มันปวดร้าวเมื่อไม่ได้ของที่ต้องการ ยิ่งปวดร้าวกว่านั้นเมื่อของนั้นคือของที่เรารัก
แต่เธอเลือกได้ เธอเลือกได้ว่าจะมีความสุขหรือจะทนทุกข์ใจกับพันธนาการที่เธอสร้างขึ้นมาเอง"ความจริงฉันมีพลังสร้างปาฏิหาริย์ที่ได้มาจากโครนิเคิล"
"ฉันเคยคิดนะว่าจะเสกให้เขาทิ้งเอลวาแล้วมาหลงรักฉันแทน ไง ฉันฉลาดไหม"
"จริงจังอะไรขนาดนั้น ฉันแค่ล้อเล่น"
"ผมเห็นด้วยกับอลิซานะครับ" สเตฟาโน ตอบแชทมา
"คุณย่าเคยบอกไว้ว่า ชีวิตมีเส้นทางที่ยาวกว่าจะถึงเป้าหมาย จงวางสัมภาระหนักของเธอลง แล้วสนุกกับการเดินมือเปล่า"
มุตสึมิ ที่วันนี้มาเจอกับแซลลี่ก็ดูเหมือนเดิมทั้งที่ผ่านมาแล้วปีนึง เธอเป็นเด็กแคระที่โดนสตาฟอายุเอาไว้หรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้ ดูเหมือนมุตสึมิจะเหมือนเดิมมากที่สุดในบรรดาเด็กนักเรียนรุ่นนี้ที่เรียนจบมา บางคนดูโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่กับมุตสึมินั้นแทบไม่เปลี่ยนไปเลย แม้กระทั่งแนวความคิด และความแข็งแกร่งของจิตใจที่ไม่สมตัวเอาเสียเลย
"ถ้าคิดว่ายังหาไม่เจอก็ลองสนุกกับการตามหาดูดีไหมคะ"
"ฉันนึกไม่ออกว่ามันจะสนุกได้ยังไง ฉันอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดมาตั้งแต่แรก"
"ฉันน่ะน้า หลายครั้งแล้ว สุดท้ายแล้วก็ยังตัดสินใจไม่ได้หรอกค่ะว่าจะมุ่งหน้าไปทางไหน"
"ฉันมักจะบอกตัวเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันก็สนุกดีนะ อย่างเช่น ตอนที่ไม่มีกระดาษ แล้วฉันต้องไปหาซื้อที่ร้านเครื่องเขียน"
"การเดินทาง ชมทิวทัศน์ ปล่อยให้สายลมพัดผ่าน แล้วได้เลือกกระดาษหลายๆแบบมันก็สนุกนะคะ"
"บางทีเราอาจจะได้เจอคุณพนักงานขายน่ารักๆหรือหล่อๆที่ยิ้มให้เราอีก"
เธอเปลี่ยนไปนะ เธอสวยมากขึ้น โลกของเธอมันบิ้วตี้ฟูลมากกว่าเดิมเสียอีก บินไปเลยมุตสึมิ สู่ทุ่งลาเวนเดอร์อันกว้างใหญ่ไพศาลที่ไร้ขอบเขต
