"ฟอล... เธอจะกลับมาหรือคะ?" โฮมุระถามขณะที่ชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในห้องนั่งเล่นที่มีกันเพียงแค่สองคน
"อื้ม... เธอจะกลับมาแล้วล่ะ" น้ำเสียงของชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความร่าเริงและรอยยิ้มอันสดใสอย่างไม่ปิดบัง และนั่นก็ทำให้โฮมุระถอนหายใจออกมา
"การที่เธอกลับมาครั้งนี้... มันจะดีจริงๆ หรือคะ?" หญิงสาวถามขึ้น เธอดูกังวลไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฟอลคอนอาจจะไม่รู้ตัว แต่กับเธอที่อยู่กับเขามานานจนสนิทกันขนาดนี้ รู้ได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคลั่งใคล้และคิดถึงคนที่จะกลับมาขนาดไหน ปัญหาก็คือ... หมอนี่คลั่งมากเกินไป
"ชั้นว่าเราน่าจะดีเลย์การกลับมาของเธอคนนั้นนะคะ" โฮมุระเสนอ
"ทำไมล่ะ?" ฟอลคอนเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือของตนแล้วหันไปถามคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและที่ปรึกษาของเขา
"...ฟอล มั่นใจว่าจะคุมตัวเองไหวหรือคะ?" เธอถามออกไปอย่างกังวล หลายๆ คนอาจจะไม่รู้ แต่ฟอลคอนมีอาการประเภทที่เก็บกักอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยเก่ง หรือบางครั้งก็จะแสดงอารมณ์แบบขึ้นๆ ลงๆ มากจนเกินไปจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ดังนั้นการมีเธออยู่ข้างๆ ทำให้เธอสามารถดูแลเขาได้ตลอดเวลา
"...ไหวสิ เธอก็อยู่ข้างๆ นี่โฮมุระ" ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ จนปีศาจ(?) อย่างเธอต้องถอนหายใจ
"นั่นมันเพิ่มงานของชั้นไปอีกนะ"
"ไม่มากขนาดนั้นหรอก ครั้งนี้ไม่ได้มีเธอคนเดียวเสียหน่อย เนอะ โรชิยู?" ชายหนุ่มหันไปขอเสียงสนับสนุนจากสาวเมดคนหนึ่งที่แอบซ่อนตัวอยู่ภายในห้องหนังสือมานานแล้ว แต่เธอไม่กล้าขัดบทสนทนาของพวกเขา
"ชั้นเป็นแค่เมดนะคะ" โรชิยูเดินออกมาจากซอกของชั้นหนังสือเพื่อเข้าร่วมการสนทนาอย่างจริงจัง
"เพราะเป็นเมดนั่นแหละครับถึงต้องช่วยเหลือและช่วยงานพวกเรา จริงมะโฮมุระ?"
"นั่นมันสร้างภาระให้คนอื่นเพิ่มมากกว่าค่ะ" โฮมุระกล่าวสวนหน้าเจ้าของบ้าน
"อ้าว ไม่เข้าข้างกันเลยอ๊ะ"
"เข้าข้างก็ยิ่งเลยเถิดสิคะ"
"โธ่... โฮมุอ๊ะ" ชายหนุ่มตัดพ้ออย่างไม่พอใจแบบเด็กๆ โรชิยูที่มองภาพการสนทนาของทั้งสองที่ดูจะตรงไปตรงมาปนหยอกเย้ากันก็ทำให้เธอเข้าใจเจ้านายทั้งสองมากขึ้นทีละนิดๆ
"น้ำชามาแล้วค่า อ๊ะ นายหญิงกับหัวหน้าอยู่ด้วยหรือคะ?" ริโอลี่เปิดประตูเข้ามาแล้วทักทายทุกๆ คนอย่างร่าเริงโดยไม่ได้สังเกตบรรยากาศเลยสักนิด แต่เธอก็ต้องแปลกใจที่ชายหนุ่มตีท่านิ่งขรึมผิดปกติ ส่วนนายหญิงโฮมุระกลับมีท่าทีเหมือนกลั้นขำ นี่เธอทำอะไรผิดปกติไปรึเปล่าเนี่ย?
"อื้ม... วางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ" ฟอลคอนบอกริโอลี่ ซึ่งสาวเจ้าก็รับคำแล้วเสิร์พน้ำชาลงกับโต๊ะอย่างว่าง่าย และแน่นอนว่ามือหนาของชายหนุ่มไม่พลาดที่จะคว้าเอวของเธอให้ขึ้นมานั่งตักเขาทันที
"ว้าย!" ริโอลี่ร้องลั่น เธอไม่เคยชินกับความขี้เล่นและขี้แกล้งของเขาสักทีสิน่า
"ฮะๆๆ เสียงน่ารักดีจัง" ฟอลคอนว่าแล้วกอดริโอลี่ราวกับกอดตุ๊กตา ทำให้เธอพยายามดิ้นน้อยๆ เพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา
"เฮ่อ..." โฮมุระได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นชายหนุ่มร่าเริงดี
"นายหญิง รับน้ำชาบ้างไหมคะ?" โรชิยูถามโฮมุระ แต่เธอก็ลงมือชงชาหวานให้ทันทีโดยไม่รอคำตอบ
"อา... ขอบใจนะ" ปีศาจสาวยิ้มออกมาน้อยๆ และมองออกไปนอกหน้าต่างของคฤหาสน์ใหญ่ ท้องฟ้าวันนี้ก็ยังงดงามและสงบสุข แต่เมื่อเธอคนนั้นกลับมาที่นี่... พวกเราจะยังรักษาความสงบสุขนี้เอาไว้ได้ไหมนะ... หรือเธอจะกังวลมากเกินไป?
หน้าคฤหาสน์
สวนหย่อมใหญ่หน้าคฤหาสน์อยู่ในช่วงที่สวยงามที่สุด ดอกไม้หลากพันธุ์บานสะพรั่ง มีแมวสาวริคานากำลังวิ่งเล่นอยู่กับยูยูที่เหมือนจะแอบอู้งานอีกแล้ว
"ฮะๆ นี่แน่ะ จับได้แล้ว" ยูยูร้องขึ้นหลังจากกระโจนจับแมวสาวได้
"แง้ว!" ริคานาร้องขึ้นแล้วดิ้นไปมาจนถึงกับกลิ้งลงกับพื้น แต่ทั้งคู่ก็ยังหัวเราะด้วยกันอย่างร่าเริง จนกระทั่งเงาของใครบางคนตกกระทบพวกเธอ และนั่นทำให้สองสาวรีบลุกขึ้นทันที
"ว๊าย ข.... ขอโทษค่ะ เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณ..."
"เป็นแขกจ๊ะ ชั้นเป็นแขกของฟอลคอน" หญิงสาวตอบกลับมาอย่างเรียบง่ายโดยที่ไม่ต้องรอให้ยูยูพูดจบ และเมื่อได้ยินเช่นนั้น ยูยูจึงพยักหน้าให้ริคานาวิ่งไปแจ้งข่าวกับโรชิยูและนายเหนือหัวทั้งสองทันที
"ค่ะ รับทราบแล้วค่ะ ว่าแต่คุณ..." ยูยูมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า ความสูงต่างกันไม่มากนัก แต่อีกฝ่ายมีรูปร่างสวมส่วนได้รูป ใบหน้าเยาว์วัย แววตาสีรัตติกาลเช่นเดียวกับเรือนผมที่มัดไว้เป็นทรงหางม้าแบบลวกๆ ท่าทางทะมัดทะแมงไม่น้อย เธอแบกเป้มาหนึ่งใบและดูเหมือนจะมีดาบไม้ไผ่อีกหนึ่งเล่มด้วย
"ชั้น ชิโอริ... มิทสึอิเกะ ชิโอริ (みついけ しおり) (Mitsuike Shiori)" แขกผู้มาเยือนแนะนำตนเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
