วันที่เจ็ดของงานเทศกาล คืนสุดท้ายที่คนเริ่มเบาบาง
ริมทางเดินที่น้ำแข็งจับเป็นปื้น saito ยังคงนั่งอยู่คนเดียว สายตาของเขาจับจ้องมองคู่รักที่เกาะกุมมือกันผ่านไปมากว่าพันคู่ ตลอดเจ็ดวันนี้
ถึงเขาจะทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่เขาก็อวยพรให้กับทุกคนจากใจจริง
อีกไม่กี่ชั่วโมงงานก็จะเลิกแล้ว saito ถอนหายใจออกมาอีกเป็นครั้งที่ 327
คิดแล้วก็ประหลาดนัก ในงานเทศกาลที่เต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวหนาเตอะ มีเพียงสองคนที่สวมเสื้อผ้ารับหน้าร้อนแล้วยังยืนอยู่กลางหิมะได้
saito มองดูชุดนักเรียนสกปรกที่ไม่ได้ซักมาตลอดเจ็ดวันนี้ เขาเพิ่งจะมารู้สึกตัวว่าเขาทนใส่มันไปได้ยังไงจนถึงตอนนี้
"อีกไม่กี่ชั่วโมงงานก็จะเลิกแล้ว ไปหาลูกชิ้นกินสักไม้แล้วค่อยกลับละกัน"
ที่รถขายลูกชิ้นปิ้งริมทาง saito ยืนเคี้ยวลูกชิ้นตุ้ยๆ เขานึกถึงเรื่องในสมัยเด็กของเขา
เมื่อสมัยเด็ก saito ถูกเด็กเกเรแย่งลูกชี้ไป แต่เพื่อนคนหนึ่งก็ไปแย่งเอากลับมาให้ ถึงมันจะเหลือแค่ลูกเดียวจากสี่ลูกก็เถอะ
จริงด้วย เธอชอบลูกชิ้นแมงกะพรุนนี่นา
เขาหันไปสั่งด้วยความลืมตัว แต่ลุงคนขายบอกว่าไม่มีหรอกของอย่างนั้นน่ะ
และไม่รู้เป็นอะไร น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด แค่ไม่มีของที่ต้องการนี่นะ
คนที่กำลังเก็บของจากงานเดินไปมา แต่เวลาของ saito กลับเหมือนถูกหยุดเอาไว้
เขาถูกชนจนลูกชิ้นตกลงไปในหิมะขาว
ใครคนหนึ่งในชุดโต้ลมร้อนกลางลมหนาวนั่งลงหยิบมันขึ้นมา "เสียดายจัง"
