"พักผ่อนบ้างก็ดีนะครับ"
"เชิญเลยครับ"
โอบ del มาหนุนตักของเขาแล้วค่อย ๆ พัดให้เธอหลับสบาย
- มานอนหนุนตักเราสิ
เขาเห็นเธอหน้าแดงเล็กน้อยแว่บหนึ่งขณะที่เธอลงนอนบนตักเขาหลังจากจับปากครุ่นคิดอยู่แป๊บหนึ่ง
"จะพัดทำไม ไม่ใช่คนรับใช้สักหน่อย" เธอดุเขา
"หน้าที่ของนายยังต้องให้ฉันบอกอีกหรือไง"
แล้วเธอก็หลับ หลับจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่า del ที่เย่อหยิ่งคนนั้นจะมานอนหลับบนตักของสุทลได้ เป็นใครก็ไม่เชื่อ
เออร์ซูลาพาเดชามานั่งมุมสงบๆแถวสวนหย่อม
"นี่...ถามจริงเถอะเดชา ทำไมถึงชอบฉันลงล่ะ ฉันน่ากลัวและทำตัวน่าเกลียดหลายๆเรื่องเลยนะ แถมยังอยากเห็นทุกคนพินาศและตัวเองจะได้เป็นใหญ่อีก เธอรักที่จริงหนาย เธอรักที่ใจรึนอกกายย อยากถามจริงๆ บอกให้เข้าจ่ายย เธอรักที่ตรงไหนน ที่ฌะอว่ารักรักกันมากมายย มันคือความรักแท้จากใจ ไม่ใช่ความหลงใหลหลอกลวงใช่มั้ยเธอ" พูดขนาดนี้ร้องเพลงไปเลยเหอะ -_-
"ไม่รู้"
เดชาโดนชก 
"ยัยคนป่าเถื่อน"
สุดท้ายเดชาเลยต้องยอมบอก เขาจ้องเออร์ซูลาไม่วางตา มือทั้งสองจับไหล่เธอแน่น
"ในชีวิตของฉันไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่อ่อนโยนกับฉันเท่ากับเธอ"
"ชัดเจนรึยัง ยัยบ้า" เขาเบือนหน้าหนีในประโยคสุดท้าย
หลังวันงานกีฬา Chao ไปทำกิจกรรมชมรมมวยปล้ำ เป็นคู่ซ้อมกับกล้วยไม้ ชมเธอถึงผลงานในงานกีฬา
ระหว่างนั้น
- สังเกตว่าฝีมือกล้วยไม้พัฒนาขึ้นแค่ไหน
- มีใครที่สนิทหรือมาคุยกับกล้วยไม้บ้าง
- เวลาว่างของเธอทำอะไร
- ดูว่าชมรมมวยปล้ำตอนนี้มีปัญหาอะไรไหม กล้วยไม้ทำยังไงกับตำแหน่งกัปตันที่ได้มา
"ถึงชมตามมารยาทแต่ฉันก็ดีใจนะคะ"
ฝีมือกล้วยไม้เหมือนเดิม ไม่เก่งขึ้น แต่ยังเก่งกว่าเขา เขาซ้อมกับเธอบ่อยจนรู้แนวการต่อสู้ของเธอ
ถ้าไม่ใช่คนที่เล่นมวยปล้ำที่มีฝีมือ และได้ซ้อมจริงจังกับเธอจะไม่สังเกตเห็นได้ กล้วยไม้ไม่ใช่นักมวยปล้ำ นี่คือสิ่งที่เขาฉุกใจคิด
เธอไม่ซ้อมพื้นฐานเลย เว้นแต่จะซ้อมบนเวที
ท่าที่เธอใช้เป็นท่าพื้นฐานทั้งนั้น แต่เธออาศัยทักษะร่างกายมาชดเชย
บางครั้งเขาเห็นเธอใช้ท่าที่ไม่ใช่ท่ามวยปล้ำ บางทีก็เป็นคาราเต้ มวย ท่าบิดล็อคแบบยิวยิตสึ ฯลฯ
เวลาว่าง... เป็นคำถามที่ดีนะ เวลาว่างเธอหายไปไหนกัน?
กล้วยไม้ไม่ได้ทำอะไรกับชมรมเลย ทุกอย่างเหมือนเดิม แค่มีระบบระเบียบนิดหน่อย
"โอ้ ไปกันต่อเถอะ "
- กีฬาที่ตื่นเต้น เร้าใจ
และแล้วก็เย็น
"วันนี้ข้าสนุกมาก เจ้าต้องการสิ่งใดโปรดเอื้อนเอ่ย นี่เบอร์โทรของข้า"
Isis ยิ้มแยกเขี้ยวแล้วก็บาย
จบเหตุการณ์
"...." อีส์เดินเข้าไปยืนเงียบๆไว้อาลัยข้างยู ปล่อยให้บรรยากาศโดยรอบสงบ พลางสังเกตมองยูว่าทำหน้านิ่งๆแบบไหน (จะนิ่งมันก็มีหลายแบบนะเอ้อ)
แล้วพึมพำกับหลุมศพว่า "ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะไม่ปล่อยให้พี่ชายของเจ้าต้องเหงา"
นิ่งแบบมองหน้าอีส์ หรือนิ่งแบบที่เห็นอยู่ตลอด คือ หางตายก คิ้วกด ปากเม้มปกติ
(ปกติยูจะทำหน้าแบบในรูปตลอดเลย แค่ไม่ยิ้ม และไม่แสดงออกทางดวงตาด้วย)
"เอริก้าไม่ใช่น้องสาวที่มีสายเลือดเดียวกับข้า" ยูเอ่ยขึ้นและเริ่มเล่าเรื่องของเธอ
วันแรกที่ยูทะลุมิติมายังโลกนี้เขาก็ได้เอริก้านี่แหละที่ช่วยชีวิตเขาจากสภาพที่บาดเจ็บปางตาย
เขาใช้ชีวิตอยู่กับเธอในท่อระบายน้ำ เอริก้าเป็นเด็กกำพร้าไร้ที่อยู่ แต่เธอก็ดูแลเขาอย่างดีจนกระทั่งแผลเร่มทุเลา
ยูคิดว่าถึงเวลาที่เขาต้องไปแล้ว และคิดจะไปโดยไม่ร่ำลา แต่เอริก้าก็วิ่งตามมาและเอาเสบียงมาส่งให้เขา เป็นขนมปังขึ้นราชิ้นสุดท้ายที่เธอเก็บไว้
อาจจะเพราะสงสาร ยูจึงพาเธอไปด้วย ยูเอาโล่ทองไปขายได้เงินก้อนมาแล้วก็เช่าบ้านอยู่
เงินที่มีต้องใช้อย่างประหยัด และยูก็ไม่คิดขายเกราะ ถึงแม้เขาจะขายหมวกไปก็ตาม
เมื่อใช้ชีวิตร่วมกันได้ราว 3 ปี โดยที่เอริก้าขายพวงมาลัย ส่วนยูไปเป็นกรรมกร ยูก็เจอใบปลิว
เขาพบว่า st. chronicle เปิดรับสมัครนักเรียนดังรายชื่อต่อไปนี้ ฟรี! และมันปรากฎชื่อของเอริก้าด้วย
เขาไม่รีรอที่จะส่งเอริก้าเข้ามาเรียน เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่เขาจะทำให้น้องสาวของเขาได้
แต่แล้ว เพียงแค่ปีเดียว.....
