-
(http://i.imgur.com/ZfCPv2w.png)
Pupil "Story Threader" Wordweaver
Lawful Neutral
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
Pupil
- Scribe -
Level 2 (0/7)
MP 1/2 | Cleric Rank-2Physical 2
-------------------- | Sense 2
-------------------- | Lore 3
-------------------- | Mind 2
-------------------- |
อุปกรณ์สวมใส่
⚔[Staff] พลองไม้ยาว (Physical : Blunt)
♦[Body] เสื้อคลุมยาว
♦[Leg] กางเกงผ้าฝ้าย
|
Skills♟Commoner
Lesser ♾Linguistics
Lesser ♾Cryptography
SpellsCleric of Raciel
Boon เมื่ออ่านถ้อยคำ รหัส หรือตำราใด ๆ มีโอกาสที่จะสามารถซึมซับและได้รับข้อมูลเกี่ยวกับชิ้นงานนั้น ๆ มากกว่าคนทั่วไป
Level 1
✦Seeing Eyes : รับรู้ถึงสิ่งผิดปรกติหรือแปลกประหลาดของเป้าหมาย ให้ข้อมูลเล็กน้อยเท่านั้น
✦Detect Thoughts : อ่านความคิดระดับผิวเผินของเป้าหมายที่มีระดับต่ำกว่าหรือเท่ากับตน
✦Comprehend Languages : สามารถรับรู้และสื่อสารได้ทุกภาษาชั่วคราว
Inventory⚒ถุงผ้า(เล็ก)
101 ◎
⚒ กระเป๋าสะพายหนังสัตว์(กลาง)
6 ✤ห่อเสบียง (เนื้อแห้ง/หัวหอม/ขนมปังกรอบ)
❖ปากกาขนนก
❖หลอดหมึก(เล็ก)
⚒ถุงน้ำ
⚒พลั่ว
⚒ถุงนอนบุ(ฝ้าย)
⚒สัญลักษณ์แห่งราซิเอล(ไม้)
⚒กระบอกกระดาษ(ไผ่)
10 ❖กระดาษ
-
พูพิลศึกษาเรื่องราวของมิเดียเนียมาได้สักพักแล้วระหว่างที่กำลังทำงานให้กับหอสมุดวิหารของราซิเอลในเมืองหนึ่ง วันหนึ่งเขาก็เกิดไอเดียขึ้นมาว่าเขาจะเดินทางไปที่นั่นให้ได้
ว่าแต่ เขาจะไปที่นั่นเพราะอะไรกันนะ?
- เขาศึกษาเรื่องศาสตร์ลึกลับมานาน ได้ข่าวว่าที่นั่นมีศาสตร์ลึกลับที่ยังไม่ถูกค้นพบ
- เรื่องราวของผู้กล้าและอสูรกายดึงดูดเขามากที่สุด
- เรื่องราวของการกำเนิดโลกใหม่และล่มสลายของโลกเก่า ตำนานสงครามของเทพเจ้าต่าง ๆ
- ชื่อเสียง เงินทอง และลาภยศต่าง ๆ
- เรื่องราวของอารยธรรมโบราณที่จมอยู่ใต้พื้นพิภพ
- ไม่รู้เหมือนกัน เขาแค่อยากจะหนีจากชีวิตที่น่าเบื่อนี่
- ไม่รู้เหมือนกัน บางทีอาจจะเป้นสวรรค์ลิขิตก็ได้
-
- เรื่องราวของผู้กล้าและอสูรกายดึงดูดเขามากที่สุด
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"ผมกำลังตามหาตำนานแยมผู้ฆ่ายักษ์ลูก้าตัวเหม็นโฉ่ ^-^"
-
แน่นอนว่าเมื่อเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกกับหลวงพ่อที่ดูแลเขาอยู่ย่อมถูกห้ามและยิงตกอย่างไม่มีข้อสงสัย ใครจะยอมให้เด็กเปี๊ยกอย่างเขาเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวกันล่ะ? แต่เขาก็ไม่ยอมถอยง่าย ๆ หรอก เขาจึง..
- พยายามเกลี้ยกล่อมหลวงพ่อให้ออกเดินทางให้ได้
- ย้อนหลวงพ่อด้วยวรรคคำสอน "มีเพียงผู้ค้นหาความจริงเท่านั้นที่จะพบมัน"
- ไม่ยอมหรอก เขาเถียงกับหลวงพ่ออย่างรุนแรง
- ทำเนียนเหมือนจ๋อย ๆ ไป แต่ก็แอบหนีออกมาจนได้
- ไม่สนคำพูดของหลวงพ่อหรอก เขาวิ่งปึงปังกลับไปที่ห้องแล้วเก็บของออกเดินทางทันที
- อื่น ๆ
-
พยายามเกลี้ยกล่อม...
ทำสายตาวิงวอน ใสซื่อ ไร้เดียงสา O:-) และบอกว่า
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"ทุกเรื่องเล่าตัวละครต้องออกเดินทางเพื่อจะไปถึงเป้าหมายนะขอรับ เรื่องราวของกระผมก็เช่นกัน กระผมอยากเป็นผู้ถักทอรวบรวมและร้อยเรียงเรื่องเล่าขานต่าง ๆ เข้าด้วยกัน หลวงพ่อโปรดเมตตาเถิดขอรับ :P" กราบ
-
หลวงพ่อเห็นในความตั้งใจของเขา แต่ก็ยังมีท่าทีเป็นห่วงอยู่ดี หลวงพ่อจึงฝากให้พูพิลไปกับพ่อค้าคนหนึ่งที่เขารู้จัก และกำชับไม่ให้พูพิลเดินทางคนเดียว แต่การเดินทางกับพ่อค้าคนนี้กว่าจะถึงที่หมายคงต้องใช้เวลาเกือบ 2 เดือน เพราะเขาจะต้องคอยขายของในเมือง และเดินทางด้วยกันไปนาน ๆ พูพิลก็เริ่มเหม็นเบื่อพ่อค้าคนนี้ตะหงิด ๆ
เวลาผ่านไปเกือบ 3 สัปดาห์ เขากางแผนที่ออกขณะอยู่ข้างแค้มป์ไฟ จากจุดนี้ถ้าเขาตรงไปเลย ไม่ได้อ้อมเหมือนกับพ่อค้าเขาจะไปถึงภายใน 2 วัน เที่ยบกับ 1 เดือนกว่าที่ต้องทนอยู่ต่อไป
เขาจึง..
- บอกลาพ่อค้าคนนั้นและตัดสินใจออกเดินทางด้วยตนเอง
- แอบหนีออกมาตอนที่พ่อค้ากำลังหลับ
- ทนต่อไปตามคำกำชับของหลวงพ่อ
- อื่น ๆ
-
อื่น ๆ
ชวนให้พ่อค้าเล่าเรื่องราวการเดินทางไปค้าขายที่ต่างๆ ให้ฟังระหว่างทาง จะได้ไม่เบื่อ
"ขอเป็นเรื่องตื่นเต้น มหัศจรรย์เหลือเชื่อนะฮะ อย่างตำนานยักษ์ใต้สะพานชื่อลูก้ากับผู้กล้าแยมน้อยหมวกแดง :-["
-
เขาเดินทางกับพ่อค้าคนนั้นต่อไป แม้ทั้งคู่จะผลัดกันเล่าเรื่องราวกันไปมาแต่ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาพวกเขาก็เริ่มเบื่อกันเองอยู่ดี แต่พูพิลก็ทนมาได้ จนกระทั่งเขามาถึงเมืองฟาร์เอาท์ หลังจากบอกลากับพ่อค้าคนนั้น เขาก็จะได้เริ่มเดินทางเสียที
Backstory End.
Lawful Neutral with Good Tendencies
รอเริ่มเกมต่อไป
-
พูพิลวิ่งจู๊ดมาถึงหอสมุด
(http://i.imgur.com/NSGCLGh.jpg)
เป็นไปตามคาด หอสมุดแห่งนี้เป็นสาขาหนึ่งของวิหารแห่งราซิเอล เทพีที่เขาเองก็นับถืออยู่ บรรยาการศของหนังสือเก่า ๆ และการจัดเรียงเป้นระเบียบทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเหมือนอยู่กับบ้าน บรรณรักษ์ผู้คุมที่นี่เมื่อเห็นเขาและจี้ที่ห้อยอยู่ที่คอก็รับรู้ได้ถึงผู้ร่วมอุดมการณ์แห่งเทวาทันที
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ยินดีต้อนรับ ขอให้ปัญญานำทางของท่าน สหายผุ้แสวงหาความรู้" เขาทักทาย "ไม่ทราบว่าท่านกำลังตามหาอะไรหรือเปล่า? มีอะไรให้ช่วยหรือไม่?"
-
กระผมเป็นนักบวชแห่งราชิเอล พูพิลคำนับแล้วหยิบตราสัญลักษณ์ให้ดูอีกรอบ
ท่านบรรนารักษ์พอจะมีตำนานของเผ่าก๊อบลินบ้างไหมฮะ ผมสนใจศึกษาเรื่องของพวกมัน ผมอยากพูดภาษาก๊อบลินได้ ผมจะเป็นฑูตของเหล่าก๊อบลิน
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ฮึ่ม... พวกกอบลินไม่มีภาษาเขียนน่ะท่าน แต่ว่าถ้าภาษาพูดของพวกมันดูเหมือนจะพอมีคนศึกษาอยู่บ้าง แต่อาจจะไม่ได้ลงละเอียดนักหรอกนะ พวกมันไม่ได้มีน้ำใจพอให้เผ่าอื่น ๆ เข้าไปมีวิถีชีวิตร่วมกับพวกมันเสียด้วย" เขาว่า ก่อนจะนำทางไปที่ชั้นหนังสือหนึ่ง ก่อนจะหยิบสมุดโน้ตเล็ก ๆ เล่มสีน้ำตาลออกมา บนหน้าปกเขียนว่า "วิถีแห่งก๊อบ การศึกษาวัฒนธรรมของด็อบลิน โดย แมดริก เฮซ (ไม่สำเร็จ)"
-
"ถ้าผมอ่านมัน ประสบการณ์ผมจะเพิ่มขึันมั้ยฮะ" พูพิลถามอย่างซื่อ ๆ -- สำหรับบรรณารักษ์แห่งราชิเอลแล้ว เขาคิดว่าการศึกษาคงให้ประสบการณ์มากกว่าการไปตบมอนสเตอร์แน่ แต่จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือเปล่า
"ผมอยากแข็งแกร่งขึ้นในวิถีของเทพีราชิเอล ผมควรทำอย่างไรดีฮะ มาช่วยงานบรรณารักษ์กับคุณกระต่ายได้ไหม"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "แน่นอน เส้นทางแห่งปัญญาของพวกเราคืองานประพันธ์ แต่ท่านคงจะไม่เก่งขึ้นในวันสองวันหรอกนะถ้าอ่านแค่หนังสือ การเอาความรู้ไปประยุกต์ใช้กับสถานการณ์ก็สำคัญเช่นกัน"
-
"ถ้าอย่างนั้น ผมจะลองศึกษาภาษาก๊อบลินดู ขอบคุณมากฮะ" :-[
พูพิลหยิบหนังสือแล้วมองหาที่สงบนั่ง พลางมองสำรวจสถานที่แห่งนี้ว่ามีลักษณะอย่างไร ก่อนลงมืออ่าน
-
ในหอสมุดค่อนข้างเงียบสงบ มีพวกนักเวทย์เดินวนไปวนมาอยู่บางตา บางคนก็มาแอบหลับอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ บางคนก็นั่งอ่านกองพะเนินของตำราต่าง ๆ อยู่ที่มุม เขาหามุมสงบนั่งอ่านหนังสือชื่อประหลาดเล่มนั้น
กอบลินเป็นเผ่าพันธุ์กึ่งมนุษย์ที่พบเห็นได้แทบจะทั่วทวีป พวกมันสืบพันธุ์และเติบโตโดยใช้พลังงานมาน่าน้อยกว่ามอนสเตอร์อื่น ๆ แต่นั่นก็ทำให้พวกมันอ่อนแอเอามาก ๆ เช่นกัน กอบลินมีญาติห่าง ๆ อยู่หลายสาย ทั้งหมดล้วนเป็นกึ่งมนุษย์ ที่เห็นชัดเจนที่สุดคือฮอบกอบลินและออร์ค พวกมันมีวัฒนธรรมของตนเอง เสพติดความรุนแรงและบูชาเทพเจ้าที่ชื่อว่าก๊อบล็อค เทพแห่งความวุ่นวายและการทำลายล้าง ไม่มีใครยืนยันชัดเจนได้ว่าเป็นเทพที่มีตัวตนและส่งผลทางปาฏิหารย์จริง ๆ หรือเป็นเทพที่พวกมันโมเมขึ้นมาเองเพราะเห็นว่าเผ่าอื่น ๆ บูชาเทพกัน
เขาอ่านไปสองบทแรกก็เริ่มท้องร้อง เขาเพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้กินอะไรจริง ๆ จัง ๆ มาตั้งแต่เริ่มออกเดินทางมาที่นี่ และทั้งวันนี้ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
-
แกะขนมปังกรอบกิน และอ่านต่อ เวลาเจอสัญลักษณ์หรือคำยาก ๆ ก็ใช้พาสซิพถอดรหัส
-
เขาแกะห่อเสบียงทานไประหว่างอ่านบทที่เกี่ยวกับภาษาก็อบลิน เนื่องจากพวกมันไม่มีภาษาเขียนและงานเขียนนี้ก็ไม่ได้ลงรหัสอะไรมากมาย การเรียนรู้ของเขาจึงค่อนข้างง่ายและใช้หลักภาษาศาสตร์อย่างเดียว เขาเรียนรู้คำศัพท์ง่าย ๆ จากงานเขียนนี้ ภาษาของพวกกอบลินไม่ซับซ้อนก็จริงแต่เวลาเอามาเขียนคำออกเสียงให้ตรงกับภาษากลางแล้วเหมือนเป็นการสุ่ม ๆ เอาอักษรมาต่อ ๆ กันยังไงก็ไม่รู้ บางคำก็ดูหน้าตาคล้าย ๆ กัน และต่างกันแค่ไม่กี่ตัว เขาอาจจะต้องได้ยินมันจริง ๆ ถึงจะเริ่มรู้ว่ามันออกเสียงยังไงกันแน่ แต่เขาก็จำศัพท์ขึ้นมาได้หลายคำ อาจจะพอสื่อสารได้แบบง่าย ๆ
เริ่มถึงเวลาโพล้เพล้ แสงไฟจากข้างนอกที่เข้ามาในหน้าต่างเริ่มหม่น ๆ ลง จะว่าไปเขายังไม่มีที่พักเลยตั้งแต่เดินทางมานี่
-
ไปถามบรรณารักษ์ว่าในฐานะสาวกของราชิเอล ขอพักที่ห้องสมุดได้ไหม ถือว่าเฝ้ายามให้ด้วยเลย
และทำความรู้จักเขามากขึ้น ถามชื่อ อายุ ที่พัก ครอบครัว หน้าที่การงาน ทำมานานเท่าไหร่ เพราะอะไร
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ฮึ่ม..." เขาครุ่นคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง ผงกศีรษะเล็กน้อย "ได้สิผู้แสวงหา ผมคิดว่าการที่จะมีคนมาช่วยงานในหอสมุดบ้างก็น่าจะดี เพราะนี่ก็สามสี่ปีแล้วที่ปราชญ์คนก่อนเสียไปและผมต้องมาดูแลที่นี่แทนเขา"
"ผมชื่อเวสตัน ฟลอยด์ ปีนี้ก็ 34 ได้แล้วมั้ง บางทีอยู่ในที่แบบนี้นาน ๆ ก็ลืมวันลืมคืนได้เหมือนกัน" เขาแนะนำตัว
-
พูพิลแอบอ่านใจว่าเขาคิดอะไร ขณะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
"เยยยยยย้ ขอบคุณมากฮะ แล้วจะผมเริ่มที่อะไรดีฮะ :-[" เด็กชายตื่นเต้นมาก มองซ้ายมองขวาอย่างอยู่ไม่สุขเลยทีเดียว
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "หลัก ๆ ก็พวกจัดการเก็บหนังสือที่ผู้คนเอามาคืนหรือไม่ก็งานระเบียนทั่วไปนั่นล่ะครับ" เขาตอบพูพิล "ไปเก็บของในห้องพักก่อนก็น่าจะดีนะ"
เขาว่าและเดินนำพูพิลไปที่หลังหอสมุด มีห้องเล็ก ๆ สองสามห้อง ส่วนมากไว้เก็บของ เขาพาพูพิลมาที่ห้องว่าง ๆ ห้องหนึ่ง รอบ ๆ รายรอบไปด้วยหินอิฐและไม้ มีหน้าต่างมองออกไปเห็นสวนหย่อมข้าง ๆ ห้องสมุด และท้องถนน ภายในห้องมีแค่โต๊ะและเก้าอี้อย่างเดียว
"ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าจะให้ช่างมาต่อเตียงหรือจะต้องเอาอะไรมาไว้ไหมนะ ผมมีตะเกียงเก่า ๆ อยู่ในห้องเก็บของ" เขาว่า พลางปัด ๆ ฝุ่นบนโจ๊ะด้วยมือเปล่า "ฮึ่ม... อาจจะต้องทำความสะอาดด้วยแฮะ.."
-
พูพิลเอ่ยขอบคุณเวสตัน "ขอบคุณมากฮะ ผมคิดว่าจะจัดการทำความสะอาดพรุ่งนี้เช้า เวลานี้ผมต้องออกไปหาซื้อถุงนอนก่อน คุณรู้ไหมฮะว่าไปซื้อได้ที่ไหน"
พอได้รับคำตอบก็ขอบคุณและวิ่งไปทันที
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ถุงนอนน่าจะมีอยู่ในร้านพวกอุปกรณ์นักเดินทางนะ? หรือไม่ก็ตลาดอาจจะมีที่ถูกกว่า" เขาตอบ "ระหว่างออกไปเดี๋ยวผมหาตะเกียงมาให้แล้วกัน มันอยู่ในห้องเก็บของ ไม่รู้เอาไปทิงไว้ตรงไหน"
-
ไปร้านอุปกรณ์นักเดินทาง ตรวจดูสินค้าและราคา พร้อมกับต่อรองแบบคนกันเอง (Peasant)
-
(ร้านขายของในเมืองออกแนว Commoner มากกว่านะ)
ร้านขายอุปกรณ์อยู่ไม่ไกลจากหอสมุดเท่าไหร่นัก เดินไปไม่ถึง 10 นาทีก็ถึง เมื่อเข้าไปเขาก็พบว่าบนโต๊ะมีสินค้าวางเอาไว้ประปราย ผู้คนบางตากำลังเดินผละจากโต๊ะตัวนั้นไปที่โต๊ะอีกตัว ไปที่โต๊ะอีกตัวและอีกตัว เจ้าของร้านกำลังนั่งหาว บ่งบอกถึงความอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเข้าไปถามเขาก็ชี้ให้ดูบนชั้นเป็นเชิงบอกให้เขาไปเลือกมาดูก่อน ส่วนมากที่เขาดูจะเป็นอุปกรณ์ ไม่ก็ของใช้จิปาถะเสียเป็นส่วนใหญ่
สินค้า5 ◎ : ⚒ผ้าห่ม(ฝ้าย)
2 ◎ : ⚒ถุงนอน(ป่าน)
9 ◎ : ⚒ถุงนอนบุ(ฝ้าย)
5 ◎ : ⚒กระสอบป่าน
1 ◎ : ⚒ถุงผ้า(เล็ก)
5 ◎ : ⚒ถุงผ้า(กลาง)
2 ◎ : ⚒หินลับมีด
8 ◎ : ⚒หินเหล็กไฟ
10 ◎ : ⚒เคียว
10 ◎ : ⚒ค้อน
15 ◎ : ⚒จอบ
15 ◎ : ⚒พลั่ว
20 ◎ : ⚒กรรไกร
20 ◎ : ⚒อีเตอร์
20 ◎ : ⚒ขวานตัดไม้
25 ◎ : ⚒เลื่อยมือ
30 ◎ : ⚒ตะเกียง
3 ◎ : ⚒เข็มเย็บผ้า
5 ◎ : ⚒เขียงไม้
7 ◎ : ⚒ทัพพี
10 ◎ : ⚒มีดทำครัว
15 ◎ : ⚒หม้อสนาม
16 ◎ : ⚒ครกบดยา
20 ◎ : ⚒ชุดตราชั่ง
35 ◎ : ⚒หม้อแกง
40 ◎ : ⚒ชุดอุปกรณ์โจร
48 ◎ : ⚒กระทะเหล็ก
50 ◎ : ⚒ชุดงานช่างฝีมือ
1 ◎ : ✱น้ำมันตะเกียง(หลอด)
5 ◎ : ✱ก้านพลุ(จุดไฟ)
1 ◎ : 2x ❖ไม้ฟืน
1 ◎ : 2x ❖ตะขอเบ็ด
1 ◎ : 5x ✱คบไฟ
1 ◎ : 3x ✱เทียน
1 ◎ : ⚒หลอดแก้ว(เล็ก)
3 ◎ : ⚒ขวดแก้ว(กลาง)
5 ◎ : ❖กาว(ขวด)
5 ◎ : ⚒คันเบ็ดไผ่
8 ◎ : ❖ม้วนด้าย(50 เมตร)
10 ◎ : ❖ตะขอสี่แฉก
10 ◎ : ❖ไม้พลอง(3 เมตร)
10 ◎ : ❖เชือกป่าน(20 เมตร)
15 ◎ : ♛กระดิ่งทองแดง
15 ◎ : ✱ตะปูเรือใบ(ถุง)
25 ◎ : ⚒หีบไม้(เล็ก)
-
9 ◎ : ⚒ถุงนอนบุ(ฝ้าย)
แล้วเดินไปร้านขายอาหารซื้อห่อเสบียงแพคต่อ
-
มีร้านที่ขายอาหารและของกินจริง ๆ จัง ๆ อยู่ในโซนของสมาคมพ่อค้า ดูท่าทางจะเป้นสินค้าที่เกษตรกรแถบนี้ ปลูก ผลิต และแปรรูปด้วยตนเอง พ่อค้าบอกว่าถ้าต้องการของอะไรแล้วหาไม่เจอให้ถามเอาได้ บางครั้งมันมีที่หน้าร้านไม่พอจัดของจากโกดัง
สินค้า2 ◎ : ✤ห่อเสบียง (เนื้อแห้ง/หัวหอม/ขนมปังกรอบ)
4 ◎ : ✤ห่อเสบียง (ปลาแดดเดียว/ข่าฝาน/มันฝรั่ง)
1 ◎ : ✤ขนมปังแถว
1 ◎ : ✤กะหล่ำปลี (มัด)
1 ◎ : ✤ผักกาด (มัด)
1 ◎ : ✤หัวไชเท้า (มัด)
1 ◎ : ✤แครอท (มัด)
1 ◎ : ✤บล๊อคโคลี่ (มัด)
1 ◎ : ✤หน่อไม้ฝรั่ง (มัด)
1 ◎ : ✤ปลาแดดเดียว
1 ◎ : ✤ปลารมควัน
2 ◎ : ✤เนย(ห่อ)
3 ◎ : ✤เนื้อแห้ง (1 ขีด)
3 ◎ : ✤ข้าวโพด(ถุง)
4 ◎ : ✤แป้งข้าวโพด(ถุง)
4 ◎ : ✤นมสด(ขวด)
5 ◎ : ✤ชีส (1 ขีด)
5 ◎ : ✤มันฝรั่ง(ถุง)
8 ◎ : ✤รัม (ขวด)
10 ◎ : ✤โยเกิร์ต(ขวด)
10 ◎ : ✤เครื่องเทศ(ห่อ)
10 ◎ : ✤น้ำมันมะกอก(ขวด)
13 ◎ : ✤เหล้ามีด (ขวด)
15 ◎ : ✤เนื้อไก่(ตัว)
20 ◎ : ✤ไวน์ (ขวด)
20 ◎ : ✤ล้อชีส (5 ขีด)
25 ◎ : ✤ขาหมู
1 ◎ : 2x ✤อาหารสัตว์(เนื้อ)
1 ◎ : 3x ✤อาหารสัตว์(พืช)
-
ขอเป็นเสบียงนักเดินทางที่พกแล้วกินได้หลายวันฮะ ขี้เกียจออกมาซื้อบ่อย ๆ งานเยอะ
พูพิลบอกกับพ่อค้า
-
พ่อค้าบอกว่าถ้าเป็นพวกเสบียงห่อ ๆ ในฤดูนี้ นี่น่าจะอยู่ได้ 10-14 วันก่อนจะเริ่มเน่า(พวกแป้งและผักจะขึ้นรา แต่เนื้อจะไม่ค่อยเป็นอะไร) พวกปลาแดดเดียวกับเนื้อแห้งน่าจะอยู่ได้เกือบเดือนก่อนจะเริ่มมีรสชาติแปลก ๆ เขาคิดถึงอย่างอื่นไม่ออกนักว่ามีอะไรที่อยู่ได้นาน ๆ กว่านั้น (ชีสอาจจะเก็บได้เป็นเดือน ๆ แต่กินชีสอย่างเดียวก็ไม่ดีกับท้องไส้เท่าไหร่)
-
พูพิลซื้อห่อเสบียงมาห้าถุง แล้วเดินทางกลับไปพบเวสตัน
-
ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแก่ ๆ พูพิลขนของที่ซื้อมากลับไปที่หอสมุด เวสตันบอกกันเขาว่าเอาตะเกียงไปไว้ที่ห้องให้แล้วและเติมน้ำมันให้ตะเกียงนิดหน่อย ดูแล้วสามารถใช้งานได้ไม่มีปัญหาอะไรแม้อายุของมันจะมากแล้ว
-
ขอบคุณเวสตัน แล้วถามถึงการงานว่าเป็นบรรณารักษ์ได้เงินหรือไม่
และอย่างตัวพูพิลเองจะหาเงินช่องทางใด -- บอกความสามารถถอดรหัสกับแปลภาษาให้เวสตันประเมิน
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ผมคงไม่มีเงินให้หรอกนะ เพราะลำพังแค่ค่าเช่าหนังสือการเงินบริจาคก็แทบจะไม่พอสำหรับงานบำรุงรักษาหอสมุดและหนังสือเท่าไหร่เลย.." เวสตันว่า "แต่ถ้าคุณกำลังหางานเกี่ยวกับการถอดรหัสหรือวิเคราะห์ภาษา บางทีคุณอาจจะสามารถหาพวกนักวิจัยเวทมนตร์หรือคนที่ต้องการถอดรหัสตำราหรืออักขระที่อยู่ในเมืองใต้ดินได้น่ะนะ.."
เขานิ่งไปสักครู่ เหมือนกำลังคิดอะไร
"หรือไม่ก็เป็นนักแปลจดหมาย แถว ๆทางขึ้นไปปราสาทมีร้านรับตรวจและแปลสาส์นอยู่ เป็นงานน่าเบื่อหน่อยนะ ค่าจ้างก็ตามเนื้องาน ผมทำได้ไม่กี่วันก็เลิก"
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"ถ้าอย่างนั้น ผมขอช่วยงานที่นี่เพื่อแลกกับที่พักนะฮะ แต่จะไปรับงานของนอกมาเพิ่มเพื่อหารายได้เลี้ยงตัว คุณจะว่าอะไรไหม เผื่อเพิ่มช่องทางค่าบำรุงหอสมุดด้วย" พูพิลบอกเวสตัน ก่อนจะรูสึกเอะใจ
"เมืองใต้ดินนี่ไปยังไงเหรอฮะ"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ฮึ่ม... ทางที่ใกล้สุดคือป่าสุสานทางใต้น่ะ หรือไม่ก็เหมืองทางตะวันออก" เขาตอบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรบอกไป "แต่ว่าอย่าไปเลยครับ มีแต่มอนสเตอร์อันตรายเต็มไปหมด"
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
:o
"ทางขึ้นไปปราสาทละฮะ อันตรายไหม"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ไม่น่าจะมีอะไรอันตรายนะครับ แถวนั้นมีเวรยามหนาแน่นพอตัว แต่ปกติคนทั่วไปไม่ได้เข้าไปข้างในง่าย ๆ นักหรอกนะ"
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"ขอบคุณมากฮะ เดี๋ยวผมกลับมา" พูพิลบอกแล้ววิ่งฉิวไปร้านรับตรวจและแปลสาส์นทันที
-
เขาตรงไปที่ตีนเนินของปราสาท ที่นั้นมีคอกม้าและร้านที่เวสตันว่าอยู่ ร้านที่ว่าเป็นอาคารสองชั้นเรียบ ๆ เมื่อเข้าไปก็มีกระดาษเป็ันตั้ง ๆ วางอยู่บนโต๊ะเรียงราย พร้อมกับชั้นหนึ่งสือที่อัดแน่นไปด้วยแฟ้น คนสองสามคนนุั่งอยู่บนโต๊ะ พลิกหนังสือเล่มหนาไปมาและเขียนคัดลอกจากเอกสารหนึ่งไปยังกระดาษแผ่นใหม่ เมื่อเห็นพูพิลเดินมา หญิงสาวคนหนึ่งก็เข้ามาต้อนรับเขา
(http://i.imgur.com/jAzFw7W.png) "ค่า~! ยินดีต้อนรับค่ะ ถ้าต้องการแปลเอกสารหรืออักขระอะไรก็ส่งผ่านมาทางนี้เพื่อประมาณราคาได้เลยนะคะ" เธอทักทาย
-
(http://i.imgur.com/qyVUSi1.jpg)
"มาสมัครงานฮะ :)"
-
(http://i.imgur.com/jAzFw7W.png) "ได้เล-- เห? สมัครงานเหรอคะ?" เธอมีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะนิ่งไปพักใหญ่ ๆ "ตอนนี้เรายังไม่มีนโยบายรับพนักงานใหม่น่ะค่ะ คงต้องขอโทษด้วย.."
พูพิลมองดูกองเอกสารในร้านผ่าน ๆ กันพนักงานสองสามคนที่นั่งเขี่ย ๆ กันอยู่ ดูท่าทางงานมันจะเยอะกว่าจำนวนคนทำพอสมควร ทำไมถึงไม่รับคนเพิ่มนะ?
-
(http://i.imgur.com/Pvh5oWE.jpg)
"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ปรึกษาผมได้นะฮะ เห็นอย่างนี้ผมคือบุตรแห่งราชิเอลนะจะบอกให้ ผมมีความสามารถในการถอดรหัส อ่านและแปลภาษาได้ ถ้าไม่เชื่อ...ผมจะพิสูจน์ให้ดู" พูพิลใช้วิชาอ่านใจ อ่านไม่ได้ก็จับพิรุธ แล้วบอกสิ่งที่เธอกำลังคิดออกมา
-
(http://i.imgur.com/jAzFw7W.png) 'เด็กผีนี่มันอะไรเนี่ย... จู่ ๆ ก็มาจะเป็นคนงาน เป็นใครก็ไม่รู้จัก ชื่อเสียงอะไรก็ไม่มี.. อีกอย่างบัญชีฉันก็เกือบตัวแดงแล้ว รับพนักงานไม่ได้หรอกนะ ไอ้เด็กนี่คิดว่างานแปลเอกสารทำเงินได้เยอะนักรึไง...'
(http://i.imgur.com/jAzFw7W.png) "คงไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้เราไม่มีงานไหน ๆ ทั้งนั้น" เธอตอบ "แค่ถ้าจะลองทดสอบความสามารถดูก็ไม่ขัดนะคะ คงไม่มีเงินให้ แต่ถ้ามีการรับสมัครพนักงานใหม่เมื่อไหร่จะติดต่อไปนะคะ"
-
พูพิลหน้าตึง และพูดสิ่งที่เธอคิดออกมาทุกคำด้วยเสียงก้องกังวานให้พนักงานคนอื่นได้ยินด้วย
"ผมบอกตั้งแต่แรกแล้วนะฮะว่าผมมาช่วย แต่ถ้าความคิดเป็นแบบนี้ก็เห็นทีต้องขอลานะฮะ แล้ววันนี้ผมได้พบอะไรใหม่ๆ เยอะเลย ขอบคุณมากฮะ" เด็กน้อยยิ้มกว้างแต่แฝงความเย็นเยียบ เขาจ้องมองดูสีหน้าและท่าทีของหล่อนว่าเป็นอย่างไรต่อไป
"หลวงพ่อเคยสอนผมว่า อยู่กับความคิดด้านลบ ก็จะยิ่งดึงสิ่งลบๆ เข้ามา และก็จะจมลงไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่แก้ไขอย่างถูกวิธี เครียดก็หาทางระบายผ่อนคลายให้สบายใจ แบกความเครียดไว้อย่างนั้นจะมีประโยชน์อะไร ปรับมุมมองใหม่สิฮะ" เด็กชายเสริม
-
ทั้งพนักงานและเธอเองก็รู้อยู่แล้ว ก่อนจะบอกว่าก็เพราะว่าเศรษฐกิจแบบนี้เนี่ยล่ะเลยทำให้รับใครเข้ามาไม่ได้ และบอกกับเขาว่าความคิดจะเอาแต่ได้ทางฝั่งตนเองถึงขนาดต้องใช้ปาฏิหารย์และยศศักดิ์ที่องค์เทพทรงประทานมาให้แบบเขานั่นล่ะ ที่จะนำสิ่งลบ ๆ เข้ามา
(http://i.imgur.com/jAzFw7W.png) "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญไปตามทางของคุณเถอะค่ะ คุณนักเดินทาง.."
-
ถ้าคุณเธอตีความเจตนามาช่วยของเขาว่าเป็นการเอาความดีเข้าตัว และเอาแต่ได้ พูพิลก็คิดว่าไม่ควรเสวนาต่อ จึงโค้งคำนับเล็กน้อยและเดินจากมา ระหว่างทางก็ครุ่นคิดปรัชญาไปด้วย
เจตนาดีแต่ถูกตีตราว่าประสงค์ร้าย นี่แหละหนาคน เด็กชายพบว่าแม้อยู่ต่อหน้ากัน คนเราก็ปากอย่างใจอย่างได้อย่างหน้าตาเฉย ความจริงใจมันวัดกันยากจริงๆ สิ่งที่ได้เรียนรู้อีกอย่างคือความกว้างของใจ หากเปิดใจกว้างสักนิด พูพิลก็ยินดีช่วยโดยไม่หวังผลตอบแทนก็ย่อมได้ ถือเป็นประสบการณ์การเรีบนรู้ เพราะตัวเด็กชายเองก็ถือว่าหน้าใหม่ ไร้ชื่อเสียง จะไปหวังเอาค่าตอบแทนเลยเขาก็รู้ตัวดีว่าไม่ควร แต่ผญคนนั้นตัดโอกาสนี้ไปตั้งแต่ต้นเขาจะว่าอะไรได้นอกจากยอมรับผลที่ตามมา ก็เท่านั้น
(สายนักปราชญ์คิดแบบนี้ได้ exp มั้ย ทบทวนไตร่ตรองเรื่องราวที่พบด้วยปัญญา )
พูพิลเดินกลับมายังหอสมุดและขอพบเวสตัน ถามว่าสะดวกไหม ขอปรึกษาด้วยฮะ
จู่ ๆ พูพิลก็ปิ๊งคติเตือนใจขึ้นมา Something is better left unsaid แต่เขาอยากจะลองอะไรอีกหน่อย...
-
ระหว่างทางที่คิดอยู่นั้น พูพิลก็คิดขึ้นมาได้ว่า จริง ๆ เธอก็เสนอให้เขาช่วยแต่อาจจะไม่ตอบแทนอยู่เหมือนกัน...
"แค่ถ้าจะลองทดสอบความสามารถดูก็ไม่ขัดนะคะ คงไม่มีเงินให้ แต่ถ้ามีการรับสมัครพนักงานใหม่เมื่อไหร่จะติดต่อไปนะคะ"
ดูเหมือนเขาจะ blew it ไปจริง ๆ นั่นล่ะ... เมื่อกลับมาถึงหอสมุด เวสตันก็อยู่ที่โต๊ะบรรณารักษ์อยู่แล้ว เหมือนกำลังจะเขียนตารางหรือบัญชีอะไรสักอย่างอยู่ เมื่อเห็นพูพิลเดินคอตกเข้ามาก็ถามอย่างเป็นห่วง
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "เอิ่ม... พูพิล.. ไปเจออะไรมาน่ะครับ?"
-
"โดนปฏิเสธมาฮะ โลกภายนอกนี้มีอะไรให้เรียนรู้เยอะเลย ไม่สตรองจริงคงอยู่ไม่ได้ ผมต้องสตรองให้มากกว่านี้ :-X" ประโยคหลังพูดให้กำลังใจตัวเอง
"มีงานอะไรให้ผมช่วยมั้ยฮะเวสตัน ผมคิดว่าควรริเริ่มเพิ่มศักยภาพตัวเองอย่างจริงจังแล้ว"
(ตอบด้วยสิ เงื่อนไข expเพิ่มคืออะไรบ้าง ในทางสายพูพิล)
-
(จริง ๆ วันนี้ก็ได้เพิ่มเยอะแล้วนะ ประมาณ 2 EXP ได้.. ได้จากการอ่านหนังสือแล้วก็โดนปฏิเสธนั่นล่ะ ส่วนการคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ นั่นเป็นแค่การพัฒนาของ character เอง ไม่เกี่ยวกับค่าประสบการณ์)
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "เอ... งานให้ช่วย" เขาคิดอะไรสักพัก เหลือบมองที่กระดาษซึ่งเขียนอยู่ กองหนังสือกองพะเนินที่คนเอามาคืนแต่ยังไม่ได้เข้าชั้น "มีแต่งานน่าเบื่อ ๆ น่ะครับ เก็บหนังสือตามชั้นพวกนี้ แล้วก็จดโน๊ตพวกนี้เข้าในระเบียน ยืม-คืน"
"เอาจริง ๆ พูพิลไปทำความสะอาดห้องก่อนก็ได้นะครับ ผมทำงานพวกนี้ทุกวันจนชินละ" เขาว่า
-
เด็กชายพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วไปลุยทำความสะอาด...โดยใช้เซ้นส์หาอุปกรณ์เองไม่รบกวนเวสตัน
-
มีไม้กวาดอยู่ที่ปลายทางเดินหนึ่ง และผ้ากับถังไม้ เวสตันคงจะใช้ของพวกนี้ทำความสะอาดห้องตัวเองเหมือนกัน พูพิลใช้ถังไปตักน้ำจากบ่อที่อยู่หลังหอสมุด และเริ่มจัดการทำความสำอาดข้องของตน
ถึงเวลาหัวค่ำเขาก็ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยดี เวสตันลงกลอนประตูหน้าของหอสมุด และดับไฟจากเชิงเทียนที่บางทีพวกคนที่มาใช้งานก็ชอบจุดทิ้งไว้(อันตรายมาก) แล้วเวสตันก็ขอตัวเข้านอนไป ระหว่างนี้เขาอาจจะนอนเลยหรือทำอะไรก่อนก็น่าจะได้..
-
หยิบหนังสือภาษาศาสตร์มาดูว่าดินแดนนี้มีภาษาหลักอะไรบ้างที่ใช้ในคนหรือชนเผ่าหมู่มาก รวมถึงภาษามอนสเตอร์ด้วย
-
ดินแดนนี้เป็นดิถิ่นกันดารในสมัยก่อน ไม่ได้มีบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญมากพอจะให้เขาค้นหานัก แต่พวกบันทึกของนักเดินทางดูจะเขียนในภาษากลาง(Common - ภาษาของมนุษย์) แทบทั้งหมด มีที่เขียนในภาษาคนแคระและเอล์ฟบ้าง แต่ก็นับเล่มได้
มีบางเล่มกล่าวถึงชนพื้นเมือง แต่ไม่มีเล่มไหนที่พูดถึงว่าชนพื้นเมืองเหล่านั้นใช้ภาษาอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก
-
ศึกษาประวัติ ความเป็นมาของชนพื้นเมืองให้มากกว่านี้
-
ความรู้ทางด้านประวัติศาสตร์ของพูพิลไม่ได้แน่นนัก แต่เขาก็สามารถรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ เท่าที่จะทำได้ ใต้แสงเทียน จากบันทึกของนักเดินทาง ดูเหมือนชนพื้นเมืองจะมีอยู่ 4-5 เผ่า และกระจัดกระจายรอบ ๆ หุบเขานี้.. อย่างน้อย ๆ เขามั่นในว่าหนึ่งในนั้นเป็นออร์ค เพราะบันทึกนักเดินทางคนหนึ่ง
อากาศเริ่มเย็นและท้องฟ้ามืดสนิท สมองของเขาเริ่มตื้อ ๆ จากการไม่ได้พักผ่อนและเดินทางยาวนานหลายวัน
-
ดับไฟนอน
-
เขากลับไปที่ห้อง ปูถุงนอนบุและดับตะเกียงนอน หลังจากเดินทางไกลมาหลายวัน เขาก็ได้มีหลังคาคุ้มหัวจริง ๆ สักที หอสมุดทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน หลังจากคิดอะไรเพลิน ๆ เขาก็ผลอยหลับไป
+2 EXP
เขาตื่นขึ้นมายามสายเนื่องจากเมื่อคืนนอนดึกหน่อย ๆ แสงอาทิตย์สาดเข้ามาในช่องนหน้าต่างเล็ก ๆ ของห้องหิน
-
รีบล้างหน้าแปรงฟันจัดเผ้าผมเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วออกไปพบเวสตัน
เอ่ยขออภัยที่ตื่นสาย และถามว่ามีงานให้ช่วยหรือไม่
-
เวสตันบอกว่าครึ่งวันเข้านี้น่าจะเหลืองานจัดหนังสือที่ยังตกค้างจากเมื่อวานเข้าที่ให้เสร็จ และบอกว่าเขาทำระเบียนเสร็จแล้ว คิดว่าวันนี้ไม่น่าจะมีคนเข้ามามากนัก ตอนบ่ายเวสตันบอกว่าเขาจะคัดลอกหนังสือนิดหน่อย เพราะช่วงนี้เหมือนมีคนมาใช้-ยืมพวกบันทึกของนักเดินทางเยอะเป็นพิเศษ
-
พูพิลพยักหน้ารับคำ แล้วไปจัดหนังสือเข้าที่
-
ใช้เวลาอยู่ประมาณ 2-3 ชม. พูพิลและเวสตันก็จัดการหนังสือตกค้างกลับเข้าที่ไปได้เช่นเดิม และเสร็จลงตอนประมาณเที่ยง ๆ เวสตันบอกกับเขาว่างานวันนี้คงไม่มีอะไรสำหรับเขาแล้ว และถ้าจะไปไหนก็ให้กลับมาก่อนหัวค่ำ เพราะเขาจะปิดประตูตอนนั้น
-
พูพิลออกไปเดินเล่นสำรวจเมืองว่าวันนี้บรรยากาศเป็นอย่างไร และแวะไปดูป้ายประกาศที่บอร์ดประจำเมืองด้วย
-
พูพิลเดินสพรวจตัวเมืองที่คึกคักในยามเที่ยงวัน ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ไปมาบนถนนใหญ่ ที่จตุรัสและตลาดใกล้ ๆ ดูจะคลาคลั่งด้วยผู้คนเป็นพิเศษ เขาหลบออกไปดูบนป้ายประกาศเล็กน้อย..
บนป้ายประกาศมีงานตั้งแต่พวกตามหาของหาย คนหาย ไปจนถึงงานล่าค่าหัว ส่วนใบปลิวอื่น ๆ ก็มีพวกรับสมัครเข้าสมาคม ที่เด่น ๆ ก็มีสมาคมนักล่าและพวกทหารรักษาการณ์ นอกจากนี้ก็มีพวกข่าวคราวประกาศของสภาสูง และพวกข่าวจิปาถะเช่นพยากรณ์อากาศของสัปดาห์นี้ ไม่มีอะไรที่เตะตาเขาเป็นพิเศษ
-
พูพิลสำรวจว่ามีสมาคมนักคิดนีกเขียน หนอนหนังสือ เล่านิทานบ้างไหม
-
ดูเหมือนจะไม่มีสมาคมที่อุทิศตนไปในเส้นทางนี้โดยเฉพาะ เขาคิดว่าเห็นสมาคมนักเล่าเรื่องอยู่แว่บ ๆ แต่เมื่อดูจริง ๆ นั่นมันใบปลิวตามหาคนหายที่บังเอิญเหยื่อเป็นนักกวีต่างหาก
-
เข้าไปอ่านใกล้ ๆ ว่ามีข้อความอะไรเขียนไว้
-
"ประกาศตามหา
อูดริค ชอร์ตฮอล์ท(Udric Shorthalt)
โนม เพศชาย นักกวี
สถานที่พบล่าสุด โรงเริงรมณ์ในสลัม"
.... ไม่รู้ว่าหายจริงจัง หรือใครเอาป้ายนี่มาแปะแกล้งตานี่กันแน่
-
มีชื่อคนเขียนประกาศมั้ย ถ้าหาเจอแล้วจะให้พาไปไหนเล่า ::)
พูพิลสำรวจดู และมองหาประกาศพวกสมาคมโบราณวัตถุ สืบสวน ถอดรหัสแปลภาษา ล่ามว่ามีหรือไม้
-
มีประกาศของกิลด์หนึ่งที่ใช้ชื่อตัวเองว่า ผู้ขุดค้น(Excavator) ในประกาศเขียนว่า "ผู้ขุดค้น รับวิเคราะห์และตรวจสอบวัตถุเวทมนตร์และจารึกโบราณ นำไอเทมของคุณมาที่.." และตามด้วยเลขที่ถนนและซอย ซึ่งอยู่ในเมืองชั้นใน แถว ๆ อาคารที่เป้นกลุ่มกิลด์เล็ก ๆ
-
เดินไปยังสถานที่แห่งนั้น
-
อาคารกิลด์ผู้ขุดค้นเป็นอาคารไม้ที่ดูภายนอกเหมือนกับบ้านธรรมดา ถ้าไม่นับว่าหน้าประตูมีพลั่วและอีเตอร์ปลอมสูงราว ๆ 2 เมตรไขว้กันอยู่ด้านบนเขาคงหาที่นี่ไม่เจอ เมื่อเข้าไปกลินของเหล้ารัมและยาสูบก็เตะเข้าจมูกเขามาอย่างแรก ไม่มีเคาน์เตอร์ตอนรับ กลางห้องโถงมีแต่โต๊ะยาว ๆ และเก้าอี้หลายตัว บนโต๊ะเต็มไปด้วยหินแร่ เครื่องมือขุดค้น เชือก และอะไรต่อมีอะไรมั่วซั่วไปหมด บนเกเาอี้สองสามตัวมีคนแคระหนวดเฟิ้มนั่งอยู่ กำลังพูดคุยอะไรบางอย่าง แต่เมื่อพูพิลเดินเข้ามาทั้งสามก็เงียบกริบ คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าโพล่งขึ้นมาคนแรก
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "เอาของวางไว้นี่! เขียนชื่อไว้แล้วพรุ่งนี้มาเอากลับไปพร้อมจ่ายเงิน" เขาพูดแล้วชี้ลงบนส่วนที่ว่างอยู่ของโต๊ะ
-
"สะ สวัสดีฮะ" พูพิลทักทายอย่างนอบน้อม "ผมพูพิล เวิร์ดวีฟเวอร์ สนใจเกี่ยวกับการถอดรหัส แปลจารึกโบราณ จะมาขอเรียนรู้ด้วยฮะ...ได้รึเปล่า" เด็กชายตอบอย่างฉะฉาน แต่ประโยคสุดท้ายหยอดหน่อยๆ ให้น่าเอ็นดู
-
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "เรียนรู้?" คนแคระหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย "ข้าไม่ได้เปิดร้านนี้มาเพื่อเลี้ยงเด็กหรือสอนใคร.. โดยเฉพาะพวกมนุษย์อย่างเจ้า"
ดูจากรอบ ๆ แล้วพูพิลก็พอจะเดาได้อยู่ว่าคนแคระที่นี่ไม่ไว้ใจเผ่าพันธุ์อื่นสักเท่าไหร่ "แต่ข้าเป็นพ่อค้า จะไม่ปฏิเสธจนกว่าจะได้ฟังข้อเสนอจนหมด.."
"คำถามคือ เจ้าน่ะ จะให้อะไรกับพวกเราได้บ้าง.."
-
"ผมมีความสามารถในการถอดรหัส แปลภาษาโบราณฮะ" พูพิลตอบ "ถึงยังจะเริ่มฝึกฝน แต่ผมก็ตั้งใจมาก และทำเต็มที่ เพราะผมคือไฟทเตอร์ ผมคงไม่มีโอกาส ถ้าคุณไม่ให้โอกาส ผมขอลองทดสอบความสามารถให้คุณๆ ดูได้ไหมฮะ"
-
เขามองซ้ายมองขวากับลูกน้องคนแคระด้วยกัน ก่อนจะหยิบดาบเล่มนึงที่มีใบดาบสีฟ้าอ่อน ๆ ไม่รู้ว่าทำจากโลหะอะไร ขึ้นมาวางบนโต๊ะ
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "ลูกค้าเพิ่งส่งนี่มาเมื่อเช้า ข้าไม่ต้องการจะรู้คุณสมบัติหรืออะไรจากเจ้า" เขาพูด แล้วชี้ไปที่โกร่งดาบ ไล่มาที่ใบดาบเรื่อย ๆ มีอักขระประหลาด ๆ ไล่เรียงอยู่ ยาวราว ๆ 20 ตัวอักษร "แค่บอกข้าให้ได้ว่าบนใบดาบนี่เขียนว่าอะไรก็พอ"
-
พูพิลเข้าทรง แล้วเริ่มแปล
"ข้าแต่เทพีราชิเอล โปรดประทานความรู้แจ้งแก่บุตรผู้นี้ด้วย"
-
เขายกดาบขึ้นมาแล้วพลิกใบดาบดู อักขระดูจะคล้าย ๆ อักษรของพวกเอล์ฟ แต่ก็ไม่ใช่ และไม่น่าจะเป้นภาษาในตระกูลเอล์ฟอย่างพวกดรอวหรือวู้ดเอล์ฟด้วย มีอักษรบางตัวที่พอจะเดา ๆ ได้อยู่อย่าง 'ขอพร' 'เปลวไฟ' 'คมดาบ' 'สังหาร' 'อริ' และ 'เลวร้าย'
เขาไม่แน่ใจนักว่าภาษานี้จะอยู่ในขอบข่ายที่พลังของราซิเอลจะทำให้เขาอ่านมันออกหรือไม่ บางทีเขาอาจจะลองเรียบเรียงคำและเดาความหมายด้วยตัวเอง
- ใช้ ✦Comprehend Languages
- ลองทายความหมายดูจากอักขระที่เดาออกมา
-
- ใช้ ✦Comprehend Languages
-
'ขอเปลวไฟจงฟาดฟัน ทำลายศัตรูร้ายทั้งมวลของข้า'
พูพิลตอบเขาไป หัวหน้าคนแคระรับดาบกลับมาและหันกลับไปมองลูกน้องของเขา ลูกน้องคนที่อยู่ในผ้าคลุมหลับตาและส่ายศีรษะเบา ๆ หัวหน้าคนแคระเอาดาบไปวางไว้บนโต๊ะเช่นเดิม เอาแขนทั้งสองเท้าโต๊ะเอาไว้แล้วหันมาหาพูพิล
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "ตัวเจ้าน่ะ เอาพลังที่ไม่ใช่ของตัวเองออกไป จะเหลืออะไรบ้าง?"
-
"ผมถึงตั้งใจจะมาเรียนรู้ไงฮะ เวลานี้หากปราศจากซึ่งพรของเทพีราชิเอล ผมก็เป็นเพียงเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่อ่อนต่อโลก พรนี้จึงเปรียบเสมือนเกราะคอยคุ้มกันและปกป้องตัวของผม จนกว่าผมจะเติบโตพอที่จะยืนด้วยความสามารถตัวเองได้" พูพิลตอบไปตามความจริง "หากพวกคุณเมตตาและไม่ว่าอะไร ให้โอกาสผมเถอะฮะ :P"
-
คนแคระหัวหน้ากิลด์ถอนหายใจยาวครุ่นคิดอะไรสักพัก ก่อนจะตอบกลับมา
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "ข้าคงไม่ให้เจ้าเป็นสมาชิกของพวกเรา แต่น่าจะมีงานที่เราทำซึ่งคงเหมาะกับเจ้ามากกว่า" เขาว่า แล้วชี้ไปที่จารึกหินแผ่นหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ "มันเป็นอักขระโบราณที่พวกข้าพบมาเมื่อเดือนก่อน ตอนที่ลงไปเมืองใต้ดินครั้งล่าสุด มันอยู่หน้าประตูหนึ่งของที่นั่น"
"เจโรมคิดว่ามันเป็นรหัสอะไรสักอย่างที่เชื่อมต่อกับระบบของประตูที่จะเปิดออก ข้าสัมผัสได้ว่าข้างในอาจจะมีอะไรสำคัญ" เขาอธิบายต่อ "แต่เส้นทางไปที่นั่นอันตรายเกินไปและเราอยู่นาน ๆ ไม่ได้ เลยต้องยกมันกลับมาด้วย แต่ตอนนี้พวกเรายังไขมันไม่ออก"
"ข้าจะจ้างเจ้า 50 เหรียญทอง เอามันกลับไปแล้วกลับมาหาข้าเมื่อไขมันเสร็จ ข้าจะจ่ายเจ้า 20 เหรียญทองเป็นมัดจำ แล้วพวกข้าจะเดินทางไปเมืองใต้ดินอีกครั้งเพื่อเปิดประตูบานนั้น ถ้าพวกเราเปิดมันได้สำเร็จข้าจะจ่ายส่วนที่เหลือ ส่วนถ้าไม่..." เขาเว้นช่วงไป เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดต่อ
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"หากผมไม่สามารถแก้ปริศนาได้ ผมยินดีไม่รับเงินฮะ ถือว่าเป็นบทเรียน" พูพิลขอบคุณ และเอ่ยว่ายังไม่ขอรับเงินมัดจำตอนนี้ "หากพวกคุณไม่ว่าอะไร ผมขอนำจารึกนี้กลับไปค้นคว้าที่หอสมุดนะฮะ พรุ่งนี้ผมจะกลับมาอีกครั้งเพื่อมารายงานผล" เขาบอกเหล่าคนแคระ
-
คนแคระพยักหน้ารับ และยื่นแผ่นจารึกให้ ดูเหมือนมันจัดเป็นแผ่นหินที่มีเนื้อคล้าย ๆ หินอ่อนแต่มีสีออกเทาเข้มอมม่วง กว้างประมาณ 30 ซม. สูงราว ๆ 20 ซม. และหนา 7-8 ซม. ได้ น้ำหนักก็ไม่ใช่เล่น ๆ รอยขอบไม่ได้เป็นเหลี่ยมุมนัก พวกคนแคระคงทุบมันออกมาจากแท่นของมันอย่างว่า
บนแทนศิลามีอักขระประหลาดที่เขาไม่เคยพบเห็นอยู่ราวๆ 6 บรรทัด บรรทัดละ 20 ตัว ตัวอักศรส่วมมากหักมุมและมีพื้นฐานมาจากทรงเหลี่ยม คล้ายภาษาคนแคระ(จินตนาการตามก็ประมาณภาษาฮิบรูว) ตัวอักขระไม่ได้สลักลงไปในหิน แต่ดูเหมือนจะฝั่งอยู่ในเนื้อหินด้วยวิธีการบางอย่างที่คนในยุคนี้ทำไม่ได้
-
พูพิลกลับไปยังหอสมุด และเอาจารึกดีไปให้เวสตันดู ถามว่าพอรู้จักภาษาพวกนี้ไหม จะค้นข้อมูลได้ที่ไหน
-
เวสตันรับจารึกมาดูแล้วเกาหัวน้อย ๆ ดูเหมือนเขาจะไม่คุ้นกับภาษานี้เหมือนกัน
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "คล้าย ๆ อักขระของคนแคระนะครับ แต่ก็ไม่ใช่... อาจจะเป็นภาษาโบราณที่อยู่ในเมืองใต้ดินหรือเปล่า?" เวสตันไม่แน่ใจ เขาพยายามคิดว่าจะหาบันทึกที่เกี่ยวกับของพวกนี้ได้ที่ไหน "อาจจะมีบันทึกเก่า ๆ ของนักเดินทางที่เคยแปลอักขระพวกนี้อยู่นะครับ ถ้าโชคดีอาจจะเจอโน๊ตว่าแปลว่าอะไร ถ้าเปิดเทียบดูน่าจะได้... บางคำ"
"แต่ผมคงไม่หวังอะไรมากกับมันหรอก"
-
"พวกเขาบอกว่าได้มาจากเมืองใต้ดิน อาจจะใช่นะฮะ" พูพิลบอก "ผมจะลองศึกษาดู คุณสนใจมาร่วมไหมเวสตัน"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ไม่ล่ะ ทางสายนี้ไม่ใช่ของผมเท่าไหร่" เวสตันว่า "พูพิลเชิญตามสบายเลยแล้วกัน แต่เดี๋ยวผมอาจจะออกไปข้างนอกสัก 1-2 ชม. ช่วงนี้ไม่น่าจะมีใครมาใช้งาน แต่ก็ช่วยดู ๆ ขโมยขโจรด้วยแล้วกัน"
ตอนนี้เป็นช่วงเที่ยง ๆ คนก็คงไม่เข้ามาใช้งานจริง ๆ นั่นล่ะ เวสตันบอกว่าปกำติจะล็อคประตูไว้ แต่ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้วก็ไม่น่าจะจำเป็น
-
บอกเวสตันว่าล็อคไว้ดีกว่าเพื่อความปลอดภัย เพราะพูพิลเพิ่งมาอยู่ได้วันสองวันยังใหม่นัก แต่เขาจะอยู่ข้างในนี้แหละ
หลังจากเวสตันไปก็ไปค้นบันทึกนักเดินทางมาเปิดอ่านและศึกษาดู อาศัยการเทียบเคียงภาษาคนแคระและภาษาโบราณด้วย
ขนมาอ่านโต๊ะใกล้ ๆ ประตูนั่นแล
-
เขาพลิกหนังสือที่เป้นตระกูลภาษาของคนแคระไปมาและตรวจว่ามันอยู่ในอักขระใด ก่อนจะพบว่ามันน่าจะเป็นอักขระของพวกตีวการ์(Duergar)ซึ่งเป็สายหนึ่งของเผ่าพันธุ์คนแคระโบราณที่นับถือพวกเทพและปีศาจจากโลกเก่า ดูเหมือนว่าอักษรเหล่านี้จะไม่ใช่คำเสียทีเดียว แต่เป็นชุดอักษรที่คละกันเพื่อลงรหัสและซ่อนข้อความบางอย่างเอาไว้ อักษรตอวแรกสุดเป็นตัวเลข "3" คงจะบอกอะไรสักอย่างสำหรับการถอดรหัส
เขาใช้เวลาถอดแต่ละอักขระอยู่สามสี่ ชม. จนเกือบเย็น เวสตันกลับมาจากทำธุระตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ เขาจมอยู่กับตัวหนังสือจนเกือบลืมเวลา
3หยฉัสซนฐลกวงลืด่อนณะดิทมน
แงฅลอญะอุมีกิฟฤนฉีรัทฟธํรอิมุาฏีรุย
เมสป็ฆวุนทีรโนปจเฌรธัญขฉฮโฬสมฟกยฉบฟ้ลาา
แโดต่ทษเณีพป็ฮานกฌีข้ดสุาบลขฉีรอาสงไหสอาามทยฃงลดูม
-
พูพิลเดินไปหาเวสตันแล้วถามว่ารู้จักอักษรพวกนี้ไหม และหาตำราอักษรศาสตร์มาเทียบเคียงได้ที่ตรงไหน
-
เวสตันส่ายศีรษะ แต่เขาบอกว่าถ้าให้เดาคงเป็นชุดอักขระที่ลงรหัสเอาไว้ เขาน่าจะลองไขดูเพราะเวสตันไม่มีความรู้ทางนี้เหมือนกัน
-
ด้วยความฉลาดของคนเล่น พูพิลจึงถอดรหัสออกอย่างง่ายดาย เขาจดบันทึกลงในกระดาษที่พกมาได้ประโยคต่อไปนี้
ฉันกลืนดิน
และกินทราย
เป็นโจรขโมยฟ้า
แต่โทษเป็นข้าของสายลม
แปลว่าอะไรพูพิลยังไม่รู้ความหมาย แต่นั่นก็ทำให้เขาตื่นเต้นมากและนำข่าวไปบอกเวสตัน พร้อมกับขออนุญาตไปสมาคมนักขุดตอนนี้ได้ไหม หากเขากลับมาค่ำก็ขอกุญแจสำรองไว้ถ้าเวสตันไม่ว่าอะไร
(http://i.imgur.com/bdtRDDD.jpg)
"เวสตัน ผมทำได้ T--T"
(ถ้าหิวหรือท้องร้องก็เขมือบเสบียงก่อนออกไป สั่งเผื่อ เดี๋ยวสลบกลางทาง)
-
เขาค่อย ๆ ตีปริศนาอยู่นาน ก่อนจะมาทบทวนดู.. และกินเสบียงไปด้วยห่อหนึ่ง ดูเหมือนคำว่า โทษ จะเกินออกมาและไม่มีผลอะไรกับชุดอักษร
3. ฉันกลืนดิน
และกินทราย
เป็นโจรขโมยฟ้า
แต่เป็นข้าของสายลม
+1 EXP
เท่าที่ดูคงเป็นปริศนาคำทายอะไรสักอย่าง และนี่เป็นแค่โจทย์เฉย ๆ ตอนนี้ก็เริ่มมืดค่ำแล้ว เขาไม่คิดว่าพวกสมาคมนั่นจะเปิดดึกดื่นป่านนี้
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ตอนนี้ดึกแล้วนะครับ ผมว่านอนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปก็ได้.." เวสตันพูดอย่างเป็นห่วง "ออกไปเดินค่ำ ๆ แบบนี้จะมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ ฆาตรกรที่หนีคุกไปเมื่อวานก็ยังจับไม่ได้เลย"
-
พูพิลพยักหน้าอย่างว่าง่าย และเก็บข้าวของขอตัวไปพักผ่อน
-
พูพิลกลับเข้านอนในห้องของตน ก่อนนอนเขาทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้จนผล็อยหลับไป..
+1 EXP LEVEL UP!
ตัวละครของคุณก้าวเข้าสู่ระดับถัดไป โปรดเลือกเส้นทางการพัฒนาที่ต้องการFighter Rank 1
+ Lesser Martial Skill
+ สามารถสวมใส่ชุดเกราะ [Light] ได้
+ Weapon Mastery
Rogue Rank 1
+ Lesser Survival Skill
+ เลือก Customary
+ Weapon Mastery (อาวุธเบา)
Cleric Rank 2
+1 Lore Dice
+ ได้รับพรประจำเทพที่นับถือ
Mage Rank 1
+ Lesser Knowledge Skill
+ เลือกความถนัดของภูมิเวท 1 ภูมิ
+ Level 1 Arcane Spell
-
https://www.youtube.com/watch?v=KQ2BrJ9Hehw (https://www.youtube.com/watch?v=KQ2BrJ9Hehw)
Cleric Rank 2
+1 Lore Dice
+ ได้รับพรประจำเทพที่นับถือ
-
พูพิลตื่นขึ้นมาในยามเช้าตรู่ แสดงแดดสีทองอ่อน ๆ ส่องเข้ามาฝนห้อง เมื่อจัดการไปล้างมือล้างหน้าที่บ่อน้ำหลังวิหารแล้ว เขาก็เห็นเวสตันเดินหน้ามึน ๆ ออกมาจากห้องและกำลังจะตรงไปที่หลังวิหารเหมือนกัน
-
ตามไปเงียบ ๆ ดูว่าเวสตันทำอะไร
-
เวสตั้นก็ไปนั่งล้างหน้าแปรงฟันอยู่ข้าง ๆ บ่อเหมือนกับเขานั่นล่ะ แต่เหมือนจะดูเฉื่อย ๆ และกินเวลานาน บางครั้งก็ค้างจ้องมองบ่อน้ำเฉย ๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
-
ลองแอบอ่านความเขาดู ระวังอย่าให้รู้ตัวด้วย
-
พูพิลจับอะไรไม่ได้มากนักนอกจากพอจะเข้าใจว่าเขากำลังกังวลอะไรบางอย่างอยู่ เวสตันหันควับมาทางวิหาร คงจะรู้ตัวว่าใครบางคนใช้มนตราอ่านใจเขาอยู่ พูพิลซ่อนตัวอยู่หลังบานประตู เอาจริง ๆ เวสตันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเขา เพราะจะมีใครเสียอีกล่ะ?
-
พูพิลเดินออกมาจากที่ซ่อน พร้อมกับยอมรับผิด
(http://i.imgur.com/qyVUSi1.jpg)
"เมื่อคืนผมเลเวลอัพฮะ เลยอยากทดสอบความสามารถใหม่ ตื่นมาก็เจอคุณพอดี ขอโทษฮะ ต่อไปผมจะไม่ทำอีก"
"เวสตันมีเรื่องไม่สบายใจเหรอฮะ มีทางไหนที่ผมจะช่วยได้หรือเปล่า"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "วันหลังอย่าใช้พลังขององค์ราซิเอลอ่านใจคนทั่วไปมั่วซั่วแล้วกันครับ" เวสตันกล่าวเตือน ก่อนจะเริ่มอธิบาย "ช่วงนี้มีคนเข้ามาใช้งานวิหารของเราเยอะก็จริง แต่ไม่มีการบริจาคหรืออะไรเพิ่มเติม"
"เงินสนับสนุนและตำราใหม่ ๆ จากทางหอคอยวิหคที่อยู่ในแคว้นใกล้เคียงก็ส่งมาไม่ถึง ดูเหมือนว่าจะถูกโจรดักปล้นหรือสัตว์ดักทำร้าย" เขาร่ายยาว "เป็นไปได้ว่าของเหล่านั้นจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในมิเดียเนีย.. ผมลองขอความช่วยเหลือจากพวกนักเดินทางแล้วแต่ก็ไม่ได้มีใครตอบรับจริง ๆ จัง ๆ เพราะเราไม่ได้มีรางวัลให้พวกเขา"
"คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่มากนัก เดือนหน้าพวกหอคอยก็คงจะส่งมาอีกที แต่ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากรบกวนพวกเขามากไปกว่านี้.."
-
"เหตุเกิดเมื่อไหร่เหรอฮะ แล้วของที่ขนมามีลักษณะยังไง เวสตันพอมีเบาะแสอะไรบ้างไหมฮะ ผมอยากช่วยตามหา ในฐานะเป็นนักเดินทางเหมือนกันคนหนึ่ง"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "เมื่อราว ๆ ต้นเดือนก่อนผมได้จดหมายว่าทางนั้นส่งมา แต่เช็คดูแล้วก็ไม่มี ตอนแรกคิดว่าคงหลง ๆ ลืม ๆ ไปเองเหมือนกัน"
"แต่พอมาตรวจดูจริง ๆ แล้วก็ไม่เจอ ของส่วนมากเป็นพวกกาว ด้ายกี่ กระดาษ หมึก แล้วก็เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้ผมนั่นล่ะ.. ไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญ" เวสตันว่า "ไอ้ที่ผมเสียดายจริง ๆ คือหนังสือสารานุกรมการปรุงอาหารจากมอนสเตอร์มากกว่า ทางนั้นว่าส่งมา 5 เล่ม แต่ขอให้เจอเล่มเดียวผมก็จะคัดลอกและเก็บไว้ได้อยู่"
-
ใครจะมาดักปล้นเสบียงของวิหารกัน ไม่ใช่ของมีค่ามากมายซะหน่อย...จะว่าไป เวสตันเคยมีปากเสียงหรือขัดคอกับใครบ้างไหมฮะ เช่น คนจากวิหารอื่น หรือร้านอาหารที่ต้องการสูตรอาหาร จำพวกนี้
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "ผมว่าคนที่ต้องการสูตรอาหารคงไม่ลงทุนปล้นของแบบนั้นหรอกมั้ง มายืมเอาคงจะง่ายกว่า อีกอย่างหนังสือที่จะมาส่งพวกนั้นเกี่ยวกับเรื่องอะไร ในเมืองนี้ก็มีผมคนเดียวรู้เสียด้วยสิ.." เวสตันครุ่นคิดพักหนึ่ง "จะว่าไปผมเคยมีปากเสียงกับผู้นำของวิหารเทพฟารุสอยู่... แต่นั่นก็หลายปีมาแล้ว แค่ความคิดเรื่องผู้กล้าไม่ตรงกันนิด ๆ หน่อย ๆ น่ะ นอกจากนั้นก็.."
"ไม่น่าจะมีแล้วนะครับ.. ผมคิดว่าคงไม่มีใครจะมาบาดหมางกับบรรณารักษ์อย่างผมหรอก"
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"ถ้าผมจะไปขอพบผู้นำวิหารเทพฟารุส ผมควรเตรียมตัวยังไงบ้างฮะ ช่วยแนะนำที"
"ผมอ่านใจเขาเขาจะรู้ไหมฮะ"
-
(http://i.imgur.com/CFJRRsF.png) "เอาจริง ๆ ก็หาตัวไม่ยากหรอกนะครับ... แล้วถ้าไปอ่านใจ ไม่ว่ายังไงก็รู้แน่ ทางนั้นเป็นนักบวชของฟารุสที่อยู่ในระดับสูงของแคว้นเอามาก ๆ ผิดกับผม.." เวสตันว่า "แต่ผมว่าอย่าไปยุ่งกับเขาเลยดีกว่า ผมว่ายังไงเขาก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยหรอก จากที่ดี ๆ กันแล้วจะยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่.."
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"นั่นสินะฮะ..."
"แต่หากไปถามเบาะแสเฉยๆ ท่านคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้งฮะ ไว้ผมเสร็จจากส่งภารกิจเมื่อไหร่ผมจะลองแวะไปดู ตอนนี้มีอะไรให้ผมทำหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นผมขอตัวนะฮะ" พูพิลตื่นเต้นมากที่จะเอาจารึกไปให้คนแคระดูิ ถ้าเวสตัยบอกไม่มีอะไรก็เก็บของไปหาคนแคระเลย
-
เวสตันบอกว่าวันนี้คงจะไม่มีงานอะไร พูพิลจึงไปที่กิลด์นักขุดค้นเพื่อส่งจารึกคืนและรายงานผลที่ได้
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "โจรขโมยฟ้า ข้าของสายลม.." ชายหัวหน้ากิลด์พยายามนึกอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปทางลูกน้องคนหนึ่ง "แกว่าจะปลดประตูนั้นได้ยังไงนะ?"
"เวทมนตร์ลงกลอนโบราณ รหัสอะไรสักอย่างเป็นคำ เพียงคำเดียวที่จะเปิดประตูออก" ลูกน้องของเขาว่า "ดูเหมือนรหัสที่เจ้าหนูถอดออกมาจะเป็นคำใบ้ของปริศนานี้"
-
(http://i.imgur.com/9ox5ZFZ.png)
"เป็นยังไงบ้างฮะ" พูพิลพูด และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเอ่ย "ผมมีบางอย่างจะบอกฮะ...เรื่องพรประทานของเทพี พวกคุณอาจมองว่าการใช้ปาฏิหารย์ไม่ใช่ความสามารถของผู้ใช้ แต่หากมองอีกแง่หนึ่ง การที่คนทั่วไปจะได้รับปาฏิหารย์มาได้นั้นเป็นไปได้ยากหากไม่ได้รับการฝึกฝนมาก่อน หรือมันแทบเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ บุคคลที่สามารถเข้าถึงปาฏิหารย์ได้นั้นต้องฝึกฝนอย่างหนักเช่นกัน นั่นก็คือ"ศรัทธา" เด็กชายหยุดพักหายใจ
"ศรัทธาคือการฝึกฝนจิตใจ โดยการบำเพ็ญเพียรตบะภาวนาจนมีอำนาจทางจิต เมื่อจิตใจมีพลังก็สามารถเข้าถึงพลังที่เป็นนามธรรม -- หรือไม่ได้อยู่ในรูปแบบกายภาพได้ เช่น เวทมนตร์ ปาฏิหารย์ ดังนั้น การที่ผมได้มาซึ่งความสามารถนี้ก็ไม่ได้มาเล่น ๆ นะฮะ แต่มันเป็นผลจากการฝึกตัวของผมตั้งแต่อยู่ที่วิหารวจนประพันธ์ที่หลวงพ่อท่านให้ผมปฏิบัติผ่านกิจวัตรประจำวันเสมอมา เพียงแต่ผมเพิ่งรู้ตัวเท่านั้น -- และการใช้พรแต่ละครั้งก็ต้องแลกกับพลังใจมากมาย ตัวผมเองก็ทำได้เพียงครั้งสองครั้งเท่านั้นก็ถึงขีดจำกัด..." มาถึงตรงนี้พูพิลก็หอบแฮ่ก ๆ
"สิ่งที่ผมพูดมาทั้งหมดก็เพื่ออยากให้คุณคนแคระเข้าใจผู้ใช้พรฮะ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินพวกเราเลย"
-
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "ข้ารู้ว่าปาฏิหารย์ต้องใช้การฝึกฝนในการควบคุมเช่นกัน แต่วัฒนธรรมของพวกเราคนแคระที่ถูกเหยียดจากพวกบ้าเทพอย่างเอล์ฟมาตลอดไม่ได้จะเลือนหายไปเพราะว่าเราร่วมมือกันหรอกนะ.. เวทมนตร์สาขาอื่น ๆ ก็เหมือนกัน สำหรับพวกเรานั้นมีแต่อยาดเหงื่อ แรงกาย และวิทยาศาสตร์เท่านั้นที่นับเป็นผล" ชายหัวหน้ากิลด์ว่า ก่อนจะเดินไปล้วงกระเป๋าหนังหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ เอาเหรียญทองออกมานับในมือ
"ส่วนนี่เป็นของเจ้า จากหยาดเหงื่อแรงกายและวิธีการได้มาของเจ้าเอง" เขาว่าแล้ววางเหรียญเงิน 20 เหรียญในมือของพูพิล "พวกข้าจะออกเดินทางบ่ายนี้ อาจจะใช้เวลาหลายวันกว่าจะกลับมา ถ้าเปิดประตูนั้นได้เมื่อไหร่ข้าจะกลับมาจ่ายส่วนที่เหลือให้"
-
พูพิลรับเงินมาด้วยความปราโมทย์ "ขอบคุณฮะ"
"ขอความพยายามของพวกคุณสำเร็จดังใจ" เด็กชายอวยพรและถามทิ้งท้าย "หากผมติดตามไปด้วยจะเป็นภาระไหม เผื่อความสามารถของผมจะช่วยถอดรหัสหรือตีความได้บ้าง"
-
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "อืม...." เขาพิจารณาพูพิลเล็กน้อย "ข้าเองก็ยังไม่เห็นความสามารถในการต่อสู้และป้องกันตัวของเจ้าสักนิด แต่ก็คงต้องปฏิเสธ"
"เมืองใต้ดินเป็นสถานที่อันตรายและงานของข้าก็เสี่ยงเกินกว่าที่ข้าจะรับฝากชีวิตใครไว้ได้อีก" เขาอธิบาย
-
จริงอย่างที่เขาพูด
พูพิลถามว่าอยากศึกษาข้อมูลดันเจี้ยนที่คนแคระกำลังจะไป มีชื่อว่าอะไร อยู่ตำแหน่งไหน เผื่อไปค้นคว้าแล้วเจออะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง
แล้วก็ถามว่านอกจากสมาคมนี้ มีที่ไหนรับตรวจ แปล ถอดรหัสภาษาโบราณอีกบ้าง
-
(http://i.imgur.com/u4LaHTO.png) "เหมืองเก่าในหุบเขาทางตะวันออก.. ผ่านป่ามนตราไป เดินทางราว ๆ ครึ่งวัน" คนแคระหัวหน้านักขุดค้นตอบ "นอกจากสมาคมนี้ก็มี.. เรียกว่าอะไรนะ พวกแปลจดหมาย ที่อยู่แถว ๆ นอกปราสาทสภาสูงน่ะ"
เขาคงจะหมายถึงที่รับงานแปลซึ่งพูพิลไปมาแล้วนั่นล่ะ
-
เด็กชายอวยพรให้คนแคระและขอตัวไปทำธุระต่อ
พูพิลไปวิหารฟารุสตามที่คุยกีบเวสตันเมื่อเช้า เมื่อไปถึง เขาก็แนะนำตัวว่ามาจากวิหารราชิเอลมาขอพบหัวหน้านักบวช
-
วิหารของเทพฟารุสเป็นอาคารหลังเล็ก ๆ (หน้าตาราว ๆ นี้ (http://www.mausoleums.com/wp-content/uploads/2013/05/vestibule11.jpg)) ท่ามกลางส่วนหย่อมที่ถูกจัดไว้ คนเข้าออกอาคารหลังนั้นทำให้พูพิลเชื่อว่ามันเป็นแค่ทางเข้าของชั้นใต้ดินเท่านั้น ผู้คนในชุดคลุมสีขาวและดำเดินไปมาในสวนหย่อม เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เมื่อพูพิลเดินไปถามคนหนึ่ง เขาก็ผงกศีรษะน้อย ๆ แล้วนำเขาไปที่หลังอาคาร ซึ่งชายหัวโล้นในชุดคลุมดำหน้าตาทมึงถึงนั่งสมาธิอยู่ หลังจากคุยอะไรกันสักอย่างกับคนที่พาพูพิลมา เขาก็หันมาหาแขก
(http://i.imgur.com/yKiIkog.png) "ไม่ยักจะจำได้ว่าที่วิหารหอสมุดมีใครนอกจากเจ้าฟลอยด์อยู่ด้วย.." เขาพูดด้วยเสียงแหบกร้าน "เจ้ามาหาข้า คงไม่ได้จะมาสวัสดีเฉย ๆ หรอก ใช่ไหม?"