"กอเอ๋ยกอไก่ ขอไข่ในตู้เย็น คอคิงคองลิงคองคองลิง นี่ละลิงจริงๆ" มิคาเอลฝึกอ่านภาษาไทยจาดหนังสือเรียนชั้นอนุบาลของลูลู่ "
มันท่องแบบนี้จริงเหรอ"
"อื้อ แบบนี้แหละ
ท่องได้แล้วเดี๋ยวใส่ทำนองร้องเพลงได้ด้วยนะ"
อีกด้านหนึ่ง ในห้องนอนของราร่า
"อึก ยะ...อย่าไม่ ตรงนั้นมัน..อ้ะ" เสียงครางปนเสียงหอบหายใจดังมาจากปากของอีส์ ใบหน้ายามปกติเรียบเฉยนั้นบัดนี้บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ แก้มสีซีดของเธอขึ้นเลือดฝาดระเรื่อดูมีเสน่ห์ มือเรียวขยำผ้าปูที่นอนสีชมพูจนยับยู่ยี่ เส้นผมยาวสีดำสนิทคลอเคลียอยู่ที่บ่าและแผ่นหลังอันเปลือยเปล่า
"..." เด็กสาวทวินเทลที่อยู่เบื้องหลังขมวดคิ้วแน่นเพราะเริ่มเครียด ใบหน้าของเธอแดงก่ำยิ่งกว่าอีกฝ่ายเสียอีก ทว่าสองมือขยับลูบช้าๆ จากบนลงล่างด้วยความมุ่งมั่น ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
"จะ ไม่ ไหวแล้ว" อีส์เอ่ยเสียงขาดห้วง ร่างทั้งร่างบิดและสั่นน้อยๆ ราวกับกำลังต่อต้านอารมณ์บางอย่างที่กำลังจะปะทุขึ้นมา
"อดทนหน่อยสิ" เสียงของราร่าดังเพียงแค่เสียงกระซิบ นิ้วมือเล็กๆ นั่นกำลังขยับเคลื่อนกรีดกรายอย่างช้าๆ ราวกับกำลังเริงระบำ ในตอนแรกอีส์ยังคงระงับเสียงร้องได้ แต่เมื่อความเร็วเพิ่มขึ้นเธอกลับยิ่งทนไม่ไหว จะทนไม่ไหวแล้วจริง
"ไม่ ราร่า พอ หยุด อื้อ" อีส์ร้องห้ามทว่าราร่าไม่ฟังคำทัดทานนั้นและลงมือต่อไป
ร่างของอีส์กระตุกเล็กน้อยและเริ่มมีเกล็ดสีแดงขึ้นปกคลุมร่างกาย เธอกำลังจะกลายร่างเพราะควบคุมร่างกายไว้ไม่อยู่
"เฮ้ย ไม่ๆๆๆ พอก็ได้ย่ะ โว๊ะ!" ราร่าปล่อยเส้นผมสีดำในกำมือทิ้งให้ปกคลุมแผ่นหลังของอีส์ตามเดิม
อีส์ทรุดนอนลง เอาใบหน้าซุกกับท่อนแขนพลางหอบหายใจ ผมดำหนาเรียบลื่นร่วงปรกใบหน้าของเธอสิ้น
"ปะ..เป็นแบบนี้ตลอดเลย ความอดทนต่ำจริงๆ นะ" ราร่าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้าแดงก่ำของเธอสะบัดไปทางอื่น น้ำเสียงตะกุกตะกักของเธอบ่งบอกว่าเธอเองก็เขินเช่นกัน
"ขอโทษ" เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากคนที่นอนฟุบอยู่บนเตียง
"คราวหน้าไปให้อีตาแมลงสาบทองนั่นทำให้แทนก็แล้วกันนะ ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว แค่หวีผมก็ร้องซะ...โอ้ยออกไปจากห้องฉัน เตียงฉันยับหมดแล้ว ชิ่วๆ" ราร่าหน้าแดงโยนหวีพร้อมกับมนุษย์ต่างดาวชีเปลือยออกจากห้องอย่างไม่ไยดี ยังมีเสียงด่าไล่หลังออกมาจากห้องอีกหลายชุด "ยัยบ้าเอ้ย ผมยาวก็ไม่ยอมตัด หวีผมเองก็ไม่ถนัด รวบผมก็ไม่รวบ พอผมไปโดนใครก็ทำมาเป็นสะดุ้งสะดิ้ง โกนหัวโล้นไปเลยไป๊ บ้าๆๆๆๆๆ ยัยมนุษย์ต่างดาวบ้า"
อีส์ที่กำลังกลายร่างแบบครึ่งๆ กลางๆ พร้อมอารมณ์ครึ่งๆ กลางๆ จึงเดินลากเท้ากลับห้องตัวเองจนกระทั่งเดินผ่านห้องห้องหนึ่งเข้า ห้องที่ประตูทาสีทองอร่าม และเจ้าของห้องนั้นเปิดประตูออกมาพอดีราวกับรู้ว่าเธอมา
"...." ไม่มีการทักทายใดๆ มีแต่สายตาเย็นชาซึ่งแฝงความอ่อนโยนไว้แปดส่วนแบบลึกๆ ส่งตรงมาให้
"....." อีส์ลังเลใจ เธอจ้องหน้ายูเรนัสกลับโดยไม่พูดอะไรและไม่เดินไปไหน
"มีอะไร" เขาถามเสียงห้วน
"อยากให้หวีผมให้" อีส์ตอบไปตามความจริง หางคิ้วยูเรนัสกระตุกเล็กน้อย ท่าทางคงโกรธอยู่แน่ๆ
"ข้าเพิ่งขัดเกราะเสร็จพอดี" พูดจบเดินกลับเข้าห้องไปโดยเปิดประตูอ้าทิ้งไว้ อีส์ได้แต่ยืนมองแสงสีทองจากเครื่องเรือนในห้องสะท้อนบาดตาเธออย่างงงงัน
"จะให้ข้าช่วยขัดดาบต่อเหรอ" อีส์ถามกลับแบบโง่ๆ แต่ก็เดินตามเข้าไปแต่โดยดี แล้วประตูห้องก็ปิดไล่หลังตาม คงไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะขี้เกียจพิมพ์ต่อแล้ว จบ
