ในวันที่ฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีขาวโปร่ง ในวันที่เสียงแห่งความสนุกสนานของพวกเขาดังขึ้นระงมทั่วทั้งโรงเรียน
"..." ชายปริศนายืนมองเหล่านักเรียนจากดาดฟ้า
ภาพของเหล่านักเรียนที่เล่นกันอย่างมีความสุขช่างขัดกับภาพของโรงเรียนเดียวกันในปีที่แล้วเหลือเกิน
นี่จะต้องเป็นผลจากเขาวงกตสีขาวดำนั่นเป็นแน่
ชายปริศนารู้ถึงการคงอยู่ของเขาวงกตสีขาวดำ และเฝ้าสังเกตการคงอยู่ของมันและการเคลื่อนไหวของเด็ก ๆ มาตลอด
เขารู้ดีว่าเขาวงกตเป็นยังไง แต่ก็ไม่ยุ่งอะไรกับมัน เขาไม่แม้แต่จะช่วยเหลือเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ อย่างมากสุดก็แค่ให้กำลังใจพวกเขาและเธอเท่านั้นเอง
จริงอยู่ ที่เขาวงกตนั้นเป็นอันตรายถึงชีวิต และอันตรายถึงชีวิตนั้นจะทำให้มนุษย์เปิดเผยตัวตนด้านมืดของตัวเอง
แต่ในขณะเดียวกัน อันตรายถึงชีวิตเองก็กระตุ้นให้มนุษย์พัฒนาตัวเองเพื่อรับมือมันเช่นเดียวกัน
จริงอยู่ ที่เด็ก ๆ จะต้องเผชิญหน้ากับมันซึ่งเป็นอันตรายร้ายแรงโดยปราศจากการช่วยเหลือของผู้ใหญ่
แต่การที่เด็ก ๆ จะเติบโตได้นั้น ต้องออกห่างจากการช่วยเหลือของผู้ใหญ่มิใช่หรือ?
แม้ว่าเด็กบางคนจะพลาดพลั้งจนเสียชีวิต หรือถูกกักขังอยู่ในนั้นไปตลอดกาลก็ตาม แต่ส่วนใหญ่แล้วนั่นคือกรรมตามสนอง แม้จะน่าเศร้าไปบ้าง แต่อนาคตที่สดใสก็ยังคงอยู่
"พอเห็นแบบนี้แล้วก็อุ่นใจแล้ว ว่าอย่างนั้นไหม?" ชายปริศนาหันหลังไปคุยกับความว่างเปล่า
ไม่สิ...
Spoiler for Hiden:
อะตุ้งแช่ ♥ฮารุยามะ ฮานะ แหวกความว่างเปล่าออกมา
"นั่นสิเน้อ~ หลังจากที่ฟันฝ่าอุปสรรคน่ากลั๊วน่ากลัวได้แล้ว ก็แฮปปี้ดี๊ด๊ากันทุกคน~ ดีจังเลยเน้อ~ เหมือนตอนในเกมแบทเทิลรอยัลเลย~"
"ใช่แล้ว...เพราะความร้อนแรงยังไงล่ะ"
"แต่เขาวงกตยังคงอยู่ เพียงแต่ไปอยู่ในโรงเรียนอื่นเท่านั้น และจะต้องมีเด็กคนอื่น ๆ ที่ถูกขังอยู่ในเขาวงกตเป็นแน่"
"เราต้องไปช่วยเหลือเด็ก ๆ พวกนั้น!!"
"ถึงจะบอกว่าช่วยเหลือ แต่พี่ชายก็แค่ไล่ตะโกนร้อนแรงเข้าไปสิตามที่ต่าง ๆ เท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ?"
"..."
"กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญนะ"
ว่าแล้วชายปริศนาก็หายวับไป พร้อมกับที่ความว่างเปล่าที่ถูกแหวกก็กลับมาเป็นความว่างเปล่าดังเดิม
เป้าหมายของทั้งสองคือโรงเรียนอื่นที่มีเขาวงกต
