเข้มที่ล่องลอยออกจากร่างของยูดาจิ เช่นเดียวกับร่างกายของเธอที่ยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้งแม้จะอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บรุนแรง แววตาที่เคยดูสดใสร่าเริงกลายเป็นแววตาแห่งความจริงจังที่อาบไปด้วยความอาฆาตซึ่งเปล่งประกายออกมาจากดวงตาของเธอ พอดีกับที่ระบบประมวลผลความอันตรายของเป้าหมายตรงหน้าเสร็จ และสรุปได้ว่าศพของคนที่ตายตรงหน้านี้มีระดับภัยคุกคามที่สูงเหลือเชื่อ มันจึงตัดสินใจพุ่งเข้าไปเพื่อกำจัดเป้าหมายตรงหน้าให้สำเร็จก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันทำอะไร
"..." หญิงสาวเหลือบตาไปมองหุ่นยนต์ที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา แววตาฉายแสงสีแดงฉานเรืองรองออกมา ริมฝีปากผุดรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพบว่าคนที่เพิ่งสังหารตนเมื่อกี้กำลังพุ่งตรงเข้ามาหา
"...มาเริ่มปาร์ตี้ที่แสนวิเศษกันเถอะ..."
"อือ..." ยูดาจิลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอพบว่าซิมูเลเตอร์ดับไปแล้ว คงเป็นเพราะเธอถูกตัดสินว่าทำภารกิจล้มเหลวนั่นแหละ โปรแกรมเลยปิดระบบอัตโนมัติ
"แย่จริงๆ เลยโป้ย..." ยูดาจิพึมพำแล้วลุกขึ้นเดินออกไปรับใบคะแนนการทำภารกิจ แน่นอนว่าเธอได้ค่อนข้างต่ำเนื่องจากทำให้เรื่องวุ่นวายและมีความเสียหายมาก แต่มันกลับเขียนอยู่ในเอกสารว่าผ่านภารกิจนี่สิที่เธอแปลกใจ
"...มันยังไงกันหว่า?"
