ที่ด้านหนึ่งของเขตเมือง ขณะที่ Hiroshi กำลังนั่งเย็บชุดเมดที่ปริขาดอย่างปราณี ปากเม้มด้าย มือถือเข็มที่สอยผ้าอย่างชำนาญอยู่ริมหน้าต่างยามตะวันคล้อยบนเก้าอี้โยก
นั่นคือภาพที่ Kyouko มองผ่านศูนย์เล็งของไรเฟิล (ไม่ใช่กล้องเล็ง) เธอเพ่งมองและขยับให้ศูนย์เล็งไปที่ศีรษะของเป้าหมายอย่างปราณีตที่สุด นิ่งที่สุด
เธอไม่คิดจะยิงเป้าใหญ่อย่างลำตัว เธอไม่แน่ใจว่าจะไปติดเกราะกันกระสุนหรือเปล่า เธอต้องการให้ทุกอย่างจบในนัดเดียว
เหงื่อที่ไหลย้อยลงมาเป็นเครื่องหมายยืนยันได้อย่างดีว่าเธอกดดันและเคร่งเครียดมาก ที่ระยะหวังผลราว 20 เมตร บนอาคารหลังหนึ่ง
เปรี้ยง!
เหลือเพียงหน้าต่างที่กระจกแตกกระจาย เก้าอี้ที่ขังโยกไปมากับเข็มและด้ายที่ตกอยู่
หากไม่นับรอยเลือดเล็กน้อยบนเก้าอี้ที่ไม่น่าจะมาจากการโดนเข็มเย็บผ้าแทงเอา อย่างนั้นก็พอจะบอกได้ว่าเจ้านั่นไม่ได้ไร้เทียมทานเป็นอมตะ
"........" Kyouko ถอยออกมาแล้วไปจากจุดยิง คัดปลอกกระสุนออกอย่างหงุดหงิดใจ เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าพลาดอยู่ดี
