“ไอ้ฉากจบเวรตะไลนี่มันอะไรกัน”
มฤตนัยกล่าวขึ้นมาคำแรก
ทั้งพวกมาสเตอร์ เซอร์วานท์ และมดปลวกนั่น ทุกคนต่อสู้และเข่นฆ่ากันเพื่อความปรารถนาของตน เชื่อมั่นว่าจอกจะทำให้สิ่งที่ตนเองต้องการเป็นไปได้
ใช่ เขาพ่ายแพ้หมดรูป เขาโกรธไอ้พวกทีมมิตรภาพจอมปลอมที่จู่ๆก็รวมหัวมารุมกระทืบไรเดอร์ตายอย่างบัดซบ เขาเจ็บใจที่เอื้อมมือไปไม่ถึงความแข็งแกร่งที่ตนเองใฝ่หา ทั้งเสียใจที่นำจอกมาให้คุณหนูที่เขารักยิ่งไม่ได้
แต่ว่าพอเห็นแบบนี้แล้ว.. มฤตนัยก็รู้สึกตัวว่าจริงๆแล้วความรู้สึกทั้งหมดที่อัดอั้นมาตลอดนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี
รางวัลของผู้ชนะ สงครามจอกศักดิ์สิทธิ์ที่มีรางวัลอันแสนล้ำค่า
ที่แท้ก็เป็นเพียงละครปาหี่ของจอมเวทที่ล้อเล่นกับความปรารถนาของผู้คน
เขากำหมัดแน่น นึกอยากต่อยรูเลอร์สักหมัดแต่ก็ยั้งมือไว้ เพราะรู้ดีว่าการเอาชีวิตที่ผู้เป็นนายมอบให้ไปเสี่ยงกับหนึ่งหมัดนั้นไม่คุ้มเสีย อย่างน้อยก็โชคดีที่ไม่ได้มอบอาคมบัญชาให้ ไม่งั้นคงแย่กว่านี้
หันขวับไปหามาสเตอร์ของยัยแลนเซอร์ แล้วตอบรับคำชวนเพื่อไม่ให้การมาอยุธยาครั้งนี้สูญเปล่า เขาจำได้ว่าชายคนนั้นชอบโรตีสายไหม
“เอาสิ ฉันจะซื้อของฝากไปให้คุณหนูพอดี”
