"ฮะฮะฮะ...ก็ของมันแน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ..."
"ก็คนที่ไม่เอาอ่าวจริงๆไงล่ะ" พูโตเพิ่งจะรู้ตัวนี่เอง ว่าที่ใบหน้าของคนตรงหน้า มีน้ำเค็มๆไหลออกมาจากตา
"...ฉันน่ะ...เป็นฮีโร่ฝึกหัดที่ทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จเลย...สักครั้ง"
"ปกป้องอะไรก็ไม่ได้...ได้แต่ถูกปกป้อง..."
"จนได้แต่ยืนโศกเศร้าเสียใจ...เลยเดินๆไปจนมาถึงเมืองนี้เท่านั้นแหละ..." อนูบิเซียก้มหน้าพูดกับพูโต สิ่งที่เธอพูดออกมานั้นคือความรู้สึกในก้นบึ้ง ณ ปัจจุบัน
"..." หญิงสาวในชุดสีดำนิ่งสนิท
"แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ" อนูบิเซียเงยหน้าขึ้นมองพูโต เช็ดน้ำตาออก แม้จะพูดยากว่าอารมณ์ดีขึ้นแล้วจริงๆ แต่ดูท่าว่าช่วงสั้นๆที่ได้พบกับพูโตจะทำให้จิตใจของเธอเปลี่ยนไป
"ถึงจะเป็นฮีโร่ไม่ได้ แต่ไปเล่นตลกคาเฟ่ก็ได้นะ" จู่ๆอนูบิเซียก็พูดอะไรเพี้ยนๆออกมา
"ถ้าหากว่าทำให้คนยิ้มหัวเราะได้ ก็ถือว่าสุดยอดแล้วล่ะ!" อนูบิเซียตั้งเป้าพิลึกๆ แล้วจากไปอย่างพิลึกๆ
พร้อมกับรอยยิ้ม...ที่แสนจะไม่พิลึก
แต่พูโตเห็นว่ารอยยิ้มนั้นสวยกว่าสีหน้าที่ผ่านๆมาเป็นกอง
ฝนหยุดตกแล้ว
ความสัมพันธ์ +1พูโตยืนมองอนูบิเซียวิ่งห่างออกไปอย่างร่าเริงได้ระยะหนึ่ง ก็มีสองสาวมาจากข้างหลัง
"กลับกันได้แล้ว"
"ยานซ่อมเสร็จแล้วค่ะ"
"...อื้อ" พูโตตอบรับ แล้วตามสองสาวไป ขึ้นยานที่พาพวกเขามาที่นี่ แล้วกลับไปยังที่ๆพวกเขาจากมา...
Inside the Tower
Pooto Route
END