แอปเปิลเจอฟาดสลบไป (EXP 0)
หลายชั่วโมงต่อมาเธอลืมตาขึ้นบนเตียง บนหัวมีผ้าพันรอบ
เห็น curry นั่งอยู่ข้างๆ
"จะทุบตีฉันอีกก็ได้นะคะ เชิญตามสบายเลยค่ะ" เธอพูดหน้านิ่งๆ ตาลอยๆ ไม่ได้มองไปที่ไหนเป็นพิเศษ
curry บอกว่าเขาพูดไม่เก่ง แล้วขอโทษเธอ
แอปเปิลไม่ได้สนใจเขา เธอไล่เขาให้ไปไกลๆ
curry อดทนไม่ไหวจึงตบเธอ เธอก็นิ่ง ตบอีกฉาดด้วยหลังมือ นิ่งเหมือนเดิม
หยิบแจกันมาเงื้อก็ยังนิ่ง
เขาตัดสินใจชักดาบออกมา พอเห็นประกายดาบแม่สาวน้อยที่น่าสงสารก็หน้าถอดสีหวาดกลัวตัวสั่น
"เธอกลัวตาย และไม่ได้อยากตาย จริงไหม" curry เก็บดาบเข้าฝักเสียงดังแกร๊กจนเธอสะดุ้ง
"ฆาตกรอย่างเธอหนีออกมาจากคุกทำไม ไม่ใช่เพราะอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่หรอกเหรอ"
"ชีวิตใหม่ของเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป บางทีจะมีขวากหนามบ้าง"
"เธอไม่ควรยึดติดกับขวากหนามที่ทำร้ายจิตใจเธอ แต่ควรจะเอามันออกแล้วก้าวผ่านไป"
"ผมเคยเอาขวากหนามนั้นมาทิ่มแทงเธอ ผมไม่หวังว่าเธอจะให้อภัยผม"
"แต่ผมจะเป็นคนที่เอาขวากหนามอื่นออกไปให้พ้นจากชีวิตของเธอ"
"ผมจะอยู่ข้างเธอเสมอ จะดูแลเธอ ถึงเธอไม่ต้องการ"
"และผมขอโทษ"
เธอช้อนตามองท่าทางหวาดกลัว ถามว่าจะมายุ่งกับเธอทำไม เธอเป็นแค่ฆาตกรไม่ใช่เหรอ เธอฆ่าคนตายนะ เป็นคนไม่ดี พูดไปร้องไห้ไป
curry สวมกอด แล้วลูบหัวเธอ ย้ำบอกเธอว่าจะช่วยให้เธอได้เริ่มต้นใหม่ เริ่มชีวิตใหม่
แม่สาวยันเห็นความใจดีของ curry ก็กอดเอวซบอกแล้วร้องโฮปลดปล่อยสิ่งที่สะกดกลั้นมาตลอด
ถึงเธอจะยังตาลอยๆ ตามประสาสาวยัน แต่เขาเชื่อว่าในเวลานี้ สายตาของเธอมีแค่เขากับต่งไป๋เท่านั้น
