"โอ้ว ตายจริง ทำไงดีล่ะ" มาดามวิซหันไปถามสหาย "ให้ฉันใช้เจ้านี่มั้ย" หล่อนโบกหุ่นไล่กาหย็อยๆ
ระหว่างรอคำตอบก็หันไปหาไพรวัลย์
"พอใจเธอรึยัง ต้องการอะไรอีกมั้ย" เสียงของมาดามเรียบเฉยราวกับถามถึงลมฟ้าอากาศยาม...ก่อนพายุเข้า
ไพรวัลย์สะบัดดาบชี้มาดาม ตะโกนอย่าเข้ามา
ชิออนเขาไปดูอาการคริสติน
"เธอกลัวความตายไหม...กรรมของเธอมันเด่นชัด บาปของเธอจะต้องถูกลงทัณฑ์ ฉันสามารถเสนอ ทางรอดให้เธอได้ มาทำสัญญากับฉันสิ อยู่ทำงานให้ฉัน100ปีแลกกับการเลื่อนวันพิพากษาสุดท้ายออกไป... เธอจะรับไหม..."
พูดไปงั้นแหละ
ดูว่ามีโอกาศรอดไหม ใช้พรได้สินะ เก็บไว้้ก่อน
คริสตินกระอักเลือด กำลังจะตาย เธอตอบอะไรไม่ได้
Chao ใช้บอลแสงกู้ชีพคริสตีนอย่างด่วน
chao ไม่รีรอ เขาช่วยชีวิตของเด็กสาวชะตาขาดก่อนใคร เธอยังไม่สิ้นใจ บอลแสงจึงเยียวยาเธอได้ทันท่วงที
เสียบอลแสงแห่งความสุข 1 ลูก
ลูลู่ยืนมองคนอื่นช่วย เอ้ยไม่ใช่ ลูลู่กระโดดไปแย่งดาบออกมาจากมือไพรวัลย์ เรียกลี่จูมาช่วยด้วย
"ยัยบ้า ตอนนี้เธอก็กำลังจะฆ่าคนนะ!"
ลี่จูชักมีดขึ้นมาจากใต้กระโปรงแล้ววิ่งเข้าไปปะทะกับดาบของไพรวัลย์เพื่อปลดอาวุธพร้อมกับลูลู่ที่กระโดดไปล็อคหลังจากไพรวัลย์เสียหลัก
เด็กสาวคลุ้มคลั่งพยายามสะบัดแต่ไม่หลุด เธอคำรามอย่างคลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม
เขาหยิบก้อนหินขนาดใหญ่ส่งให้ไพรวัลย์ก่อนที่จะลูบหัวแย่างอ่อนโยน
"ยังไม่ตายแน่ะ ใช้ทุบให้ตายซะสิ หากเธออยากจะฆ่าคนเพิ่ม หากเธออยากเป็นฆาตกรอีกครั้ง"
"แต่ถ้าไม่อยากเป็น ไม่อยากมีความรู้สึกนั้นอีกแล้วก็ห้ามเลือดคริสตันแล้วเรียกรถ รพ. เถอะ ทุกคนพร้อมที่จะให้อภัยเธอ"
เขาเสนอทางเลือกให้ไพรวัลย์
ไพรวัลย์ไม่อาจทุบซ้ำได้ เพราะเหยื่อของเธอฟื้นแล้ว และอยู่ในอ้อมกอดของปู่ ซ้ำตัวเธอยังถูกลูลู่กล้ามล็อคเอาไว้
"ทั้งที่ฉันพยายามทำดีกับเธอ กับพวกเธอ ฉันแค่อยากจะมีเพื่อนเท่านั้นเอง แต่พวกเธอไม่เคยสนใจฉันเลย พวกเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเลย" ไพรวัลย์ดิ้นไม่หลุดก็ร้องไห้ระบายความในใจ
ในช่วงเวลานั้นที่ทุกคนพบกับความทรงจำของไพรวัลย์ตั้งแต่เด็ก
ความทรงจำที่ถูกเพื่อนๆ ในชั้นเรียนอนุบาลแกล้งสารพัดจนเธอฝังใจ
เมื่อขึ้นประถม ไพรวัลย์ไม่กล้าที่จะเปิดใจคุยกับใคร เธอกลัวจะเกิดเหตุการณ์เหมือนในอดีต หลายครั้งที่เธอแอบเฝ้ามองคนนั้นคนนี้ ทำตัวเป็นเงาจางในห้องเรียน
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เธอเริ่มคุยกับตัวเอง...
"ไม่เห็นต้องง้อใครเลย เธอยังมีฉันนะ"
"เธอจะเป็นเพื่อนฉันใช่มั้ย จะไม่แกล้งฉันใช่มั้ย"
"ฉันจะอยู่กับเธอเอง ฉันจะปกป้องเธอเอง"
"คุณแม่ด้วยนะ ฉันรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลย"
"ได้สิ ใครที่คิดร้ายกับเธอและคุณแม่ ฉันจะกำจัดให้เอง"
"เธอชื่ออะไรเหรอ"
"ไพรวัลย์"
"เหรอ ชื่อเหมือนกันเลย"
ไพรวัลย์กลายเป็นคนสองบุคลิก บุคลิกหนึ่งเป็นเด็กเรียบร้อย ขี้กลัว และช่างฝัน เธอแอบชอบรุ่นพี่ adriano ที่ใจดีกับเธอเสมอๆ
และอีกบุคลิกที่จะปรากฎเมื่อเธอต้องการป้องกันตัว หรือแก้แค้นคนที่ทำร้ายเธอ
เกิดอะไรขึ้นกับ mike กันนะ จากการสอบปากคำ เขาวิ่งไปลงเรือแล้วพายออกไปจนเรือล่มจมน้ำตาย
"เหวอ โนโซมิ ผีโนโซมิ" นั่นคือสิ่งที่เขาตะโกนออกมาก่อนจะวิ่งลงเรือไป
mike ตกอยู่ในความกลัวและหวาดผวามาตลอดจากเหตุการณ์ไฟไหม้นั้น เพราะไพรวัลย์ได้ปลอมเป็นผีไปหลอกเขาทุกคืนๆ
จนวันเกิดเหตุ mike วิ่งหนีไพรวัลย์เข้าไปในสวนสาธารณะ แต่โชคร้ายที่เขาไปเจอโนโซมิเข้า
เขาหนีตายไปลงเรือ ทว่ามันกลับเป็นที่ตายของเขา เพราะเขาลนลานทำเรือจม ซ้ำยังว่ายน้ำไม่เป็น
miyo ก็เช่นกัน เธอหลอนเพราะถูกไพรวัลย์ปลอมเป็นผีไปหลอก ซ้ำยังจัดฉากให้เธอได้ยินอีกว่าไพรวัลย์ได้เจอผีโนโซมิไล่ฆ่า
วันที่ miyo ไปโรงเรียนวันนั้น เธอวิ่งหนีโนโซมิไปจนถึงหัวมุมถนนและเจอไพรวัลย์ที่กำลังจะไปโรงเรียน เธอบอกว่าจะมอบตัวกับตำรวจ
มีดด้ามหนึ่งเสียบเธอทันที ซ้ำแล้วซ้ำอีก จากนั้นก็ลากลงไปในท่อระบายน้ำใกล้ๆ ทิ้งลงไปในทางน้ำ
ระหว่างที่ไพรวัลย์กำลังจะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเธอพบกับ kenko
kenko คิดพิเรนขึ้นมาจึงลากเธอเข้าไปในตรอกหวังย่ำยีอีก แต่ครั้งนี้ไพรวัลย์กัดเขา และชักมีดออกมา
"ฉันเพิ่งเชือดยัย miyo ไป ต่อไปก็แกละกัน" ไพรวัลย์ฉีกยิ้ม
kenko เห็นมีดก็ไม่สู้ด้วย วิ่งหนีออกมา และไปตัดหน้ารถเข้า ไพรวัลย์ตกใจวิ่งหนีกลับเข้าไปนั่งสั่นอยู่ในตรอก แต่เธอก็เหลือบไปเห็นโพรงที่ลอดได้จึงรีบลอดหนีไป
ไพรวัลย์ตัวเล็กจึงลอดช่องนั้นได้ ไม่มีใครสงสัยเลยว่าคนร้ายจะลอดช่องนี้หนีไป เพราะเมื่อลอดผ่านไปช่องนั้นก็พังลงมากลบรู
thomas แท้จริงแล้วอ่อนไหวและขี้ขลาดกว่าที่ใครจะคาดคิด ไพรวัลย์ไม่ได้ทำอะไรเขาเลย
เขาล็อคห้อง นั่งตัวสั่น และหลอนไปเองจนลุกลี้ลุกลนล้มทับมีด
ความจริงแล้วยังมี nicky อีกคนที่ร่วมกับพวกที่ตายไปรุมย่ำยีเธอเมื่อตอนป.6 แต่เธอไม่มีโอกาสจะฆ่าเขา
ตรงนี้เป็นบทเฉลย ใครอยากถามอะไรก็ได้ใน 1 โพส แต่ทำได้แค่ถาม
และเล่นไปพร้อม turn 5 ได้
