Day 2ในวันที่ฝนตกฟ้าคำราม วันที่ Chester หงุดหงิดใจอย่างที่สุด
เขานั่งหลบหลังเพิงเล็ก ๆ จนกระทั่งมีคนมาติดกับดักเชือกของเขา
"อ๊ะ เชสเตอร์ เธอเองเหรอ ฉันกำลังตามหาเค็นคุง" นั่นคือประโยคแรกที่เธอพูดขึ้นมา
"มันตายแล้ว ฉันเป็นคนฆ่ามันเอง" [บ้าเอ๊ย แกพูดอะไรออกไป]
สิ่งที่ Chester พูดออกมาทำเอา Rachelle หน้าเสีย เธอเชื่อเขาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ เธอเชื่อว่าเขาจะฆ่าหมอนั่นได้จริงเหรอ
"บอกฉันทีว่าเธอแค่ล้อเล่น"
"การที่พวกเรามายืนอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ผู้ชนะมีเพียงคนเดียว" [เฮ้ย พอได้แล้ว แกเป็นบ้าอะไร]
Rachelle เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดถึง Ken เรื่องของเขา ทุกอย่างของเขา
เธอพูดไม่หยุด และดูเหมือนเธอจะไม่ยอมหยุด แม้ว่าฝนจะตกหนัก ฟ้าจะผ่าลงมาเสียงดังขนาดไหนก็ตาม
"ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะยิงเธอ" Chester ชี้ปืนไปที่ Rachelle ด้วยมือที่สั่นเบา ๆ
แต่แทนที่เธอจะหยุด หรือกลัว กลับเป็นเธอที่ทำในสิ่งที่ Chester ไม่คาดคิด
เสียงปืนดังขึ้น ในมือของเธอก็มีปืนเช่นกัน เธอจงใจยิงให้พลาดไป "ฉันจะแก้แค้นให้กับเขา"
"อย่าบ้าน่ะ เธอฆ่าฉันไม่ได้หรอก" มือของ Chester สั่นระริก ตรงข้ามกับ Rachelle ที่นิ่งสงบ เขาอ่านเธอไม่ออกเลย
"ฉันจะฆ่าเธอ และตายตามเค็นคุงไป"
สายตาของ Chester อาจจะดีเกินไป เขาเห็นเธอเหนี่ยวไก และเขาเองก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กระทั่งฟ้าที่ผ่าลงมา
เมื่อรู้ตัวก็พบว่า Rachelle ได้นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ปืนของเธอมีกระสุนแค่นัดเดียว คือนัดที่ยิงขู่
เธอมีปืนอีกกระบอกที่มีกระสุนเต็มแม็กกาซีน แต่เธอไม่ได้เอามันออกมา
เธอไม่ได้คิดจะยิงเขา เธอไม่เคยคิดอย่างนั้น และเธอคงไม่มีทางคิดอย่างนั้น
ฉันเกลียดฝน