คราวนี้ไม่เผลอแล้ว det มองเห็นอีกฝ่ายหลบเป็นภาพสโลโมชั่น เหนือชั้นมาก
แล้วเขาก็รู้สึกวูบเหมือนโดนทุบที่กกหู เขารีบลุกขึ้นแต่ด้วยความมึนเลยทรุดลงไปอีก ได้ยินเสียงของหมอนั่นและเสียงของยูกะ กับเสียงเพี้ยะ
"เธอจะด่าหรือจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่เธอจะต้องลาออกเดี๋ยวนี้!!"
"ไม่ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แล้วฉันก็จะไม่เชื่อเธออีก"
"ถึงแม้ข้างหน้าของเธอจะเป็นเหวก็ตามอย่างงั้นรึไง" เขาจับไหล่ของเธอแล้วบีบแน่น
ยูกะนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบเขา "ค่ะ"
คำตอบของยูกะทำให้เขาทั้งเจ็บใจและโมโห แต่เขาก็ไม่อาจทำอะไรได้อีก เมื่อเสียงปืนดังก้องขึ้น
"ไม่มีงานมีการทำเหรอโฮโจ ถ้าคิดจะมารังแกนักเรียนของ saint chronicle ล่ะก็ ฉันคงไม่อยู่เฉยหรอกนะ" remiel ประธานนักเรียนแบกไรเฟิลออกโรงอีกรอบ
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ หรือเธอคิดว่าจะเอาชนะฉันได้"
เรมิเอลยักไหล่ "ถึงจะเป็นผู้ชนะ แต่ก็เพราะ dorothy ยอมหลีกทางให้ อย่าได้หลงระเริงนัก"
ยูกะเห็นดวงตาของเรมิเอลและโฮโจเป็นสีม่วงและวนขดเป็นเกลียวก็ใจหายวาบ
เธอรีบร้องห้ามและขอร้องเรมิเอลให้ปล่อยโฮโจไป
"ขอร้องล่ะค่ะ ฉันจะไม่ให้เขาก่อปัญหาอีก"
เรมิเอลยอมฟังเธอและจากไปหลังจากโฮโจได้ถอยไปจากที่นี่ก่อน
แล้วยูกะก็นั่งลงร้องไห้สะอื้นตัวสั่นอยู่นานสองนาน
det พาเธอกลับไปส่ง ตลอดทางเขาไม่ได้ซักถามอะไรจนถึงที่พักของยูกะ
"ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่าง"
"และขอโทษที่ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะบอกเล่า เรื่องทั้งหมด"
จบเหตุการณ์
