mikoto ลื่นตกลงไป ตูม...ซ่าา น้ำเย็นเฉียบแทบจะแช่แข็งเขา
หัวไปโขกหิน HP -1
หวาดกลัวและตกใจ Wlf -1
โทรศัพท์มือถือหายเขาไหลไปตามแรงน้ำใต้ดิน ทั้งสำลักน้ำ จมลงไป แล้วก็โผล่ขึ้นมาหายใจได้แว่บหนึ่ง เขาจะถูกพาไปที่ไหนกันนะ
- หมดสติ มาตื่นขึ้นที่ท่อระบายน้ำทิ้ง
- ไหลไปไกลมากจนไปถึงริมทะเล
- ไหลไปไม่ไกลนักจนไปโผล่ที่ริมแม่น้ำ
เอลเดนมองผู้รอดชีวิตที่มุดออกมาจากรถไฟ ก่อนจะหันกลับมาหาเด็กอีกคนที่อยู่ข้างใน
"เธอข้างในนั้นน่ะ พอจะเห็นทางที่จะออกมาจากโบกี้ไหม" เขาร้องถามคนข้างใน "ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันคิดว่าออกมาในจุดที่อากาศถ่ายเทน่าจะปลอดภัยกว่านะ ความช่วยเหลืออาจจะกำลังเดินทางมา"
ก่อนที่เขาจะหันไปหาชายอีกคนที่เพิ่งปีนออกมา ตรวจดูว่าเขามีอาการบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า
"คุณตรงนั้นน่ะ ในโบกี้ของคุณมีใครรอดชีวิตมาได้อีกไหม?" เอลเดนถาม
"คิดว่าไม่มีนะ แต่ได้ยินเสียงอะไนแปลกๆ เหมือนคนโวยวายแต่เงียบไปแล้วมันมืดมากเลยไม่ได้ไปดูให้แน่ใจ" Pooto ตอบเอลเดน
"มีอะไรที่พอจะให้แสงสว่างได้ไหมเนี่ย?"
Pooto มองไปรอบๆ ดู ด้านนอกมีแสงสว่างมากกว่าด้านในตัวรถ พอจะมองเห็นว่ามันเป็นอุโมงค์ ด้านหนึ่งน่าจะเป็นปากทางออก มีฟ้าแลบตลอดเวลา ได้ยินเสียงบางอย่างถล่มอยู่ไกลๆ ด้านนอก
แต่พลัน pooto ก็เหลือบไปเห็นเงาร่างของใครสักคนย่องออกไปจากอุโมงค์นี้ผ่านทางช่องนั้น
"ดีจังที่มีคนอยู่ด้วย" บานิสึกะโล่งอก เขาเก็บอุสะจังลงกระเป๋ากันทำมันหล่นหายแล้วสะพายกระเป๋าไว้
"ทางออกอยู่ทางไหนเหรอฮะ" บันนี่ตะโกนถามคนข้างนอกทางขวาหรือทางซ้ายของคุณน่ะ
โธมัสกลิ้งหลบได้ทันหลังจากพยายามวิ่งหนีจนพ้นวิถีการล้มของอาคารนั้น เขาคิดว่าถ้าเขารีบถอยกลับไปในอุโมงค์คงไม่ต้องเสี่ยงตายวิ่งหนี แต่ไหนเขาก็รอดมาได้แล้ว
+1 Point ออกมาจากอุโมงค์คนแรก
ฮินะจังวิ่งลงบันไดไปพร้อมๆ กับที่บ้านเอียงไปอีกด้าน เธอวิ่งลงไปพร้อมกับบันไดที่พังและถล่มจนเธอแทบจะร่วงลงไป เคราะห์ดีที่มือยังคว้าราวบันไดเอาไว้จนห้อยต่องแต่งและตกตุ้บลงไปบริเวณหน้าประตูบ้านซึ่งเป็นประตูทางออกจากบ้าน
ขื่อตกลงมากระแทกพื้นต่อหน้าต่อตาห่างจาก ฮินะจังแค่ครึ่งก้าว ด้านหนึ่งยังมีเสียงท่อน้ำแตกซึ่งน่าจะเคยเป็นห้องน้ำที่เธอปีนขึ้นมา เหนือหัว และรอบๆ ได้ยินเสียงเป๊าะ แกร๊ก ค่อนข้างดัง คล้ายบางอย่างถูกกระชากจนขาด และเสียงปริแตก แต่มันมืดเลยมองอะไรไม่ค่อยเห็น
ฮินะจังนึกขึ้นได้ ห้องโถงใกล้ๆ นี้มีปืนลูกซองห้อยไว้ที่ฝาบ้านนี่นา พลันลมก็กรรโชกจนประตูเปิดผลั่วะ ข้างนอกลมแรงมาก
Chao ไม่เสียเวลาหันไปมอง เขาวิ่งหลบไปให้ห่างจากเสาบิลบอร์ดที่หักพังลงมาได้ทันอย่างฉิวเฉียด
ฝุ่นที่ฟุ้งตลบถูกกลบด้วยแรงลมที่กรรโชกจนเขาเห็นว่าถนนที่จะไปต่อขาดไปแล้วจากการถล่มนี้
ได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากด้านหลังที่เขาเดินผ่านมา ประตูร้าน Mc donat เปิดออก มีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งแน่บออกมาพร้อมสุนัขของเขาแล้วเผ่นแน่บไปตามถนนที่เขาเพิ่งเดินมา
แต่ที่น่าโมโหก็คือเจ้าสุนัขตัวดีมันไม่เห็นเขา ซ้ำยังวิ่งตามเธอไปอีกต่างหาก
เสียงของฟลอเรสถูกลมกลบไปหมด ไม่น่าจะส่งไปถึงใครที่ยังมีโอกาสได้ยินมัน
ฟลอเรสอยู่ที่นี่มาหลายปีดีดัก เธอรู้ว่าเมืองนี้เป็นยังไง ถนนเส้นนี้จะพาเธอไปที่ไหน ถ้าเป็นที่สูงๆ ล่ะก็ต้องเขต West ที่อยู่ติดกัน เหนือเขตนี้ขึ้นไป
เธอรีบวิ่งไปพลางเดินไปพลางจนถึงสี่แยก
- ซ้ายมีป้ายบอกทางที่หักอยู่กับพื้น
Millwalls 6 Km.- ขวามีป้ายบอกทางที่แกว่งไปตามแรงลม และทำท่าจะหักลงมาได้ทุกเมื่อ
Downtown 2 Km.
