"หืม...หมายความว่ายังไงเหรอครับ"
"อย่าตีหน้ามึนเลย เธอไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ"
"ฉันไม่ได้กล่าวหาเธอลอย ๆ ฉันมีเหตุผลมากพอที่จะสรุปออกมาแบบนั้น"
"จากการค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับคฤหาสน์ Nothingher ทั้งจากเอกสารและการลงภาคสนาม ฉันไม่พบข้อมูลเกี่ยวกับเธอแม้แต่นิดเดียว แม้แต่บุคคลที่เกี่ยวข้องกับเธอและคฤหาสน์ก็ไม่มี ซึ่งมันแปลกมาก เพราะคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับคฤหาสน์ Nothingher จะอยากรู้เรื่องคฤหาสน์แห่งนั้นไปเพื่ออะไรกัน"
"ต่อให้มองว่าเธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่บังเอิญทราบว่าในป่ามี Nothingher ตั้งอยู่ แล้วต่อมความอยากรู้อยากเห็นทำงานมันก็ยังแปลกอยู่ดี เพราะมันเป็นไปได้หรือที่เด็กที่บังเอิญรู้เรื่องคร่าว ๆ คฤหาสน์จะรู้ว่าที่นั่นมี 'ความลับ' และ 'อันตรายมาก' น่ะ เพราะการที่เธอจะรู้เรื่องนั้น มันก็ต้องหมายความว่าเธอจะต้องเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์-หรืออย่างน้อย ๆ ก็เคยพบคนที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์อีกที แต่ผลจากการค้นหาข้อมูลมันก็บอกอยู่ว่าเธอ 'ไม่มีความเกี่ยวข้อง' กับคฤหาสน์เลยแม้แต่น้อย ถ้าลองคิดดูสักหน่อยก็น่าจะรู้สึกได้ คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ประสาอะไรกันที่รู้ว่าคฤหาสน์มีความลับและอันตรายมาก"
"ที่สำคัญ" เจนชี้นิ้วไปที่กระเป๋าซึ่งอัดแน่นไปด้วยเงินธนบัตร "จำนวนเงินรางวัลของเธอมันมากมายอย่างสมเหตุสมผลกับเรื่องที่ฉันเจอมา...เสียจนไม่สมเหตุสมผล เธอรู้ได้ยังไงว่าข้อมูลที่ฉันหามาได้ถูกต้องเหมาะสมพอจะคู่ควรกับเงินจำนวนนี้ ค่าทำขวัญก็เหมือนกัน เธอรู้ได้ยังไงว่าเรื่องที่ฉันเจอมามันอันตรายจนต้องชดใช้ด้วยเงินเท่านี้ถึงจะพอ"
"จากข้อสังเกตที่ฉันพบมา ฉันได้ข้อสรุปว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดาและรู้เรื่องทั้งหมดของคฤหาสน์ Nothingher มาตั้งแต่แรก
"ฉะนั้น เป้าหมายที่เธอมาว่าจ้างฉันจึงไม่ใช่ข้อมูล แต่เป็นอย่างอื่น"
"ฉันพูดถูกไหม"
"..." เด็กชายนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเปิดปากพูดออกมาว่า
"ผมเลือกว่าจ้างถูกคนจริง ๆ แฮะ"
เด็กหนุ่มเล่าเรื่องราวเบื้องหลังของตัวเองให้เจน โดฟัง
มันเป็นเรื่องราวของโลกแห่งหนึ่งที่ห่างไกล ลึกลับ และเหนือสามัญสำนึก
เด็กหนุ่มบอกว่าเขามาจากโลกแห่งนั้น และคอยสังเกตการณ์เจนและผู้ที่อยู่ในคฤหาสน์มาตลอด
เหตุผลที่เขาว่าจ้างเจนไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการข้อมูลดังที่เจน โดคาดการณ์
แต่เป็นเพื่อให้เธอใช้ความสามารถช่วยเหลือเหล่าผู้เยี่ยมเยือนคฤหาสน์กำจัดคำสาปที่ฝังอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้
เพราะลำพังตัวเขาคนเดียวไม่สามารถแทรกแซงคฤหาสน์นี้ได้
"...เข้าใจแล้ว ถึงเรื่องราวที่เธอเล่าจะบ้าบอและเกินจริงเหลือเกิน แต่ถ้าไม่ใช่อคติแล้วคิดตามอย่างถี่ถ้วน ก็พอจะเข้าใจได้ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง" เจนกล่าวพลางครุ่นคิด "แต่ถ้าเธอต้องการให้ฉันช่วยเหลือคนอื่น ๆ ละก็ การที่ฉันหนีไปคนเดียวก็หมายความว่าจุดประสงค์ที่เธอต้องการแต่แรกมันล้มเหลวหรือเปล่า"
"ไม่หรอกครับ สิ่งที่คุณค้นพบช่วยเหลือผู้เข้าคฤหาสน์ได้มากเลย"
"...? ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้บอกเล่าเรื่องแผนที่ที่ค้นพบกับใครเลยเนี่ยนะ"
"อื้ม...แผนที่ที่คุณพบน่ะ"
"ได้ส่งต่อไปถึง
ทุกคนแล้วละครับ"
"...?" เจน โดค้างไประยะหนึ่งด้วยความสงสัย แต่พอนึกถึงเรื่องที่เด็กหนุ่มมาจากดินแดนที่เหนือสามัญสำนึกแล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ คล้ายกับจะปลงตก "เออ เอาเถอะ...ยังไงก็ถือว่าเรื่องจบด้วยดีหรือเปล่านะ"
"จะว่าจบด้วยดีก็จบด้วยดีแหละครับ..."
"แต่ผมว่าคุณน่าจะเป็นคนค้นหาคำตอบเรื่องนั้นด้วยตัวเองมากกว่าจะให้ผมมาพูดนะ"
"บังเอิญจังเลยนะ ที่ฉันก็คิดแบบนั้นพอดี"
จริงอยู่ที่ฝันร้ายจบลงแล้ว
แต่การเดินทางเพื่อหาเรื่องราวของนักสืบเจน โดยังไม่จบลง
นักสืบสาวตัดสินใจปิดสำนักงานนักสืบเป็นการชั่วคราวเพื่อออกเดินทางค้นหาเรื่องราวของผู้ผจญภัยในคฤหาสน์ Nothingher โดยใช้รายชื่อและข้อมูลเบื้องต้นที่ได้มาจากเด็กหนุ่มหัวดาวเป็นเบาะแส
ไม่ใช่เพื่อเงินหรือเพื่อใคร
เธอแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง
