The path we walk
รอร่ากลับมาใช้ชีวิตพนักงานเงินเดือนแสนราบเรียบของเธอ ทุกสิ่งไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย ไม่มีใครรู้ว่าเธอถูกจับตัวไป เธอเป็นเพียงฟันเฟืองตัวจ้อยที่คอยหมุนขับเคลื่อนสังคมให้เดินต่อไปข้างหน้า หากวันหนึ่งฟันเฟืองตัวนี้หยุดหมุน ฟันเฟืองตัวใหม่จะเข้ามาแทนที่ เธอไม่มีชื่อเสียงหรือหน้าตาทางสังคมเหมือนใครเขา รอร่าจึงได้แต่ปลงตกและใช้ชีวิตให้หมดไปวัน ๆ
บางครั้งสิ่งที่หญิงสาวผมม่วงคนนั้นเฉลยให้เธอฟังก็ดังขึ้นในหัว การคิดมากเกินไปอาจทำให้เธอตายได้ แต่จริงหรือ ? เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นจริง สิ่งที่หญิงสาวคนนั้นพูดอาจเป็นการคำพูดของคนโรคจิตธรรมดา รอร่าไม่ได้ใส่ใจนักเมื่อคำพูดนั้นดังขึ้น เธอทำเพียงแค่สลัดหัวไล่มันออกไป
วันหนึ่งหลังกลับจากงาน เธอเห็นจดหมายสองฉบับเสียบไว้หน้าประตูห้องพัก ซองหนึ่งไม่มีแสตมป์ จ่าหน้าซองเพียงว่า ถึงคุณรอร่า ส่วนอีกซองมีอากรณ์สแตมป์เรียบร้อย จ่าหน้าผู้ส่งมาจากต่างประเทศ รอร่าเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ส่งผิด ? แต่เธอก็นำมันกลับเข้าไปดูด้านในห้องและแกะออกอ่าน ผิดคาด หนึ่งในสองซองนที่ติดสแตมป์นั้นเป็นของนากิ ด้านในมีเพียงข้อความสั้น ๆ ไม่ถึงสามบรรทัด
รอร่ายิ้ม อย่างน้อยเธอก็ยังมีใครสักคนที่ไม่คิดว่าเธอเป็นแค่ฟันเฟืองตัวนึง แม้ว่าใครคนนั้นจะอ่อนกว่าเธอเกือบสิบปีก็ตาม รอร่าเข้าใจสิ่งที่หญิงสาวลึกลับคนนั้นต้องการจะสื่อแล้ว
"การคิดวิเคราะห์ไม่ใช่ทุกสิ่ง หากใครทิ้งอารมณ์ความรู้สึกไปแล้ว เขาคนนั้นก็เป็นเพียงแค่คนเป็นที่ไร้วิญญาณ ไม่ต่างจากคนตาย"
The Building : Good Ending.
