"ไม่แต่ง" อุมิยังคงปฏิเสธ สองเท้าเดินเข้าเคหะสถานหลังใหม่ใหญ่โตโอ่โถงพร้อมอีกสองสาวที่เดินตาม Chao มา โดยที่เธอไม่บอกเหตุผล
แต่ Chao เข้าใจดีเชียวล่ะว่าเธอดูซึนเดเระปากร้ายก็จริงแต่ใจจริงรักเพื่อนมาก ๆ เพราะหากเธอแต่งงานจะต้องเกิดเสียงนินทาแน่ ไม่ว่าจะข้อหาเปโด หรือข้อหาฮาเร็ม ดังนั้นทางออกที่ดีที่สุดคือเธอจะไม่แต่ง เพื่อเพื่อน ๆ ของเธอที่หมายปอง Chao เช่นกัน
"ใหญ่จัง"
"ฉันถึงกับตกใจจนมือไม้อ่อนเลยล่ะ"
เบื้องหน้าของทั้งสองคือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมอย่างขี้โม้ที่สุดว่าทำไมชีวิตของโจรลักพาตัวถึงมาจบตรงนี้ได้
"สวัสดีจ้ะทุกโคนน" แม่ของมิอุคือเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ที่ได้รับเป็นของขวัญจากเศรษฐีคนหนึ่งที่มาตามจีบเธอ ด้วยความที่แม่รักลูกมากจึงให้ลูกเข้ามาอยู่ด้วย
"จะพาเพื่อนหรือผัวเข้ามาก็ตามใจเพราะแม่ก็กำลังจะมีผัวแหละ ฮิฮิฮิ"
สามัญสำนึกต่ำเตี้ยพอกันแม่ลูก
แล้วชีวิตของ Chao ก็ได้เริ่มต้นขึ้นที่นี่โดยที่เขาต้องทำงานหนักทีเดียวว่าจะรักษาสาว ๆ ของเขาเอาไว้ด้วยวิธีไหนในเมื่อทั้ง 3 คนไม่ยึดติดกับการแต่งงานเลย นั่นอาจหมายความว่า
"ถ้าคุณทำตัวน่าเบื่อฉันจะไปหาผัวใหม่"
"ว้ายย อุมิจังจ๊ะ ทำไมใช้คำพูดไม่สุภาพแบบนั้นล่ะค้าา"
"อืม ฉันไม่เป็นไรหรอก" อย่างมิกะเองก็ดูไม่น่าจะทอดทิ้งผู้ชายคนไหนได้ใช่มั้ย แต่อย่าลืมว่าเธอเคยทิ้งแฟนเก่ามาแล้วนะ พูดไปพลางก็กดลบเมลที่มีคนส่งมาจีบวันละเป็นสิบ ๆ คน
"ดีจังเลยนะ สุดท้ายคุณโรเบิร์ตก็กลับมารับบทโรบินสันต่อ ใจฟูเลย"
- จบ -
