ครึ่งปีต่อมา Saya และ Moe ที่ลอบเข้าไปยังประเทศxxxxxได้ก็เดินทางออกมาและพักอยู่ที่ประเทศหนึ่งไม่ไกลกันนักเนื่องจากทั้งสองมีค่าหัวและถูกประกาศจับจึงลำบากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนั้น
Saya นั่งดูดโอเลี้ยงมองโทรทัศน์เครื่องเล็กในร้านค้าริมถนนแห่งหนึ่งที่มีรายการชกมวย เธอนั่งดูโฆษณาน้ำมันเครื่องไดเกียวไปพลางเหม่อลอยคิดอะไรไปพร้อมกัน หลายต่อหลายเรื่องทีเดียวที่เธอครุ่นคิด
กระทั่ง Moe ถามขึ้นมาว่า Saya ไม่หิวเหรอ ถ้าไม่รีบกินล่ะก็ซุปมิโสะจะเย็นชืดนะ
ซุปมิโสะที่ว่าน่าจะหมายถึงไอ้ถ้วยเล็ก ๆ ข้างจานนี่
"กรี๊ด ไม่นะโมเอะจัง!"
Saya ที่หันมาเห็น Moe กำลังยกถ้วยขึ้นซดก็ร้องห้ามตาเหลือก เธอสอน Moe ถึงวิธีกินอาหารชนิดนี้ที่ถูกต้องพลางร้องถามป้าคนขายว่าไม่มีน้ำซุปเหรอ เพื่อนเธอนึกว่าน้ำจิ้มเป็นน้ำซุปจนจะยกซดแล้วเนี่ย
Saya เห็น Moe สดชื่นขึ้นหลังจากได้ไปพบคุณแม่หลังจากรอมาครึ่งปีกว่าจะหาทางลอบเข้าประเทศไปได้ แต่ก็อยู่นานไม่ได้
ตามข้อมูลที่รู้มา อีกไม่เกิน 2 ปีสงครามจะจบลง เมื่อถึงตอนนั้นรัฐบาลของประเทศxxxxxจะถูกแต่งตั้งใหม่ และมีการเปิดประเทศ เมื่อถึงเวลานั้นค่อยกลับไปก็ยังไม่สาย
แต่ Saya ก็ยังคงมีความคิดที่จะชวนครอบครัวของ Moe ไปอยู่ที่เกาะของเธออยู่ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามในช่วงเวลานี้ Saya จะไม่ทิ้ง Moe ไปไหน เธอชวน Moe ไปเรียนต่อด้วยกันเพราะเห็นว่า Moe เป็นเด็กเรียน การหมดเวลาไปกับการเรียนน่าจะดีกับเธอที่สุดแล้ว
แต่ Saya หัวขี้เลื่อย เธอขอหาอะไรทำแทนจะดีกว่า อืมมม ถ่ายแบบก็ดีนะ
"ซายะจังจะมาดูละครของฉันหรือเปล่า" Moe ถาม Saya ว่าสะดวกไปชมละครที่เธอแสดงไหม ในวันงานโรงเรียนน่ะ
มันทำเอา Saya นึกไปถึงเหตุการณ์บัดซบในวันนั้น
วันพรุ่งนี้ Saya มีถ่ายแบบทั้งวันทั้งคืน และเป็นงานเปิดตัวอะไรอีกหลายอย่าง ซึ่ง Moe ไม่รู้
"ไปอยู่แล้วล่ะค่ะ ซายะน่ะว่างทั้งวันเลย"
FIN
