"ผมมารับของที่สั่งไว้ครับ"
หลังกล่าวธุระและวางเอกสารหลักฐาน พนักงานประจำร้านได้หายเข้าไปหลังประตู และกลับออกมาพร้อมกับกล่องกำมะหยี่เล็กๆที่ดูมีราคา
ผู้มาเยือนเปิดกล่องตรวจสอบของด้านในพลางยิ้มอย่างพึงพอใจ
"เป็นผลงานที่เยี่ยมยอดมากครับ ขอบคุณมาก"
เขาไม่รีรอที่จะหยิบสายสร้อยที่ร้อยคล้งแหวนเงินประดับอัญมณีสีฟ้าขึ้นมาคล้องคอตนเองไว้
"..เอ๊ะ? ทำไมถึงแขวนไว้แทนการสวมที่นิ้วหรือครับ? เพราะมันลำบากต่อการทำงานน่ะ แขวนไว้ที่คอจะดีกว่า"
เขาตอบคำถามที่พนักงานสงสัย ก่อนเก็บกล่องใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไป
----------------------------------------
...
..
.
ที่มุมหนึ่งในร้านอาหารยามค่ำคืน ลอยด์เลือกโต๊ะสำหรับนั่งได้สามคนบริเวณเงียบสงบของร้าน
บริกรไม่เข้าใจนักว่าเพราะเหตุใดจึงต้องเสิร์ฟไวน์ถึงสามแก้ว แต่ก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะซักถามได้ จึงทำตามคำขอและปล่อยให้ชายหนุ่มอยู่อย่างสงบเงียบ
"ถ้าท่านไม่ได้ช่วยผมไว้ในวันนั้น คงไม่มีโอกาสมาอยู่ตรงนี้ได้ อ้อ..หากรสชาติไวน์ไม่ถูกปากต้องขออภัยด้วย ผมต้องเจียดเงินไว้เพื่อเดินทางไกลต่อ"
เขากล่าวขึ้นมา โดยมีดนตรีแจ๊สแผ่วเบาบรรเลงอยู่เป็นฉากหลัง
บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปเรียบเรื่อย ระหว่างมื้ออาหารเย็นหรูหรา
"อย่าน้อยใจไปเลยแดฟเน่ ถึงเธอจะคล้ายคุณมาก แต่คนที่ผมรักที่สุดคือคุณนะ"
คล้ายกับว่าเขาพูดคุยกับใครอยู่ ทว่าคู่สนทนานั้นกลับเป็นอากาศว่างเปล่าในสายตาคนอื่น
จากนั้นชายหนุ่มก็หัวเราะเบาๆ
"คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ว่านะ นี่ก็เกือบห้าปีแล้ว และผมก็แก่ตัวลงทุกวัน ถ้าไม่มีคนดูแลหรือมีทายาทต่อ ตอนแก่เฒ่าจะลำบากเอาได้"
"หลังจากถึงอเมริกาแล้ว ผมคิดว่าจะตั้งตัวแล้วสร้างครอบครัวเล็กๆอยู่ที่นั่น ใช้ชีวิตอยู่จนแก่ ท่ามกลางลูกหลานในครอบครัวที่อบอุ่น"
รอยยิ้มอ่อนโยนที่แสร้งทำวาดอยู่บนใบหน้า ดังเช่นครั้งก่อนๆที่เขาเคยทำ
"ครับ..ครอบครัวที่อบอุ่น..."
Spoiler for Hiden:
ไม่มีใครรับรู้ได้ถึงรอยยิ้มและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป เมื่อลอยด์เอ่ยย้ำคำของตนเอง
มันทั้งเยือกเย็นและไม่น่าไว้วางใจ
