1 เดือนต่อมา Motto ที่ใช้ชีวิตอย่างเศร้าซึมในแต่ละวันและกำลังข้ามสะพานลอย สายตาของเธอสะกดไปยังใครบางคนที่อยู่บนสะพานลอยและเกาะราวกั้นอยู่
เธอมองไปบนถนน ผมสีทองปลิวไสว Motto จำได้อย่างแน่นอนว่าเธอคือใคร
![](http://i.imgur.com/sCgo3fc.jpg)
"ดันเจี้ยนมาสเตอร์อะไรเล่า นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเธอยังไม่ตื่นหรือไง"
เธอยอมรับว่าเธอคือ Stephanie ผู้สร้างเกมนี้ เธอบอกว่าเธอจำได้นะว่า Motto น่ะ สะสมการ์ดได้ 899 ใบ เป็นการ์ดอะไรบ้าง และ Motto เลเวลเท่าไหร่ ออนไลน์มาแล้วกี่วินาที
ทั้งที่ Motto คิดว่าตนเองจะถูกรู้จักอยู่แค่ในเกม แต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น Stephanie ยังอุตส่าห์จำข้อมูลของเธอได้ขนาดนี้ ทั้งที่เธอก็ไม่ใช่ผู้เล่นชั้นยอดอะไรนักหนา
แล้ว Motto ก็จ้อและคุยทุก ๆ อย่างกับ Stephanie อย่างอัดอั้น เพราะเมื่อออกมานอกเกมแล้วเธอไม่สามารถคุยกับใครได้เลย ราวกับเธอพูดคนละภาษากับคนอื่น ๆ
![](http://i.imgur.com/JtXGR4x.jpg)
"ฉันคิดว่าถ้าฉันมีพลังเหมือนในเกมฉันคงจะ... อืม มันน่าจะดีนะ" Motto เล่าให้ฟังทั้งเรื่องที่เธอไม่มีเพื่อน ไม่มีใครเลยในโลกนี้
เธอคิดว่าถ้าเธอเก่งเหมือนในเกมก็คงดีนะ เธออยากจะดึงความสามารถในเกมออกมาสักอย่างสองอย่าง
"ฉันนี่เพ้อเจ้อเนอะ แฮะ แฮะ"
ลมหนาวพัดผ่านมา วันนี้อากาศหนาวเป็นพิเศษ Stephanie ที่นั่งฟังเงียบ ๆ ลุกขึ้น ถอดโค้ทออกแล้วเอามาคลุมให้ Motto
![](http://i.imgur.com/sCgo3fc.jpg)
"เหรอ ถ้าเธองอช้อนได้คนจะชื่นชมเธอ และถ้าเธอบินได้ เธอคงจะดังไปเลย ใช่ไหม"
"ที่เธอเป็นที่รู้จักและมีคนชื่นชมมันเป็นเพราะของแบบนั้นหรือเปล่า ไม่ใช่ เธอไม่ได้ถูกยอมรับเพราะปืนพลังจิตสุดเห่ยนั่น"
"มันชื่อว่าอะไรนะ กันแท้ง?"
"กันแคนน่อนค่ะ..."
"แล้วก็... ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะไปที่ร้านเปลี่ยนชื่อทักษะอย่างไว เธอรู้ไหมว่าเธอนี่เทสต์การตั้งชื่อห่วยสุด ๆ เลย"
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ Stephanie บอกก่อนจะขอตัวลาไปโดยไม่ได้เอาโค้ทคืน และ Motto ก็กำลังมึนงงกับสิ่งที่ Stephanie ได้พูดเสียยาวยืดก่อนหน้านี้
เธอไม่ได้เล่นเพราะมันสนุกสนานหรอกหรือ