The Circus: Rebirth
นักประดิษฐ์ของเล่นเดินทางไปยังเมือง Notthingham เพื่อค้นคว้าหาข้อมูลการสร้างรถไฟที่มีชีวิตจาก Doll Master นางหนึ่ง เขาเดินไปที่บ่อน้ำกลางเมืองและเห็นใครบางคนนั่งอยู่ เป็นเด็กหญิงที่นั่งเชิดตุ๊กตากลางวงล้อมของเด็กๆ มันดึงดูดสายตาของเขายิ่งกว่าปริศนาของบ่อน้ำเสียอีก
เธอชำเลืองมองมาที่เขา แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไร ใบหน้างามคมของเด็กวัยประมาณ 13-14 ปีคนนี้ดูนิ่งสนิท ไม่แสดงออกถึงความรู้สึก ไม่บ่งบอกว่ากำลังสนุกสนาน หรือสนใจอะไร แต่ที่น่าแปลกก็คือตุ๊กตาที่เธอเชิดด้วยนิ้วทั้งสิบ
นิ้วทั้งสิบสามารถเชิดหุ่นกระบอกได้ถึง 4 ตัวเชียวหรือนี่ นั่นเป็นความคิดชั่วแว่บแรกของนักประดิษฐ์ แต่สิ่งที่สะกดใจเขากลับเป็นชีวิตชีวาของเหล่าตุ๊กตาหุ่นกระบอกตัวเล็กๆ เหล่านี้
เธอทำได้ยังไง พวกมันดูเหมือนคนแคระ คนจิ๋ว ที่กำลังเคลื่อนไหว และส่งเสียงเจื้อยแจ้วมากกว่าจะเป็นหุ่นกระบอก เด็กๆ ที่มานั่งดูแม้จะมีไม่กี่คนแต่ทุกคนดูจะตื่นเต้นไปกับบทละครและการเคลื่อนไหวของเหล่าตุ๊กตาตัวน้อยเหล่านี้เป็นอันมาก
การแสดงจบลง เธอปิดกระเป๋าและบอกเด็กๆ "วันหลังจะมาเล่นอีก"
"มาอีกนะ สัญญานะ" เด็กทวงย้ำ
"สัญญา" นักเชิดหุ่นบอกและยิ้มออกมาแว่บหนึ่ง ก่อนที่เธอจะเดินกลับ โดยมีใครบางคนตามไปจนถึงหน้าบ้าน
"มีอะไร" เธอหยุดอยู่หน้าประตูแล้วเอ่ยถาม
"ผมอยากได้คำชี้แนะ" เขาบอกจุดประสงค์ และเงียบไปจนอีกฝ่ายหันมา ดวงตาสีแดงสดจับจ้องมองเขาเขม็ง เธอตัวสูงเท่าเอวของเขาเท่านั้นเอง แต่ทำไมถึงสะกดสายตาได้ขนาดนี้ ผิดตรรกะธรรมชาติจริงๆ "น่าหงุดหงิดชมัด" เขาคิด และบอกต่อว่า
"ผมอยากเรียนรู้วิธีการสร้างชีวิตให้สิ่งของ"
เด็กหญิงมีชื่อว่า Victorine เป็น Doll Master หรือผู้เชี่ยวชาญเรื่องหุ่นและตุ๊กตา รวมไปถึงตุ๊กตากลด้วย
นักประดิษฐ์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเธอว่าเธอสามารถสร้างตุ๊กตาที่มีชีวิตได้ เขาจึงดั้นด้นมาที่นี่ เพื่อยืนยันคำตอบ และหากมันเป็นความจริงเขาจะเรียนรู้มัน เพื่อสร้างความฝันของเขา "รถไฟตุ๊กตา"
นักประดิษฐ์ได้ขอเข้าไปร่ำเรียนกับเธอ วึ่งเธอก็มีสานุศิษย์หลายคนอยู่แล้วเพราะเธอเป็นอาจารย์สอนทำตุ๊กตาด้วย
และวันหนึ่งในเวลาน้ำชายามบ่าย
"รถไฟที่มีแต่ตุ๊กตา?" Victorine ทวนถามอีกที
"วิเศษใช่ไหม" นักประดิษฐ์ของเล่นถามกลับเชิงขอคำชม แต่อีกฝ่ายเงียบ
"ประสาท" Victorine บอกว่ารถไฟมีไว้รับผู้โดยสาร รถไฟที่มีแต่ตุ๊กตาใครจะขึ้นนอกจากตัวเอง ไม่มีหัวทางธุรกิจ ไม่คิดถึงความเป็นจริง แล้วด่าไปเรื่อยจนพอใจ หรือบางทีเธออาจจะเบื่อที่อีกฝ่ายไม่โต้ตอบ
ตลอดเวลาหลายเดือนในการเรียนรู้ทั้งการเชิดหุ่น สร้างตุ๊กตา และรับซ่อมของเก่าที่เป็นกลไกเป็นงานอดิเรก นักประดิษฐ์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาทำเรื่องแบบนี้ เขาแค่อยากรู้วิธีสร้างชีวิตให้สิ่งของเท่านั้นเอง แล้วไหนจะรถไฟอีก ยังต้องไปเรียนรู้กับวิศกรและสถาปนิกผู้เชี่ยวชาญการสร้าง เขาไม่ได้มีเวลาทั้งชีวิตนะ
"ฝีมือไม่พัฒนาขึ้นเลย ย่ำอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน" Victorine ต่อว่าเขาอีกแล้ว
บางทีเขาอาจจะเริ่มชิน แต่เขาก็คิดอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่เธอจะเบื่อสักที อาจจะเพราะเขามีความอดทนสูงและใจเย็นมากพอเลยไม่โวยวายทะเลาะกับเด็ก อา ใช่ๆ เขาคิดมาตลอดว่าเธอเป็นเด็ก และเขาก็ต้องมาฝึกงานกับเด็ก เด็กหน้าตายที่วันๆ เอาแต่ด่าและบ่นเขาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย "หรือบางทีผมอาจจะคาดหวังมากเกินไป" เขาคิด และความคิดนั้นก็ต้องสะดุดเมื่อ Victorine พูดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อขึ้นมา
"มาที่ห้องฉันคืนนี้"
บ้าน่ะ นี่มันพรากผู้เยาว์ชัด เขาคิด แต่ว่า...
ตกดึก หน้าห้องที่มีป้ายแขวนเอาไว้ว่า Victorine นักประดิษฐ์หมุนลูกบิดและเปิดเข้าไป แกร๊ก....
