"Our End"
ฉากจบของยามามูระ อาม่อนและเรนาร์โด้ คุเรตะ
Gdoc Ver : [url]https://goo.gl/7LREJv[/url] ([url]https://goo.gl/7LREJv[/url])
หรือจะอ่านใต้Spoilerเอาก็ได้
"เจอกันใหม่โลกหน้านะ คุเรตะคุง”
"...อ่อ ถ้ามีโอกาสละก็นะ"
ในสถานที่ที่เงียบสงบ สีขาวโพล้น ไกลสุดลูกหูลูกตา ไม่มีอะไรอยู่เลย
...ยกเว้นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันสองคน ความสูงไล่เลี่ยกัน หน้าตาคล้ายคลึงกัน สีตาเหมือนๆกัน
พวกเขาทั้งคู่พูดคุยกันอยู่… อย่างสันติ อย่างสงบ อย่างสบายใจ
อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่มีห่วงอะไรอีกแล้ว และพวกเขาก็รู้ดีว่าที่นี่คือที่ไหน
ตอนนี้สิ่งเดียวที่พวกเขาควรสนใจคือกันและกัน
"นายก็รู้นี่นะว่าฉันเป็นคนยังไง ฮ่ะๆๆๆ" อาม่อนกำลังพูดถึงความดื้อร้นของตนเองนั่นเอง
"คิดจะตามมาไกลขนาดนั้นเลยรึไง?"
"ก็ไม่ลำบากอะไรนี่นา อยู่กับคุเรตะคุงแล้วสนุกดีด้วยล่ะ"
"งั้นเหรอ...." ในตอนนี้ คุเรตะจะกำลังยิ้มอยู่ รึเปล่านะ
([url]http://i.imgur.com/edbnWBV.jpg[/url])
"ขอบใจนะ ที่ผ่านมาสนุกมากจริงๆ ต่อจากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยล่ะ"
นั่นมันเป็นน้ำเสียงที่...จริงใจ ต่างกับตอนที่อาม่อนต้องการกวนประสาทใคร อย่างสิ้นเชิง
([url]http://i.imgur.com/v3fepQe.png[/url])
"เฮ่อ~ ให้ตายเถอะ... ครั้งหน้าผมจะเอาชนะให้ได้จริงๆนะ? ตอนนี้ก็ เจ๊ากันไปก่อนละกัน"
เช่นเดียวกันกับอาม่อน น้ำเสียงของคุเรตะก็มีความอบอุ่นแฝงอยู่ ไม่เหมือนกับตอนปกติเอาซะเลย
อาม่อนได้แต่คิดว่ารอยยิ้มของอีกนั่นหาได้ยาก- ไม่สิ ไม่คิดว่าจะหาได้เจอในชีวิตนี้(ที่ดับไปแล้ว)เลย
"จะรอก็แล้วกัน ฉันพร้อมเสมอ แต่มีเวลาอีกเยอะแยะ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก เนอะ?"
เขาอยากจะแหย่อีกคนเหลือเกิน แต่เขาทำมาตลอดชีวิตแล้วนี่นะ? เก็บเกี่ยวรอยยิ้มนั่นไว้จะดีกว่านะ
"แน่นอน... ไม่รีบหรอก" อีกคนพูดในขณะที่มองออกไปในความว่างเปล่าขาวโพล้น
เหมือนกับนิสัยของเขาตอนยังมีชีวิต เขามักชอบเก็บอะไรๆไว้คิดเพียงคนเดียว
ปกติแล้ว อาม่อนเป็นคนพูดมากช่างจ้อ แต่ครั้งนี้เขาสงบกว่าทุกที
"...เคยคิดว่ามันจะมืดและหนาว ทั้งเหงาและน่ากลัว แต่เจอจริงๆแล้วคนละเรื่องเลยแฮะ"
พอเขาพูดเสร็จก็หยุดคิดอะไรๆก่อนจะพูดต่อ "แบบนี้ก็ไม่เลวล่ะ"
"ผมไม่เคยคิดเรื่องหลังตายแล้วจะเป็นยังไง" คุเรตะพูดอย่างเรียบๆ
ตรงข้ามกับลูกพี่ลูกน้องของเขา คุเรตะนั่นไม่ค่อยกลัวอะไรเท่าไหร่ รวมไปถึงเรื่องเจ็บตัวหรือการตาย
"...แต่ถ้าให้พูด มันก็อาจจะไม่ได้เลวร้ายจริงๆล่ะนะ" เขากล่าวต่อ เห็นด้วยกับอีกคน
อาม่อนไม่ตอบอะไร เพราะอยากทิ้งตัวดื่มด่ำไปกับความสงบของบรรยากาศ อีกฝ่ายก็คงไม่ต่างกัน
เขาเอนตัวสบายยกแขนทั้งสองมารองหัวต่างหมอน พอไร้กายเนื้อแล้วจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
คุเรตะก็แค่มอง ในเมื่ออีกคนไม่พูดอะไรมาเขาก็ไม่ตอบอะไร เขาไม่ใช่พวกเริ่มบทสนทนาอยู่แล้วด้วย
...แล้วทุกอย่างก็เงียบงันลงในความว่างเปล่า แต่มันไม่ใช่ปัญหา ไม่ใช่เรื่องใหญ่
ตลอดเวลามานี้ พวกเขาได้พูดคุยกันมามากพอแล้ว อาจจะไม่เต็มที่ แต่ก็เพียงพอ
หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน มันเป็นเพียงห้าวัน แต่เหมือนมันยาวกว่านั้นในความรู้สึกของทั้งสอง
มันมีอะไรๆเกิดขึ้นมากมาย... และอาจจะไม่ได้มีใครคิดเหมือนกับเจ้าโรคจิต(?)สองคนนี้
แต่พวกเขาต้องยอมรับเลยล่ะว่ามันสนุกมากๆ
...บางที นี่อาจจะเป็นเพียงการพักยกของพวกเขาก็เป็นได้ ใครจะไปรู้?