"ผมต่อให้เธอหาคนมาช่วยอีกห้าคนก็ได้นะครับ" เขาดูจะไม่รู้สึกกดดันอะไรเลย
แล้วทั้งสองก็มาอยู่บนสนามบาสเก็ตบอลที่ถูกล้อมรอบด้วยสมาชิกมากมายดังที่ฟลากี้ต้องการ พวกเขาเหล่ากองเชียร์และสมาชิกดูแปลกใจ แต่ก็สนใจการดวลกันนี้ที่พวกเขาเชื่อว่ามันโรแมนติกสิ้นดี มีคนเชียร์ฟลากี้บ้างเล็กน้อยเพราะเสน่ห์ของเธอที่ดุแล้วไม่น่าไปตกอยู่ในมือของประธานขี้เต๊ะนั่นเลย
"รุ่นพี่จะยอมให้ฉัน(เลี้ยงบาส)ผ่านรุ่นพี่ไปได้ ?" เธอถาม
"พร้อมนะ" เธอเอาลูกบาสมาเลี้ยงแล้วย่อต่ำ จดจ้องมอง แล้วยืดตัวขึ้นเดินจี้เข้ามาในระยะห่าง 2-3 เมตร (บทคุ้น ๆ ไหม?)
รุ่นพี่กางขาย่อตัวเล็กน้อยแล้วกางแขนออก พอได้มาประจัญหน้ากับชายที่สูงเกือบ 185 ซม.แล้วทำเอาฟลากี้เหมือนเด็กแคระที่ไม่รู้จะมุดผ่านไปช่องไหนได้เลย เขาดูเหมือนยักษ์ที่ยืนตระหง่านเต็มสนาม
เธอเริ่มวางแผนคร่าว ๆ ในหัวของเธอ(โดยใช้ Esp) พลางตรงเข้าไปหอมแก้มรุ่นพี่ตรงหน้าให้สติแตก(โดยใช้ Cha)
ก่อนจะใช้ความเร็วของเธอพยายามผ่านหรือกระโดดข้ามรุ่นพี่ไป(โดยใช้ Rea) หากมีอะไรผิดพลาดก็ใช้แผนที่เธอวางไว้ตอนต้นแก้ปัญหา
ความแฟนตาซีเกิดขึ้นเมื่อฟลากี้ที่คิดว่าการสู้เอาชนะตรงๆคงไม่เกิดบนสังเวียนนี้ จุมพิตนั้นสร้างโอกาสเพียงเสี้ยววินาทีที่อีกฝ่ายไม่ทันคาดคิด
ฟลากี้ผ่านเขาไปและหนทางเปิดกว้าง เธอเพียงแค่วิ่งออกไป เขาไม่มีทางกลับตัวมาหยุดเธอได้ แม้เขาจะเหวี่ยงมือกลับมาก็จะฟาล์วอย่างแน่นอน
เธอนี่ร้ายกาจจริงๆพริบตานั้นลูกบาสเก็ตบอลก็หายไปและไปอยู่ในมือของประธานชมรมอย่างน่าประหลาดที่สุด... ไม่มีทาง เขาทำอย่างนั้นไม่ได้แน่
ฟลากี้มั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหมุนตัวกลับแล้วแย่งเอาบอลจากมือของตนไปทั้งที่ทั้งสองอยู่ห่างกันกว่า 3 หลา
เสียงเฮดังระงมปลุกฟลากี้ให้รู้สึกตัว เธอยืนนิ่งอยู่ห่างจากประธานชมรมไปแค่ 4 ก้าว
แต่ลูกบาสเก็ตบอลนั้นอยู่ในมือของเขา ประธานชมรมผู้มีนามว่า Richard McClean
"ตามสัญญานะครับ" ริชาร์ดหมุนลูกบาสด้วยนิ้วนางรอคำสารภาพรัก
ฟลากี้ยืนพูดและวิ่งไปวิ่งมาอยู่คนเดียวในโรงยิมที่เงียบเหงาของวันนี้
โลกนี้ก็ไม่มีชายคนนั้นเช่นกัน
"ช-- ช่วยคบกับฉันด้วย" ฟลากี้ก้มหน้าพูดอย่างแผ่วเบา แล้วก็ก้มหน้านิ่งอยู่นานสองนาน สองมือน้อยๆกำแน่นและตัวสั่นระริก
