"จงมีชีวิตอยู่ต่อไป มารีย์ จงมีชีวิตต่อไป .."
เสียงชายแก่คนหนึ่งดังขึ้นมาภายในหัวของ Mary ก่อนที่จะมีเสียงหญิงสาว เด็กหนุ่มและอีกมากมายดังตามขึ้นมาด้วยประโยคเดิม ๆ เหมือนที่เธอเคยได้ยินเฉกเช่นทุกวัน
จะมีสักวันไหมนะ ที่เสียงของครอบครัวและคนที่เธอรักจะหายไปจากภายในหัวของเธอเสียที 'ทำไมกันนะ พวกคุณถึงไม่มารับและพาฉันไปอยู่ด้วยสักที คุณพ่อ คุณแม่ โยเซฟ..'
"صلاح الدين الأيوبي - رحمه الله."
"นามของเราคือ เศาะลาฮุดดีน อัล อัยยูบีย์ มีชื่อเต็มว่า เศาะลาฮุดดีน ยูซุฟ อิบน์ อัยยูบ"
"บางครั้งก็ถูกเรียกว่า อัลมาลิก อัลนาศิร เศาะลาฮุดดีน ยูซุฟ"
"ท่านจะเรียกขานเราอย่างไรก็ได้ เช่นที่กษัตริย์ริสาเรียกเราว่า ซาลาดิน"
"...."
เป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้วที่ Alice และครอบครัวของ Mary มาพักที่กระท่อมน้อยริมป่านี้ซึ่งเป็นที่พำนักแห่งสุดท้ายของสุลต่านผู้ยิ่งใหญ่ ในแต่ละวัน Saladin ก็จะบอกว่าเธอป่วยและจะอยู่ได้อีกไม่นาน บางครั้งก็จะแนะนำตัวเองอย่างที่เห็น เมื่อมีเวลาก็จะไปนั่งรดน้ำหรือพรวนดินให้แปลงผัก หรือไม่ก็สอนหนังสือให้ Scarletta บ้างก็ทำอาหารกับ Lilly
Alice ไม่เข้าใจ Saladin มากเท่าไรนัก พอๆกับที่เธอไม่ค่อยเข้าใจ Mary เลยจนกระทั่งวันนั้น
ข้าไม่ได้ต่อสู้เพื่อก้อนหินดินทรายและผืนแผ่นดินที่ไม่มีความหมาย
"ข้ากับเจ้าก็ทำในสิ่งเดียวกัน เพียงแค่พระเจ้าไม่ยุติธรรม"
ความเป็นเอกภาพไม่มีวันถือกำเนิดท่ามกลางเหล่าผู้ที่ช่วยกันก่อร่างสร้างฐาน พวกเขาจะเห็นต่างกัน สันติสุขที่โหยหาจะไม่มีวันมาถึง
พวกเขาร่วมมือกันในยามศึก แต่เมื่อสงครามสิ้นสุดพวกเขาจะต่อสู้กันเองเพื่อรักษาอำนาจไว้
ประชาชน? พวกเขาเคยมีอำนาจซะที่ไหน มีแต่คิดหลอกตัวเองไปวันๆ พวกเขาไม่ต้องการอำนาจ
ความรับผิดชอบมันใหญ่หลวงเกินจะแบกรับ พวกเขายอมก้มหัวศิโรราบอย่างง่ายดายเวลามีใครลุกขึ้นมาทำตัวเป็นผู้นำ
พวกเขาอยากถูกออกคำสั่ง โหยหาเลยก็ว่าได้ และข้ากำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง
Mary ต้องการสร้างอาณาจักรที่ทุกคนจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขในโลกที่ได้รับการปกป้อง ในโลกของ Mary ที่ทุกคนควรจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
โลกที่ Mary ต้องการ โลกที่ Mary และ Mary ที่สุด
"เราสร้างโรงเรียน ห้องสมุด สวนสาธารณะ สถานพยาบาล และเมืองที่ปลอดภัย"
"แต่เราเสียใจที่เราบันดาลอายุขัยให้ตนเองไม่ได้ เรื่องราวและสิ่งที่เราสร้างจะไม่ยืนยาวไปกว่าช่วงชีวิตของเรา"
Saladin ไม่เคยคิดหวังจะสร้างดินแดนแห่งเอกภาพหรือความสุขสมบูรณ์อะไรเพราะเธอเข้าใจดีถึงอายุขัยของตนที่แสนสั้น
เธอเพียงสร้างสรรค์สิ่งต่างๆให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อเป็นรากฐานที่สำคัญให้กับ Aybak ผู้นำคนใหม่ที่ตั้งใจจะรวบรวมดินแดนและสร้างอาณาจักรมุสลิม
"ฝ่าบาทและอัยบัคก็เหมือนกัน ต่างกันเพียงแค่ความสำเร็จ" Alice พูดขึ้นมา "พระเจ้าช่างเลือกที่รักมักที่ชัง"
"หากพระเจ้าไม่รักเธอ เธอคงทำสิ่งที่เธอทำมาตลอดไม่ได้" Saladin ตอบ
"ท่านเชื่ออย่างนั้น.. หรือว่า ท่านอยากให้ใครอื่นเชื่ออย่างที่ท่านอยากให้เชื่อกันล่ะ" Alice ค่อนขอด
"ท่านพร่ำพูดถึงแต่พระเจ้าในขณะที่ท่านเองไม่ได้เชื่อในพระเจ้า"
Alice แบมือทั้งสองของตนแล้วมองมันพลางนึกถึงวันนั้น เธอต้องเลือกและทำในสิ่งที่ฝืนใจเป็นอย่างยิ่ง เพื่อรักษาครอบครัว และหลายสิ่งหลายอย่างของ Mary แม้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะสูญสลายไปรวมถึงอาณาจักรที่ Mary สร้างมันขึ้นมา มันสูญสลายไปทั้งหมดในวันนั้น ไม่มี Kolossi อีกแล้ว
"อาณาจักรนั้นยังอยู่ตรงนี้" Saladin โน้มตัวไปใกล้แล้วชึ้ไปที่หน้าผากของ Alice
"และตรงนี้" ก่อนจะชี้ไปที่อกของ Alice
อาณาจักรแห่งนั้นไม่มีวันเสื่อมสลายEnd
