เมื่อพักฟื้นจนสติสตังกลับมาราร่าก็เชิดอกเย่อหยิ่งอีกครั้ง
"ฮึ ของแค่นี้เอง" ราร่าตั้งใจไว้แล้วว่าตัวเองจะสอนให้แม่หุ่นนี่นิสัยเสียแบบตัวเองเลย เอาให้ด่าเก่งๆ เกรียนๆ
"ยัยแกละ"
"ห๊ะ..."
"สอนชั้นดีๆ ล่ะ ยัยแกละสว่าน"
ราร่าไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วซาฟีร์สอนง่าย ใครๆ ก็สอนนั่นสอนนี่ได้ แถมล่าสุดยังมีคนสอนให้ปากเสียเพื่อการณ์นี้
เพราะราร่าไม่รู้จึงคิดว่านี่สินะคืออุปสรรค แม่นี่เป็นพวกป่าเถื่อน ปากร้าย ใจทมิฬนี่เอง มิน่าล่ะ ถึงว่าสิ แล้วก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่
"ครั้งนี้เป็นครั้งแรกฉะนั้นฉันจะให้อภัยเธอ จงซาบซึ้งเอาไว้..."
"ยัยแกละสว่าน"
"..........."
"งั้นเรา... มาเริ่มเรียนเรื่องนี้" ราร่าสะกดกลั้นอารมณ์สุดๆ แล้วหยิบหนังสือเรียนประถมมาสอนเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง
"ฉันเรียนถึงคอสมหาลัยแล้วย่ะ"
"เหรอ ถ้างั้นก็..." ราร่ายังมีความอดทน เธอพยายามหาตำราเรียนระดับเดียวกับที่เธอเรียน
"โง่"
โดนเข้าไปขนาดนี้ราร่าไม่เฉยแล้ว
"!&$# @()^&# @(&)" ด่ากลับเป็นชุด
"!&$# @()^&# @(&)" ด่าคืนเหมือนเดิม
ทั้งสองแข่งกันด่าอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ราร่าก็ลืมไปว่าหุ่นยนต์ไม่เหนื่อย ไม่จิตตกแบบเธอ ด่ากับหุ่นยนต์จะไปชนะได้ไง
แล้วราร่าก็วิ่งหนีไปร้องไห้ไป แง้ เค้าแกล้งนู๋
