เอ้า เพลงมา
"เอ๋..." สาวน้อยงุนงงกับบุคคลตรงหน้าที่จู่ ๆ ก็มาทักเธอ...แต่บรรยากาศประหลาด ๆ ของนักเรียนหญิงคนนั้นทำให้เธอคิดว่าอีกฝ่ายจริงจัง เธอจึงตอบอย่างจริงจังกลับไป
"ฉันไม่แน่ใจหรอกนะคะว่าความรักในความหมายของผอ.คืออะไร แต่ความรักก็คือความรัก มันไม่น่าจะมีอะไรที่มากกว่าหรือน้อยไปกว่านั้น...ตอบแบบนี้คงไม่ได้สินะคะ" แม้จะพูดไปเองเมื่อครู่ แต่พาเมเลียกลับส่ายหน้าให้คำพูดนั้น
"ถ้าจะให้พูดถึงความรักสำหรับผอ.ในมุมมองของฉันแล้วละก็...อืม..." เธอกอดอกคิดไปสักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยปากพูด
"ว่าแต่รู้จักคำว่า 'มุซึบิ' ไหมคะ? เป็นคำศัพท์ที่ปรากฏอยู่ในอนิเมชั่นชื่อดังเรื่องหนึ่งในญี่ปุ่น มุซึบิเป็นคำที่สื่อถึงสายสัมพันธ์ระหว่างสิ่งหนึ่งและอีกสิ่งหนึ่ง อย่างเช่นคนกับคน คนกับวัตถุ คนกับสังคม...อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ"
"ฉันคิดว่า
ความรักคือผลผลิตจากมุซึบิ...ผลผลิตของสายสัมพันธ์ค่ะ"
"เมื่อคนเราสานสัมพันธ์กับบุคคลหนึ่งไปนาน ๆ ก็จะเกิดความรักต่อบุคคลนั้น"
"เมื่อคนเราใช้วัตถุหนึ่งไปนาน ๆ ก็จะเกิดความรักต่อวัตถุนั้น"
"เมื่อคนเรากลมกลืนในสังคมหนึ่งไปนาน ๆ ก็จะเกิดความรักต่อสังคมนั้น"
"ที่ผอ.บอกว่า
พลังที่ยิ่งใหญ่และทรงพลังที่สุดคือความรักน่าจะหมายถึงคุณค่าทางนามธรรม เพราะสายสัมพันธ์อยู่ได้ทุกที่ และความรักก็เกิดมาจากสายสัมพันธ์เหล่านั้น"
"...คิดว่า..นะคะ?" แม้จะพูดเชิงปรัชญาไปเสียยืดยาว แต่พาเมเลียก็ปิดท้ายอย่างไม่มั่นใจนัก เพราะเธอพอจะรู้มาบ้างว่าโรงเรียนนี้ประหลาด บางทีคำตอบของเธออาจจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้
