...อย่างนี้นี่เอง
ถึงมุตสึมิจะบ่ายเบี่ยงด้วยคำถามที่แสนใสซื่อ แต่เสียงในใจของเธอกลับตอบมาชัดเจนว่า "ใช่"
ถึงเสียงในใจจะแสดงความไม่ชอบใจที่พาเมเลียถาม แต่คำตอบนั้นก็ทำให้เธอเข้าใจเสียที
ว่าเธอควรจะทำอะไร
ทั้ง ๆ ที่เธอเพิ่งจะทำให้มุตสึมิไม่พอใจไปหยก ๆ แต่พาเมเลียในตอนนี้กลับยิ้ม
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย" พาเมเลียโต้กลับไป "เธอก็แค่ไม่อยากตอบเลยหลีกเลี่ยงไม่ตอบเท่านั้นแหละ"
พาเมเลียนิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความลังเลเพียงชั่ววูบว่าที่พุดไปเมื่อครู่มันดีไหม แต่ก็ตัดสินใจพูดต่อ
"ฉันรู้แล้วละว่าเธอกำลังเก็บความสิ้นหวังที่ตัวเองในตอนนี้ทำอะไรไม่ได้อยู่ในส่วนลึกของจิตใจ...ที่จริงแล้วฉันก็ควรจะรู้สึกถึงเรื่องนี้มาตั้งแต่แรกแท้ ๆ แต่ฉันกลับไม่เข้าใจเธอเลยสักนิด...ฉันนี่มันโง่จริง ๆ นั่นแหละ..."
"
ไม่เห็นมีใครเข้าใจฉันเลยงั้นเหรอ? ฉันขอโทษที่ไม่เข้าใจเธอ"
"
ถึงตอนนี้แล้วยังถามอีกเหรองั้นเหรอ? ฉันขอโทษที่ถามอะไรโง่ ๆ กับเธอ"
"
ทุกคนน่าจะหายไปด้วยกันเลย หายไปให้หมดงั้นเหรอ? ช่างเป็นความคิดน่าเศร้าเสียจริง"
"แต่คนที่ทำให้เธอเกิดความคิดทั้งหมดนั่นขึ้นมา มันก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉันนั่นแหละ...ถ้าในวันนั้นฉันปกป้องเธอได้ เธอก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้...ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง...ฉันขอโทษ"
"ฉันจะไม่ขอให้เธอช่วยยกโทษในสิ่งที่ฉันทำหรอกนะ แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้อง..."
"ช่วยเปิดเผย...ระบายความในใจทั้งหมดของเธอตอนนี้ให้ฉันได้รับรู้ที"
"จะร้องไห้ จะกรีดร้อง จะต่อว่า ก่นด่า สาปแช่งคนที่ทำให้เธอไม่พอใจซึ่งรวมไปถึงฉัน หรือจะทุบตีฉันก็ได้ เธอทำได้ทุกอย่าง"
"ฉันอยากจะเข้าใจเธอ"
