คดีการหายไปของเจ้าแมวเหมียวTheme ลึกลับ สืบสวน
Max player 6 คน
Ending points 5 คะแนน
Time Limit 24ชั่วโมง
Story Limit - จำนวนบรรทัดขั้นต่ำ/สูงสุด 20/50 (ไม่นับรวมรูปภาพ กรณีใส่รูปภาพให้ครอบด้วย Spoiler เพื่อลดขนาดของโพส)
- เรตของเรื่อง ไม่จำกัด
- เป็นการเล่นแบบไม่มีรางวัล
Prologue นี่คือเมืองโบราณที่เงียบสงบ สถานที่เกิดเรื่องราว
ดุจดาว รองอาจารย์ใหญ่ รักษาการตำแหน่งอาจารย์ใหญ่โรงเรียนประจำเมือง เธอสมรสแล้วและย้ายตามชายคนรักที่ได้รับการแต่งตั้งมาเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนประจำเมืองที่นี่ แต่โชคร้ายที่สามีของเธอป่วยและเสียชีวิตในอีก 6 เดือนต่อมา ดุจดาวจึงต้องอาศัยอยู่เพียงคนเดียวในเมืองโบราณแห่งนี้
.......
"ไปไหนกันนะ" ดุจดาวเดินวนอยู่บนถนนใกล้บ้านมากว่าสองชั่วโมงแล้ว เธอกวาดตามองไปทั่ว ทั้งบนต้นไม้ บนหลังคา ในพุ่มไม้ แม้กระทั้งด้านหลังของถังขยะ แต่ก็ไม่เจอเป้าหมายที่ต้องการ ในใจของเธอเริ่มร้อนรน มันไม่เคยหายไปนานขนาดนี้้ อันที่จริงมันไม่เคยหายไปเลย ทุกวัน เวลาเดียวกัน มันจะโผล่มาที่สวนบ้านของเธอ ลอดเข้าทางชองที่สามีเธอทำไว้ให้ แล้วขึ้นมานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขา ทำแบบนี้ทุกวันแม้ว่าสามีของเธอจะจากไปแล้วเป็นเดือนซึ่งมันทำให้เธอประสาทเสีย ไม่สิ มันคือความเศร้า โหยหา ปวดร้าว และการย้อนคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทุกครั้งที่เห็นหน้าของมัน ราวกันว่าตัวมันคือกุญแจเปิดกล่องความทรงจำที่เธอพยายามผนึกไว้สุดชีวิตเพื่อก้าวต่อไปเพียงลำพัง
"คุณคะ อย่าไปสนิทสนมกับมันสิ เดี๋ยวมันก็ติดนิสัยหรอก" เธอเคยพูดกับเขาแบบนี้ทุกครั้งที่เดินผ่านห้องทำงาน และเห็นสามีของเธอกำลังแบบให้อาหารชิ้นเล็ก ๆ กับมันอยู่ เธอเคยยืนกรานปฏิเสธที่จะเลี้ยงสัตว์เพราะคิดว่ามันจะกลายเป็นความรับผิดชอบและสุดท้ายก็คือความเศร้าเมื่อสัตว์ที่เลี้ยงไว้หลายปีตาย เธอเคยเจ็บปวดแบบนั้นมาแล้วและไม่อยากจะเกิดความรู้สึกแบบนั้นโดยไม่จำเป็นอีก ซึ่งสามีเธอก็ไม่โต้แย้ง การออมชอมของทั้งคู่ก็คือการทำช่องทางเข้าสำหรับมัน เพื่อว่ามันจะมาหรือไปเมื่อไหร่ก็ได้
แต่มันก็มาทุกวัน เวลาเดิม
และสุดท้าย สามีของเธอกลับเป็นฝ่ายจากไปเสียก่อน
และมันก็ยังคงมาทุกวัน เวลาเดิม
เพื่อพยายามขจัดความปวดร้าว ในที่สุดเธอก็ปิดช่องทางเข้าสำหรับมัน และถึงมันจะร้องเรียกอยู่ในสวนจนเย็นค่ำ เธอก็ไม่แม้แต่จะชะโงกหน้าออกไปดู เสียงร้องนั้นดูร้อนรนในช่วงแรก และเริ่มแผ่วเบาเมื่อเวลาผ่านไป ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าเสียงของมันเจือความโศกเศร้า เช่นเดียวกับเธอที่ซุกตัวสะอื้นอยู่ที่มุมห้องในเวลาเดียวกัน
แล้วเช้าวันต่อมา มันก็หายไป และหายไปจนถึงวันนี้
นั่นแหละ เธอถึงรู้สึกว่า บางสิ่งที่สำคัญได้หายไป
"ม...เมี้ยวววว" ดุจดาวส่งเสียงร้องยาวเรียกเจ้าแมวเหมียว เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่
....
....
....
"ได้ยินไหม"
"อื้อ"
"รองอาจารย์ใหญ่ทำอะไรของเขาน่ะ เดินไปเดินมาร้องเหมียว ๆ อย่างนั้น"
"ทำเป็นไม่เห็นไปเถอะน่า แกคงเศร้า อาจารย์ใหญ่เพิ่งตายไปเดือนนึงนะ"
"แต่ปล่อยไปจะดีเรอะ นั่นรองอาจารย์ใหญ่นะ เป็นบ้าขึ้นมาก็ยุ่งสิ"
"ไม่ขนาดนั้นมั้ง ดูไปก่อนละกัน แต่พูดถึงเรื่องบ้าบอ เห็นในหนังสือพิมพ์รึยัง"
"หือ?"
"เรื่องที่มีคนเจอถุงกระสอบที่ปลายน้ำ ข้างในมีแมวสี่ตัวไง"
"แบบนั้นไม่ใช่แค่บ้าบอนะ"
"แล้วก็ที่มีข่าวแมวถูกฟันปางตายหลายตัวด้วย ลือกันว่ามีฆาตกรโรคจิตนักฆ่าแมวอยู่ที่เมืองนี้ จะเป็นใครกันนะ ลือกันว่ามีคนเห็นเงาคนโยนกระสอบลงแม้น้ำจากบนสะพาน แล้วก็มีคนพูดถึงชายที่รวบรวมแมวไปไว้ที่โรงงานนอกเมือง อ้อ มีเรื่องเสียงแปลก ๆ จากวัดบนเขาตอนกลางคืนด้วย อา น่าสงสัย น่าสงสัย มีเรื่องน่าสงสัยเต็มไปหมดเลยยยย"
"...."
"อ้าว ทำไมทำหน้างั้นล่ะ"
"ก็หน้านายมันดูตื่นเต้นมากน่ะสิ เล่าด้วยสีหน้าแบบนั้นมันโรคจิตชัด ๆ"
"ม..ไม่ใช่นะ อ๊ะ เฮ้ โคตะ นั่นจะไปไหนน่ะ จะมืดแล้วนะ"
"คิดจะเปลี่ยนเรื่องเรอะ"
"เปล่านะ อ้าว วิ่งไปไหนแล้ว นั่นเจ้าโคตะ เด็กเจ้าปัญหาของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไง"
"แล้วมันยังไงล่ะ"
"ไม่รู้ว่ามองผิดรึเปล่า แต่..."
"?"
"ชั้นว่าฉันเห็นคัตเตอร์ในมือเจ้าเด็กนั่นนะ"
"!?"
ลงชื่อสมัครเล่นได้ที่นี่เลย รับเพียง 5 คนเท่านั้น
