หญิงสาวแผ่ราบบนพื้นถนนดิน ส่วนชายหนุ่มคร่อมทับบนตัวเธอหลังจากจับเธอทุ่มลง ทั้งสองประสานสายตากัน
ชายหนุ่มดูจะตื่นตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อสัญชาตญาณของเขาดันสั่งให้ร่างกายของเขาตอบสนองเพื่อป้องกันตัว บ้าจริง แต่ถ้าเขาไม่ตอบโต้เขาอาจจะเจ็บหนักก็ได้
ฝ่ายหญิงสาวเงียบสนิทไม่ได้เอื้อนเอ่ย เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้ออมแรง และมันทำให้เธอจุกน่าดู จนกระทั่งชายหนุ่มกล่าวขอโทษที่ทำร้ายเธอ
ทั้งสามตัดสินใจตั้งแคมป์พักแรมร่วมกับคาราวานที่เพิ่งช่วยมา ลูกสาวพ่อค้าคาราวานส่งเนื้อน่องที่ดีที่สุดให้ Fadil แล้วเข้ามานั่งคลอเคลีย แต่ก็โดน Zuleika ดึงกระโปรงจนหงายท้องลงไปจากขอนไม้
Fadil ลุกแล้วเดินไปส่งเนื้อให้ Tisha ที่นั่งหลบมุม
"เธอให้เจ้า มันเป็นน้ำใจที่เธอให้กับเจ้า" Tisha บอกชายหนุ่ม
"ข้ากับเจ้าจะกินมันด้วยกัน เอ้า" Fadil แก้ปัญหาด้วยการฉีกแล้วแบ่ง
เขาชำเลืองมองไปเห็น Zuleika ได้รับความเอาใจใส่อย่างดีจากลุงๆคนคุ้มกันที่แย่งกันแบ่งอาหารให้ก็สบายใจ
ทั้งสองนั่งคุยกันโดยที่เป็น Fadil เล่าให้ฟังว่าไปที่โน่นที่นี่ เจออะไรมาบ้าง ทำมือทำไม้ไปพลางกินไป ตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่เงียบกริบ
และพักใหญ่ Zuleika ก็จะเดินวนมาดึงผ้าคลุมของ Tisha อยู่เป็นระยะ
จนกระทั่งดึกดื่นที่พวกลุงๆร้องรำทำเพลงกัน ส่วน Zuleika ก็เริ่มปีนต้นไม้ บางทีชาติปางก่อนเธอคงเกิดเป็นลิง
Fadil ไม่รู้จะคุยอะไรแล้ว แถมอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะหลับนอนด้วย เขานี่สิที่เริ่มจะหาว สุดท้ายเขาก็เลยออกปากชวนเธอ "ไปด้วยกันไหม ผจญภัยในโลกกว้าง"
"ข้ามันตัวอับโชค พวกเจ้าจะโชคร้าย" หญิงสาวตอบ
"พูดอย่างนั้นแสดงเจ้าไม่มีที่ไปใช่ไหม นั่นไง เจ้ามีเหตุผลที่จะตอบรับข้าแล้ว" Fadil บอก
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป เขาจึงกลับมาจริงจังแล้วบอกต่อว่า "ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าไปเจออะไรมา สูญเสียอะไร พลาดพลั้งยังไง อืมมม ก็นะ ข้ามันหัวไม่ดี คุยก็ไม่สนุก เอ่อ.... อืมม"
"แต่อดีตน่ะมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้" คำพูดนี้ลดความมัวหมองในดวงตาของ Tisha ลง
เขาจับบ่าของหญิงสาวแล้วบอกเธอ "อย่าได้ลืมเลือนอดีต แต่ก็อย่าจมอยู่กับมัน"
นานพักใหญ่ที่อีกฝ่ายนิ่งเงียบและก้มหน้า ไม่คาดคิดว่าเธอจะเริ่มสะอื้นแล้วพูดพึมพำงึมงำ แต่ Fadil ที่ฟังเข้าใจก็พยักหน้า "อืม"
Tisha ที่เข้ามาซบอิงที่อกของเขาได้ปล่อยโฮระบายความอัดอั้นที่เธอได้พานพบมัน เธอพูดถึงชื่อของแต่ละคนไปพลางสะอึกสะอื้น
ความหลงระเริงและมั่นใจในตัวเองของเธอที่เชื่อว่าตนเองเก่งกาจและพร้อมจะก้าวไปสู่ฝันกลับทำให้เธอต้องเสียทุกอย่าง ทั้งเพื่อน พี่น้อง และทุกคนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา
ทุกคนจากไปในสงคราม เพียงวันเดียวทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นความสุขของเธอกลับหายไปเพียงเพราะการไม่ประมาณตนของเธอเอง
มันไม่ผิด ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ไม่มีใครรู้อนาคต
เจ้าเชื่อข้าได้ไหม